Γιά πρόσεξέ με βλάμισσα, κύττα με καί στήν μούρη...

Είδα στόν ύπνο μου νά μού κάνουν δώρο ένα ζευγάρι κάλτσες.

Μιά λεπτομέρεια σέ αυτές, δέν τίς πρόσεξα στήν αρχή, μού τό επεσήμανε η δωροδίδουσα.

- Κύττα! Μού είπε... Κύττα σχεδιάκια!

Οι κάλτσες ήσαν ζωγραφισμένες. Μέ φεγγάρια, βάρκες δίπλωρες σέ ακινδύνως ζαρωμένα κύματα καί κάποια αστέρια μέ μακρυές ουρές απόπου πέφταν βότσαλα σάν λαγάνες.Τά χρώματά τους φωσφορίζοντα, συγκέντρωναν κάθε ενδιαφέρον στό σκοτεινό δωμάτιο.

Συγκινήθηκα πολύ μ’αυτήν τήν χειρονομία. Καί κλάμμα η κυρία ρέ παιδί μου! Εγώ δηλαδή, δεσποινίς ακόμη... Πωπώ κλάμμα! Απυθμένου ποσότητος αλλά καί διαρκείας. Τά πολλά δάκρυα, στό όριον αφυδατώσεως τού κορμιού κι ελλείψει σαλιάρας τό λαχανί υποκάμισόν μου πήρε νά βρέχεται.

Η αδιάλειπτος κλάψα καί τό, από λαχανί, πράσινο πουκάμισο μέ προβλημάτισαν. Πολύ. Δέν είχα όμως κάποιο αποκούμπι στά πέριξ. Χωρίς νά τό δευτεροσκεφθώ, έπιασα τά καλτσάκια... Ήσαν μιά καλή λύσις· βέβαιααααα! Λύσις μαντηλονοήματος. Μέ ύφος καί κίνηση Barry Lyndon, τά καλτσάκια προσγειώθηκαν στίς κοιλότητες τών οφθαλμών, αγκάλιασαν τά βλέφαρα, συγκράτησαν τά ρεμάτια γλυκόπικρα υγρά.

Άχ! Τί καλά!

Όσο συνέχιζα τό σφουγγάρισμα όμως, οι καλτσούλες φαινόταν νά διαμαρτύρωνται γιά τήν αδόκιμον καί παρά φύσει χρήσιν τους... Τό πήραν απόφαση κι άνευ περαιτέρω χρονοτριβής, τά γκρίζα φεγγάρια άρχισαν νά αφήνουν τήν απόχρωση αυτή στά τσίνορά μου κάνοντάς με Βασίλισσα τής Νύχτας. Οι βαρκούλες φτιάξαν ένα τατού στά μάγουλά μου, τατού μέ τήν Αλίκη στήν Μανταλένα, νά φωνάζη «άλλος γιά τήν βάρκα μας;;!!» Η χλωμάδα τών άστρων μεταλαμπαδεύτηκε στό μέτωπό μου προκαλούσα εντόνους ανησυχίας μά η δωροθέτις δέν θυσίασε ούτε χιλιοστού κίνηση φρυδιού, φανέρωση ενδιαφέροντος στά μικράτα της.

Ο πόνος ήταν αβάσταχτος. Καί μάλιστα σέ δεδομένα, πλανήτου Πλούτωνος. Κι όταν είδα τήν δωροσπόνσορα νά μεταβολάρη καί νά φεύγη, ο ψυχολογικός πόνος, μετετράπη καί σέ σωματικόν. Τά βότσαλα πέφταν πάνω μου.