Ήταν μόλις χθές!

Οι ασίστ μας πρός τούς γαύρους θύμιζαν τά μπάκ ντόρια Γιαννάκη πρός Γκάλη, κάποτες. Άστοχοι σάν 16χρονο στήν πρώτη του φορά. Αποτελεσματικοί σάν εξατμισμένος ζίππο.

Αυτό όμως δέν μέ εμποδίζει νά χαλιέμαι μέ αυτήν τήν κωλοκατάσταση, επειδής εντοπίζω όχι μόνο στά δικά μου χωράφια, «παραλείψεις».

Χαλιέσαι, χαλιέσαι, χαλιέσαι όταν βλέπης τούς διαιτητές νά συμπεριφέρωνται μέ τρόπο καθησυχαστικό (πρός τόν «θείο» εννοείται) μέ διάθεση δονκορλεονείου συνεργασίας· σέ απρόκλητη διάσταση όμως. Χωρίς προηγουμένως νά έχη ειπωθοσυνεννοηθηδρομολογηθή κάτι, χωρίς αβαβά δεδομένα. Απλώς ενδογηπεδιακές ενέργειες πού στρέφονται πρός κάθε ενδιαφερόμενο: «Είμεθα εδώ «θείε»! Μήν ανησυχείς γιά τίποτε! Μεριμνούμε εμείς γιά σένα, τιμώντας σε γιά τίς υπηρεσίες σου στό ευ αγωνίζεσθαι»

Στό χθεσινό όμως μάτς, έγινε η υπέρβαση. Κάτι πού μέ έκανε νά νοιώσω άνετα μέσα στήν δύσκολη φάση μιάς ήττας. Άνετα καί ωραία. Όμως, στό καπάκι, όταν σέ πιάνη ένα αλτρουιστικό, μιά σκέψη γιά τόν δίπλα, πέφτεις. Διότι δέν κρύβω ότι ενώ χάρηκα πού δέν ανήκω στόν συρφετό τών οπαδών τού ολυμπιακού, αμέσως προβληματίστηκα γιά αυτήν τήν κατάσταση...

Βλέποντας τόν χάφ τού γαύρου νά αποβάλλεται γιά αγκωνιά καί τόν κόσμο τού οσφπ νά τόν αποθεώνη καθώς αποχωρούσε, μού δημιουργήθηκαν όλα αυτά. Είναι απίστευτο νά παρατηρής κόσμο νά επιβραβεύη τήν καφρίλα, να ταυτίζεται μαζύ της καί νά γουστάρη. Τότε ήταν πού χάρηκα γιά τό ότι δέν ανήκω σέ αυτήν τήν αγέλη (τών επιστημόνων όπως είχε πεί κάποιος πρόεδρος τής ομάδος αυτής, κάπου τό’91) αμέσως πάντως, αισθάνθηκα κάποια περίεργη φάση. Μιά βεβαιότητα γιά τό ότι μερικοί δέν έχουν εξελιχθή από πίθηκοι όπως γενικώς εξελίχθημεν, γιά τό ότι εάν ο Δουρής π.χ. ήταν στίς εξέδρες τού γηπέδου δέν θά φερόταν έτσι, γιά τό ότι δέν θά πιάσουν ποτέ οι χριστουγεννιάτικες ευχές. Καί στενοχωρήθηκα.