Δέκα μείον πέντε μείον πέντε...

Τό κέντρο τών Αθηνών τό αποφεύγω διά ροπάλου. Δέν αναφέρομαι σέ ώρες αιχμής, μέ τόν ήλιο στόν ουρανό καί τά ανοικτά μαγαζιά νά κυττάν τούς περαστικούς νά συνεσταλμενοθωρούν τές βιτρίνες των. (Προσέγγισις τής πόλης σέ τέτοιες στιγμές είναι κάτι πού δέν μπορεί νά επιτευχθή ούτε σέ μιά Αθήνα πού νά μοιάζη στήν κόδρειον γιαγιά της). Απλώς μιλάω γιά περιπτώσεις απογευματινής/βραδινής/νυκτερινής εξόδου. Όταν θά χρειαστή νά ανέβω Αθήνα τό λεπόν, ανοίγω λεκανοπεδίου χάρτες, google earth, παλαιά ημερολόγια καί καζαμίες μπάς καί θυμηθώ καμιά καβάτζα σταθμεύσεως.

Τεσπά... Τό βράδυ τής Παρασκευής ήτο γαμάτα ηδύ κι ευχάριστο. Είπα κι εγώ νά κινήσω μιά τσάρκα, όχι γιά κάποιον λόγο παρά μόνον διότι τό σίμκα μου έχει βαρεθεί νά τού βάζω τό πολύ μέχρι 3^η ταχύτητα... Σκέφτηκα, προσπάθησα νά ανακαλέσω , κάποιες καβάτζες καί δόξα τώ Κύρω Γρανάζη, θυμήθηκα κάποια. Δυό τρία τελειωμένα, φοβιστερά, στενά, ανήλιαγα, κουτσουλιοπεριστερομύρων δρομάκια, κάθετα στήν Κολοκοτρώνη. Εγγυημένα. Υπήρχαν φορές πού καί σέ ώρες αιχμής εύρισκα άκρη... Οπότε, δέκα παρά, βράδυ (Ναί... Τό γαμάτα ηδύ κι ευχάριστο) θά προσεφέρετο.

Μετά τά μεσάνυκτα γυρίζοντας, βλέποντας στολισμένο το παρμπρίζ σκέφτηκα πόσο μέ ζήλο δουλευτιάρης ήταν ο μοιραστής φυλλαδίων. Ήταν όμως κλήσις... Κλήσις... Βγήκαν παγανιά οι κουφ*λες νύκτα Παρασκευής. Ναί.

Το λεπόν. Ο δήμος Αθηναίων φιλοδοξεί νά πάρη από εμένα κάτι γύρω στά 30 ευρώ. ΟΚ. Μάλλον θά τά πάρη. Άν όμως ξανανέβω Αθήνα νά πιώ κάναν νηφελλοκοκόζωμο γιά νά μού σπιντάρη τό φέρεσθαι, νά αλκοολίσω τό αίμα μου γιά πιό «ελεύθερες» κινήσεις, νά φάω κάναν σούβλακο γιά νά πεθυμήσω τά τού Πειραιώς μέ σάλτσα και τζατζίκι, τότε... Τότε νά ξέρης... Κάτι θά τρέχη μέ μένα. Κάτι ζόρικο καί μέ πολλά ερωτηματικά.

Μέχρι νά ισοσκελίσω τυχόν έσοδα τού έν λόγω δήμου από τά καφέ πού τού δίδουν ένα χί ποσοστόν από τόν καφέ, τήν βότκα καί τόν χυμό, τά οποία ΘΑ παρήγγελνα, δέν πρόκειται νά διαβώ τόν Ρουβικώνα (λέγε μέ Ηριδανό) καί νά ανέβω στήν μπασταρδούπολη. Όσο περνά από τό χέρι μου, έμμεσες προσόδους από εμένα, δέν θά έχη ο δήμος αυτός.

Ενθέρμως αφιερωμένο πρός Τελαμώνα Στόκο…

.