Ποιό δβδ είπες;

Ήταν η καλύτερή μου. Πηγαίνοντας τά σκουπίδια τό πρωί πρίν από τήν δουλειά καί μετά από τίς επτά φάπες τής γυναίκας μου (άφθαστος τρόπος πειθούς) τήν είδα!

Ήταν αφημένη σταυροπόδι στά κάγκελα δίπλα σέ έναν φίκο... Ο συνοδεύων αυτήν (άγνωστος η ιδιότης του) δέν θά αργούσε νά τό έκανε... Πλησίασα... Προσφέρθηκα εγώ νά βοηθήσω...

- Μά μήν μπαίνετε σέ κόπο! Αφήστε το! Θά πετάξω εγώ τά σκουπίδια σας!

Χαμογέλασε αλλά δέν είπε τίποτε. Μεταβόλαρε καί έστριψε στήν γωνιά παίρνοντας μαζύ καί τήν σκιά του.

Κι εγώ θριαμβολογών (από μέσα μου), σαβούριασα τίς σακούλες του καί αργά, βασανιστικά βούτηξα στήν εφημερίδα τήν οποία θά πετούσε στόν «Χαρτιά Μόνον» κάδο. Μέ γιούπι κατάσταση τήν κύτταξα... Ήταν μια κυριακάτικη! Πωπώ χλιδές! Ούτως ή άλλως νωρίτερα από τίς Τρίτες δέν διαβάζω τίς κυριακάτικες, συνεπώς μιά χαρά λέμε!

Τήν πήρα καί τήν έφερα στήν δουλειά. Στό μεσημβρινό μου διάλλειμα τήν ξεφύλλισα. Είδα πολλά . Είδα κάτι περί υποκλοπών, περί απεργιών – δέν τά καταλαβαίνω όμως αυτά, παράείναι σύνθετα...

Σέ αυτό πού στάθηκα ένα κειμενάκι κάποιου όστις αναφέρεται σέ μιά μούσα του.

Τήν λέγανε Ιωάννα καί ήταν η πρώτη μου αγάπη. Τήν γνώρισα στήν Αλεξανδρούπολη στά 15 μου. Τόσο ήτανε κι αυτή. Από τήν πρώτη στιγμή πού τήν είδα ένοιωσα τήν γή νά φεύγη από τά πόδια μου. Ζούσα μόνο γι’αυτήν κι ενώ κάναμε παρέα ντρεπόμουν νά τής τό πώ καί ίσως νά φοβόμουν τήν άρνησή της.

Είχε ένα βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις κι αυτό μού έδινε τήν πίστη ότι κι αυτή νοιώθει κάτι γιά μένα.

Στά 17 μου κι ενώ ζούσα τό πιό γλυκό μαρτύριο τής ζωής μου, δέν άντεξα καί τής έγραψα ένα γράμμα καί τό έβαλα κρυφά σέ ένα βιβλίο της.

Τήν άλλη μέρα, όταν τήν είδα στά Αγγλικά, αφού έμεινα ξάγρυπνος όλη τήν νύχτα, κύττα τά μάτια της καί κατάλαβα τήν άρνησή της. Μού εξήγησε ότι μέ έβλεπε μόνο σάν φίλο καί μέ παρακάλεσε νά τό ξεχάσω. Κλείστηκα στόν εαυτό μου καί πήγα νά πεθάνω από τήν στενοχώρια μου.

Βρήκα παρηγοριά στά τραγούδια τού Λευτέρη Παπαδόπουλου. Μέρες καί νύχτες ολόκληρ

Κάπου εδώ είχε ξαπλώσει μιά τεραστία λαδιά· ποιός ξέρει; Μπορεί τό φύλλο αυτό νά είχε χρησιμοποιηθεί γιά τά κυριακάτικα αποφάγια, χοιρινές μπριζόλες, μαρούλι, φέτα, παστουρμάς.... Δέν μπόρεσα νά δώ, νά μάθω γιά ποιά τραγούδια τού Παπαδόπουλου «μιλάει» ο γράφων... Μικρό τό κακό;