Tί νά ξέρουν... Πώς μπορούν νά ξέρουν οι άλλοι...

Δέν υπάρχει καμμία αμφιβολία περί τούτου. Έχει γούστο το σκηνικό. Ας ξεκινήσω όμως από αλλαχού, νομίζω ότι βιάζομαι. (Κωλοπέμπτη).

Η λέξις σπασικλάκι δέν φθάνει νά περιγράψη τήν κατάστασή μου κάποια χρόνια πρίν. Ακόμη καί σήμερον, ανακαλών κάποια σκηνικά, τό λιγότερο πού κάνω είναι νά κρύβω τό πρόσωπόν μου στίς χούφτες μου καί νά γεμίζω τό στόμα πασατέμπο ώστε νά μήν αρχίσω νά στριγγλίζω... Τούτο δέν είναι καί ιδιαιτέρως περίεργο· γίνεται εξεζητημένα αξιοσημείωτο όμως, όταν οι αναμνήσεις αυτές μέ επισκέπτονται όταν είμαι έξω, μέ κόσμο γύρω μου... Μεταξύ αγίου Δημητρίου καί Δάφνης π.χ., λίγο πρίν η ευγενική κυρία μάς ενημερώσει γιά τήν επομένη στάση, θά σηκωθώ απότομα, θά τρέξω (όσο μέ παίρνει) θά πιαστώ άπό τό μεταλλικό κολωνάκι καί μέ χάρη αρτίστας στριπτιτζάδικου θά κάνω ένα αεροπλανικό. Θά προσγειωθώ στις αγκάλες μιάς δεσποινίδος, δέν θά ζητήσω συγγνώμη πού θά έχω τσαλακώσει τήν τσαμπέ εφημερίδα της. Θά τήν ρωτήσω γιά τό τί γράφει η στήλη τών ζωδίων, θά εκμεταλλευθώ τυχόν μαυραρνητικά προλεγόμενα καί θά ζητήσω τό στήθος της γιά νά κλάψω, μέ θορύβους πεινασμένου παγωνιού. Στήν καλλίτερη όλα αυτά. Όταν σκέπτωμαι δηλαδής τήν κατάστασή μου κάποια χρόνια πρίν.

Τότε πού μέ λέγαν σπασικλάκι καί δέν μέ άφηναν νά…

Τό έβλεπα στά διαλείμματα. Ένα μεγάλο κοτσωμένο τετράδιο μέ αφίσες συγκροτημάτων γιά εξώφυλλο. Τό λέγαν, άχ πώς τό λέγαν; (Θά μού έλθη όπου νά’ναι…) Καί έν ώρα μαθήματος τό έβλεπα νά τριγυρίζη στά θρανία καί νά τό συμπληρώνουν έκ περιτροπής οι συμμαθηταί μου.

Ναί μωρέ! Ήταν τό «Λεύκωμα»!

Ναί… Δέν μέ άφηναν ποτέ νά γράψω κι εγώ κάτι… Ποτές!

Ούτε κάν νά τό διαβάσω…

Νά δώ, δηλαδή, ποία άποψιν έχουσιν γιά τόν/τήν κτήτορα.

Γιά τό τί εστί έρως.

Πόσες θερμίδες έχει τό φυστίκι.

Πόσες θερμίδες καίς μέ τό «φυστίκι»

Ποιός είναι ο καλλίτερος ηθοποιός/τραγουδιστής.

Πόσο γρήγορα θά φέρη τόν μεσαίωνα η τού Καρατζαφέρη υποψηφιότης στήν δημαρχία τής SKG.

Έάν προτιμάμε τούς καρεκλάδες άπό τούς ροκάδες.

Δέν έμαθα ποτές τίποτις… Τίποτε! Απολύτως!

Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως!

Τό βλόγινγ σάν μιά άλλη μέντορας, ήρθε νά μέ παρηγόρηση… Μπορώ πλέον καί παρακολουθώ κάποια βλόγια, τά οποία διόλου δέν διαφέρουν άπό τά τοτινά λευκώματα.

Εναρκτήριο λάκτισμα στο κυρίως ποστ, όταν τίθηται, κάπως διακριτικά, ένα ερώτημα (όχι πάντα βεβαίως – υπάρχουσιν φοραί καθ’άς η ερώτησις είναι μπόλντ, στό κάτω κάτω κάτω κάτω κάτω μέρος, μέ τρία τουλάχιστον ερωτηματικά).

Στά σχόλια, (ξανα) βλέπω κάθε είδος συμμαθητού…

Τόν χοντρούλη, τόν εσαεί εραστή τής τυρόπιτας…

Τόν αγριογκομενιαρη ο οποίος όμως πάντα στήν καίρια στιγμή χάνει καί τίς δύο ελεύθερες βολές.

Τήν ψωνισμένη παρ’ολίγον γκόμενα, τήν πρίν πεινάσω μαγειρεύω, αναφορικά μέ τίς σαρκικές (μή στομαχικές) ανάγκες.

Τόν προβληματισμένο, απογοητευμένο, τόν απονενοημένο διάβημα – τύπο πού δέν βλέπει τίποτε άλλο πλήν μαυρίλας.

Καί τόν καθηγητή όστις μπορεί νά συμπληρώνη «Τί μαλακίες γράφετε» αλλά σίγουρα θά ήθελε κι αυτός λίγο κρεατάκι…

Άχ τί καλά, μέ μερικά βλευκώματα!