Κουλούρια, τσουρέκια κι ό,τι άλλο φουσκωτικό.

Η βρόχα είχε παύσει ώραν αρκετή, νομίζω ότι μέχρι καί η βρεγμενάδα της, τήν είχε ντηπαρτάρει...

Κι εγώ, ανέβαινα μιά λίαν αγαπησιάρικη (καίτοι είναι η δίοδος πρός τά φλώρικα τά βπ) λεωφόρο τού άστεως, εκπάγλου καλλονής, οδική αρτηρία πού πάντα μού θύμιζε βόλτα μέ σφιχτό αγκαζέ το οποίον χαλαρώνει μόνο γιά νά καθαρισθή ένα καστανάκι. (Λεωφόρος Κηφισίας δηλαδής νά'ούμ')

Στό ύψος τής Ζηρίδη, εκεί όπου ο αέρας είναι εννοείται διαφορετικός, έκανα αριστερά τό κεφάλι καί τήν είδα νά είναι μέν sugarfree αλλά από τώρα αρχιδοπρήζουσα.

Έχουμε Μάρτιο, 13η μέρα τού τουτουνού, τούτο όμως δέν εμποδάει καθόλου τούς διανομείς νά αρχίσουν νά μεγαλοστομιάζουν διά τεραστίων αφισσών ότι ο κώδικας Δαουίνσι θά παίζη στούς κινηματόγραφους καί τούς σινεμάδες κάπου από τίς 17 ή 19 Μαΐου...

Άχ όρχεις μου, ελλειψοειδώς σφαιρικοί, επιδυμίδος στολισμένοι, εγγυηταί συνεχείας!

Ώ όσχεον! Ολύμπιον μετερίζι, δημιουργική εστία, θαλπώρινη καβάτζα τού dna μου!

Ποιά μοίρα σας έτρωγε φασόλια καί πλέον τάρταρα άνοιας σάς προστρέχουν μ’ανοικτές αγκάλες!