Λὰβ λὸβ

Σημείωμα;

Ῥαβασάκι;

Ῥαβασάκι!

Γιὰ μένα εἶναι;

Γιὰ μένα;

Μωρό μουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ! Τί γλυκό! Λιώνωωωω!

Γιὰ νὰ τὸ διαβάσω:

Στὸν καλό μου, ἀπὸ τὸ ἕταιρό του ἥμισυ:

Πολλὲς φορὲς ὁρκίστηκα
νὰ φύγω μακρυά σου
μὰ τὰ βαριὰ ἀρχίδια σου
μὲ ἔλξαν στ’ἀχαμνά σου

Μικρό μουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ! Πάνγλυκο συντροφάκι μου, γουργουρικό μου ἐρωτάκι, ἀτέλειωτο ἀπεραντάκι μου, μοναδικό μου δικάκι, πανέμορφο ἀστεράκι μου, καρυατιδικό μου ἀγαπάκι, χρυσὸ καστοράκι μου, ὑπέρτατό μου πιτίνι, ἀπίστευτο ἐρνεστινάκι μου, παντοτινή μου μούσα, ἀγλαὸ ποιητάκι μουυυυυ, ἐσὺ ἰλόνα μου! Ὑπέροχο! Ἀξεπέραστο! Θεσπέσιο! Ἀνυπέρβλητο πόνημα προσήλωσης, ἀγάπης, ἀφοσίωσης, λατρείας, πόθου, ἔρωτα ὅπως μόνον ἐσὺ μπορεῖς νὰ δίνῃς! Ἄχ! Πολλὰ ἀγαπῶ σε, πόσο τυχερὸς εἶμαι ποὺ σὲ ἔχω ῥὲ γαμῶ το!

Καὶ δὲν μὲ λές… Τὸ ἕταιρο ἥμισυ, γιατί τὸ ἔγραψες ἔτσι;

Ἔ; Ἠθελημένα ἐγράφη; Ἀχαχαχαχαχαχαχαααααααααα!

Ἐντάξει τότε! Ὁρίστε μάνα’μ’. Σοῦ ἀφήνω στὸ κομοδινάκι, κάτω ἀπὸ τὸ πορτατίφ σαράντα εὐρώ – τόσο δὲν εἶναι, μπὰ’ κι ἔχω ῥέστα; Ἄχ, ἦταν πολὺ ὡραῖα! Μερσί μποκοῦυυυ! Τί ὥρα σχολᾷς νἄρθω νὰ σὲ πάρω νὰ πᾶμε γιὰ κἄνα ῥυζόγαλο;