Όταν παγαίναμε ομού σχολείο...

Ο πρότερος βίος μπορεί καί νά είναι έντιμος. Μπορεί καί όχι. Δέν μάς νοιάζει. Είναι όμως ενδεικτικός. Η εφημερίδα φανέρωσε δείγματα γραφής, έδειξε τήν μαιμουδοσύνη πού τήν χαρακτηρίζει όταν προμόταρε εκείνο τό έρμο τό παιδάκι πού [χωρίς νά τό ξέρη καί (προφανώς) νά τό θέλη] τήν είδε Στήβεν Χώκινγκ/Κομφούκιος καί είπε νά αρχίση νά κηρύττη τόν λόγον του μπάς καί γίνουμε άνθρωποι.

Έτσι καί τώρα. Η κυριακάτικη έκδοση καραντιπροχθές περιελάμβανε τό Σκούλιγκανς. Ολίγον άπό Αγόρι, άπό Βαβούρα, άπό παράνομα αναρχοαυτόνομα έντυπα (τά βρίσκεις σέ ολίγα περίπτερα επί τής Σόλωνος καί στό διάσημο στήν Κάνιγγος), Σπάρτακο (δραπέτη άπό κάποια σκοπιά), υφάκι Κλίκ, γλώττα Αποδυτηριάκια στά καλλίτερά του, έ, η συνταγή καλή, εξάλλου 2006 έχουμε γαμώ τό στανιό μου, τόσα καί τόσα πειράματα στόν τύπο έχουν γίνει, τό κεφάλι τού κασίδη είναι κεφάλι κοκέτας, πλέον.

Τί έλεγα; Α ναί. Σκούλιγκανς. Κοκόρεμα μέγα γιά τό ότι εκπροσωπεί τήν μαθητιώσα νεολαία, έχει πιάσει τό πνεύμα τού μαθητή, τόν σφυγμό του κλπ κλπ κλπ. Κάνει κοκοκό όμως ενώπιον τής σκληρής πραγματικότητας η οποία έχει τήν ελληνόφοβο ιδεολογία (η οποία ελληνόφοβος ιδεολογία κυριαρχεί μέχρι καί στήν γραμματοσειρά τής υποφυλλάδας αυτής) στό περιθώριο άπό τούς νέους, τούς μαθητές. Μαθητές οι οποίοι είναι φύσει καί θέσει συντηρητικοί, εμπιστεύονται ό,τι οι εθνοφοβικοί λατρεύουν νά μισούν, είναι αφοσιωμένοι σ’αυτό ενώπιον τού οποίου οι ανθελληναράδες καλλιεργούν ζουμερά σπυράκια. Συνεχείς δημοσκοπήσεις, τά αποτελέσματα αυτών, δημιουργούν πάντοτε, εμπλουτισμένες μέ δάκρυα διαπιστώσεις περί οπισθοδρομικής νεολαίας (έτσι αποκαλούν τόν νέο ο οποίος δέν καταπίνει αμάσητες τίς μαλακίες περί π.χ. ευεργετικής παρουσίας τών λαθρομεταναστών στήν Ελλάδα)

Οι σελίδες του βρίθουν οργής γιά τούς φασίστες πού μάς κυβερνούν καί ελπίδων γιά τό μέλλον τό οποίον δέν θά είναι κόκκινο (τά σλόγκαν πιά έχουν αλλάξει – ποιός μή ανώμαλος είναι ενσυνείδητος κομμουνιστής;) αλλά χρώματος εσπεράντο – σάν τήν ποθουμένη γλώττα του. Είμαι πιστός αυτής αναγνώστης διότι - γιατί νά τό κρύψωμεν άλλωστε; - περιμένω κάποιο τεύχος μέ τίποτε ανταποκρίσεις άπό τίς πενταήμερες (σύκ), ανταποκρίσεις όχι απλώς εντυπαρισμένες αλλά διά μουλτιμήντια. Θά δείξη.

Μέχρι τότε θά θαυμάζω τήν άνεση τών συντακτών της όπως εκφράζεται σέ αυτό τό ίματζ, δημοσιευθέν στήν εσχάτη σελίδα. Μιά άνεση όμως όχι η προλαμβάνουσα καταστάσεις αλλά η ουραγός τών καταστάσεων, τών εξελίξεων. Η άνεση π.χ. τού πατρός ενώπιον τής βιασθείσης κοράκλας του επειδή δέν θά έχη έξοδα σερβιετων γιά 9 μήνες.

Η τελευταία σελίδα ήταν αφιερωμένη στήν στα σχολεία εξομολόγηση. Παρακολουθώ το Σκούλιγκανς. Δέν θυμάμαι σέ όλα αυτά τά προηγούμενα τεύχη νά γίνηται λόγος γιά τήν σχολική εξομολόγηση. Δέν έγινε λόγος, όχι γιά κάποιαν άλλην αιτία αλλά διότι πολύ απλά, ουδείς γνώριζε ότι υφίστατο. Θά είχε – δεδομένου τού περιεχομένου τής έν λόγω υποφυλλάδας – ξεσκιστή νά γράφη (έάν γνώριζε ότι υφίσταται εξομολόγηση, επαναλάμβανω) νά αναφέρηται σέ σκοταδισμό, οπισθοδρόμηση, χριστιανοταλιμπανισμό. Ό,τι , αυτά δηλαδή πού γράφει κάθε φορά, μέ ζήλο σπυριάρη κνίτη στά χρόνια τού 74 – 81.

Δέν έγραψε ποτέ, επειδή δέν ήξερε. Διότι κάτι τέτοια τά στηλιτεύει μέ δριμύ ύφος. Τώρα, εμπνευσμένα κι αληθινά, θεωρεί (βάσει τού ίματζ) ότι οι μαθητές προβατοποιούνταν μέ όλα αυτά… Μάλιστα…

Δέν γαμιόμαστε ρέ μαστόρια… Μιάς καί σώθηκε καί τό δόλωμα…Άσε πού μάς πήραν χαμπάρι κι οι τσιπούρες.