μιὰ φορὰ ἦταν ἕνας καῖσαρ.

Ἡ βλάμισσα τὴν ὁποίαν νοικιάζω κυρίως τὰ ΣΚ γιὰ νὰ μοῦ ξεθυμαίνουν κάποιες μέτρο γκώλντοουιν μάγιερς ξετσιπωσιὲς πάντα τὸ ἔκανε παράπονο!

Μπορεῖς νὰ εἶσαι λίγο πιὸ ῥομαντικός; Νὰ μοῦ τὸ ζητήσῃς ἔστω, πιὸ ὅμορφα, λιγότερο πεζά, κάπως πιότερο ποιητικά;

Κι ἐγώ, τὸ ξανασκεπτόμην, ἔβαζα πάλι στὸ μυαλό μου αὐτὸ ποὺ ἤθελον καὶ τῆς τὸ ἐζήτων καφρίλικα ὅπως ὑπεστήριζε καὶ προσπαθοῦσα νὰ τὸ ἐξωραϊσω. Τὸ ἀνεκάλων ἐν τῷ νοεῖ μου, τὸ ζύμωνα, τοῦ ἀφαιροῦσα ὅ,τι βδελυρὸ περιέσχε καὶ τὸ σερβίριζα λίαν γκουρμέ!

Ὄθεν, τὸ ἀπωθητικόν:

Κάνε μου μιὰν καπνοσύριγγα!

ἕνεκα γκρίνιας τῆς τύπισσας (ποὺ ἐξεμεταλλεύετο τὸ ἀκριβὸ ἐνοικιοστάσιον καὶ μοῦ τὰ μάσαγε ἡ ἀπίθανη σχεδὸν κάθε ΣΚ) ἥτις ἒζήτει ῥομαντικάδα κι ευγένεια ἐγίγνετο:

Κάνε μου μιὰν καπνοσύριγγα στὴν βροχή!

Λίαν ῥομαντικὸν ἔ; Τί νὰ περδίσουν καὶ τὰ Ἅπαντα Ἄρλεκιν Vol XXII νὰ ποῦμε! 

Κι αὐτή, τί ἀχόρταγη κι ἀνικανοποίητη, στραβομουτσούνιαζε λίγο (ἔως πολὺ) πέταγε ἕνα καλά, τί περιμένω, ἄντρες! συνεχίζουσα τὸν φιλιππικόν της καὶ σὲ κάτι ἄλλα τὰ ὁποῖα ὅμως τάχιστα ἔσβηνον καθὼς ἡ κρεβατομουρμούριους φθόγγους ἐκφέρουσα γλῶττα της, πλέον κομβίωνε τὸ κλειδοκύμβαλόν μου ὅπερ γιόμαγε ὁλάκερη τὴν στοματικὴν αὐτῆς κοιλότητα, μὴ ἐπιτρέπον περαιτέρω ἀδενοσπαστικά.

Καὶ τότες, τί θεάρεστος σύμπτωσις, ἠκούγετο ἔξωθεν κλιμακωτὰ γρηγορούμενος ἦχος ψιχάλας στὰ κεραμίδια τοῦ ἐν αὐλῇ αἰθρίου μου, ὅστις συμπαρέσερνε, σεληνιαστί, πᾶσα ὑγρῶν πρωταγωνιστῶν δραστηριότητα πρὸς τὴν κορύφωσιν.

Φυσικά, ἄμα τῇ περατώσει τῆς βεντούζας ταύτης, ἡ γκρίνια θέριευε καὶ καταλήγαμε σὲ φωνὲς καὶ κλωτσές, τράβα σπίτι σου μωρή!   

Καὶ τραβοῦσε.

Ἀφοῦ βεβαίως, τῆς ὑπέγραφα τὸ τσέκ.

«Θὰ σὲ ξαναδῶ τὴν νὲξτ γουήκ;»

«Ἔχε χάρη ποὺ μὲ πέτυχες στὴν ἀνάγκη καὶ σπουδάω τὰ παιδιά μου.  Ἀλλιῶς θὰ σοῦ ἔλεγα ἐγώ! Ἀλητάμπουρα!»

«Ἴσα μωρὴ τρώγλη, δὲν νοιώθω ἄσχημα, ὅ,τι κι ἂν πῇς!»

