Θερινός Δεκέμβριος.

Ήθελα νά τονισθή ότι η χθεσινή Δευτέρα είχε πολύ κρύο. Βγαίνοντας από τό αυτοκίνητο τό βράδυ, γυρίσας σπίτι, αφήνοντας τήν μυρωδιά τού πευκακίου, η αναπνοή τής νύχτας είχε κάτι πιό αψύ.

Σταμάτησα λίγο, προσπαθώντας νά εύρω μιά παρομοίωση σχετικώς όμως σούσουρο από φύλλους ευκαλύπτων μέ επανέφερε στήν τάξη τής συγκροτημένης μετριοφροσύνης καί λιτής ταπεινότητος. Καί στό σπίτι.

Σήμερα όμως τό πρωί, μύρισε καλοκαίρι. Όχι, ο καιρός ήτο σούμπιτα ο ίδιος μέ εχθές - δέν επαναφέραμε τά ντεκολτέ καί τά σόρτς – τό κρύο οξύ καί μέ κουμπωμένο τό μπουφάν.

Όμως, όταν κάτι περιστατικά επανέρχονται μέ αρώματος καρύδα λαδωμένη πλάτη, καπέλα καί ψάθες, μέ αναζητήσεις εντομαπωθητικών, μέ πολλή μπύρα, μέ ιδρωμένες αγάπες, μέ κουφωμένα τά ξύλινα παράθυρα, τότε όσο Δεκέμβριος κι άν είναι, τότε μυρίζει καλοκαίρι.

Ανακαλείται ή προοικονομείται.