Όμφακες εισίν· καίτοι δεκεμβριάτικοι.

Μά δέν μπορείς ρέ μάστορα, μέσα στό μέσον τού Δεκεμβρίου νά λές, αναφερόμενος στήν άνοδο τής θερμοκρασίας, ότι «ο καιρός καλλιτερεύει»!

Έχω βαρεθεί νά τριγυρίζω πουκαμίζων μόνον, μού λείπει αισχρά η μπέζ ζιβάγκο μου, σχέδια γιά χουχουλιαρισμούς σέ μέρη ένθα η μοναδική ηχορρύπανσις ο ήχος τών βημάτων σέ ξύλινο πάτωμα παραμένουν μέ φούσκες γύρω γύρω.

Καί αι καϋμέναι αι άρκτοι... Μέ τάς χείρας στούς θύλακες (εάν έσχον) νά βολτάρωσιν βαριεστημένα σέ νωπά ξέφωτα, κλωτσώντας πέτρες, εκνευρισμένες μ’αυτήν τήν αδικαιολόγητη αγρύπνια, χασμουρούμενες συνεχώς, μέ έναν πονοκέφαλο, έναν βρωμερό πονοκέφαλο, νά εδώ στά μηλίγγια, άχ δέν μπορώ!

ΥΓ: Ψίτ! Μήν σπάζεσαι πάλι, μήν εσωκλείεσαι αναρωτώμενο, καλό μου «4» λόγω λέξεων, συνειρμών, συνδέσεων... Ξέρεις!