Ναί, δὲν σᾶς κάνει ὅλο τοῦτο γιὰ πολὺ ῥομάντζο, γιὰ ἀγάπες καὶ λουλούδια (μὲ ὀρχιδέες ἢ ὄχι) ἀλλὰ σᾶς τὸ εἶπα· γὼ ἁπλὰ νὰ ξεθυμάνω ἤθελα, δὲν ἔσχον ἀνάγκη γιὰ συμπεθεριάσματα καὶ λοιπὲς παρωχημενιές. Ἄλλως τε, ὅπως εἶχε πεῖ κάποιος τσίφτης, τὸ νὰ παντρευτῇς γιὰ τὸ σὲξ εἶναι σὰν νὰ ἀγοράζῃς ἕνα μπόινγκ 737 γιὰ τὰ δωρεὰν φυστίκια. Τέλος πάντων. Ἔτσι τουλάγαμε τὸν τελευταῖον καιρόν, πονοκεφαλιαστικῶς ἀλλὰ δὲν γαμιέται ὡς προεῖπον.

Μέχρι πού... Μέχρι ποὺ τὸ σ/κ ποὺ ἔληξε πρὸ 23 ὡρῶν, τῆς ἔφτιαξα δεῖπνο μὲ κάτι συνταγὲς γιὰ τὶς ὁποῖες κινητοποιήθηκε τὸ προξενεῖο τῆς Γαλλίας, τοῦ Μέχικο καὶ τῆς Ταγκανίκα γιὰ ὅ,τι πιὸ σπάνιο καὶ ἰδιαίτερο γαστρονομικῶς. Δεῖπνο μὲ κεριὰ δυνάμενα διατηρεῖν τὸ ἴδιο χαμηλόβλεπο καὶ ὑποβλητικὸ ποσὸν βάττ, μουσικῆς Μπάρυ Γουάιτ, Μαντρουγάδα καὶ Μαργαρίτας Ζορμπαλᾶ. Κρασὶ συνομήλικο τοῦ Ἰωσὴφ Βησαριόνοβιτς, μαχαιροπήρουνα τῆς ἐποχῆς μιὰ φορὰ ἦταν ἕνας Τσάρος ἀλλὰ τώρα ποῦτσαρος; πολυθρόνες ναπολεόντειες, παρκὲ ἀρ νουβό. Κι εἷς ἔγχρωμος ἀφρο εὐρωπαῖος ἀράπης, ἐξ εὐωνύμων της, ἵνα στέργῃ εἰς οἷον θέλημά της.

Μιλᾶμε γιὰ μεγαλεῖα. Τόσο ἄρδην κι ἀποτόμως μάλιστα ἀφιχθέντα!

Ἦταν τὸ ἐντελῶς βράδυ, χθές, βράδυ Κυριακῆς, ποὺ ἤμαστε στὸ κρεβάτι καὶ εἴχομεν τελειώσει ἀπὸ τὴν ὅλη ταλαιπωρία δύο σωμάτων παλαιομένων μὲ ἔπαθλο κάτι μικροποσότητες οὐσίων ποὺ πάντα καταλήγουν νὰ βιάζωνται ἀπὸ καζανάκια νερὰ wc. Κυττοῦσε τὸ ταβάνι κι ἐγὼ κυττοῦσα αὐτήν, τῆς ἔβλεπα μιὰν ἔκφραση ποὺ ποτὲς δὲν εἶχα παρατηρήσει. Ἕνα ἀχνὸ χαμόγελο διεκρίνετο στὰ ὑγρά της χείλη καὶ τὰ μάτια της φώτιζαν καὶ τοῦτα σ’αὐτὸν τὸν μορφασμὸ ὅστις τόσο ἔμοιαζε σὲ κῦμα εὐγνωμοσύνης. Γύρισε καὶ μὲ εἶδε. Τὴν ῥώτησα τί σκέπτεται καὶ μοῦ εἶπε. Καὶ μὲ ῥώτησε. Καὶ εἴπαμε κάμποσα ποὺ τέλος πάντων μὴ σᾶς ζαλίζω, κατέληξαν εἰς τὸ ὅτι πόσο ἄλλαξα ἐν γένει, πόσο ἐξυπηρετικός ἔγινα στὰ δικά μας, πόσο δοτικὸς καὶ μαζόχιος στὰ ἀφροδίσια, πόσο γλυκὸς στὰ καθημερινά, πόσο ἀνθρώπινος στὰ παραέξω. Γιατί ἀγάπη μου; Ἔ; Δὲν σχολίασα τὸ παραμικρό, παρὰ μόνον μοῦ ἐπέτρεψα ἕνα χαμόγελο ὅπερ ὑπὸ ἄλλες συνθῆκες θὰ ἦταν Χάμφρεϋ Μπόγκαρντ μὰ ἐν τέλει βγῆκε Mατίε Κάσσοβιτς. Δὲν τῆς εἶπα τίποτε, μόνον σὲ ἐσᾶς θὰ τὸ πῶ, θὰ τὸ μολογήσω πὼς πόσο πολὺ μὲ ἐπηρέασε ἡ μετὰ τόσον καιρὸν βρόχα στὸ λεκανοπέδιο!