Τού διυπνηστήρος τό κάγκελο.

Φρέσκο καί γιοματάρικο τό σημερινό ενύπνιο. Ήταν ακριβώς πρό τής αφυπνίσεως – η καλλίτερη πρότασις γιά αρχή ημέρας. Τράβηξα τό σκέπασμα αλλά καθυστέρησα τήν έγερση· κάθησα λίγο νά τό απολαύσω ξανανακαλώντας το. Δέν μέ άφησα όμως νά ασωτεύσω, τιθάσευσα καί τήν ούτως ή άλλως μίζερη στύση μου καί μπάρκαρα πρός στήν ντουλάπα.

Μέχρι καί τώρα, μέ συλλαμβάνω νά αφαιρούμαι καί νά αφήνωμαι στήν αίσθηση αυτή. Είναι τόσο έντονη πού ήθελα νά τήν μοιραστώ μέ άλλους. Μέ κάποιον/α συνάδελφο, κάποιον φίλο, καμιά ξαδέλφη, τήν μάδρε ή τόν πάδρε, τό πρόσωπο...

Αλλά τί νά μοιραστώ;

Ότι είδα στόν ύπνο τήν αγαπημένη μου πορνοστάρ;

Ήτις ωμίλει ελληνικά, ήτο γειτόνισσα. Γεμάτη υποχωρητικό (προϋπαρχούσης μιάς διαχυτικότητος βραχείας διαρκείας ποτε) καί παρακλητικό ύφος σάν νά μέ περίμενε ανέκαθεν. Μάς κυρίευσε μιά νοσταλγία καθώς επίσης καί υπογαστραλγία καί μιά τρυφερότης διεπότισε τά μέρη τών ονειροχώρων καί αρχίσαμε νά παίζωμε μέ τά χέρια κι ό,τιδήποτε άλλο συνείσφερε σέ γουργουρητά άτινα σκοπόν έσχον τόν κορεσμό τής ντουροσύνης.

Ε, ναί! Τί νά αρχίζω νά εκμυστηρεύωμαι ; Αγνών αφροδισίων έρωτα σέ μιά πορνοστάρ;

Κι έτσι μού παρέμεινε απωθημένο, ανέκφραστα κι ανεκδήλωτα τά αισθανθέντα τής πρωίας.

Εδώ, θά εύρης περισσότερα...