Ἐπίμονος Φραουλιὰ

Πέρυσι τὸ καλοκαίρι (τὸν ἰούλιο τοῦ 2011) κάτι φραουλιὲς ποὺ εἶχα, ἔβγαλαν στήμονες. (στήμονες εἶναι τὸ ἀρσενικὸ παραγωγικὸ ὄργανο τοῦ φυτοῦ-εὔκολα διακρίνεται στὴν φῶτο) Κάθε «κόμπος» ἐὰν καθήσῃ στὸ χῶμα, μπορεῖ εὔκολα νὰ ῥιζώσῃ καὶ νὰ γίνῃ ἀνεξάρτητο φυτό. 






Κι ἐπειδὴ σὲ γλάστρα δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ, πῆρα ἐπ’ὤμου μερικὲς καὶ τὶς φύτεψα στὴν Σαλαμῖνα. Τὸν Αὕγουστο τοῦ 2011, ἦταν ἔτσι:

Δεδομένου, τοῦ ὅτι οἱ φραουλιὲς εἶναι διετεῖς, πίστευα ὅτι φέτος θὰ ἦταν (θὰ εἶναι;) ἡ ἐσχάτη χρονιά τους. Αὔγουστος 2012:

 

Ἀλλὰ συνεχιζει καὶ βγάζει πολλοὺς στήμονες, ἀσταμάτητα. 

Τόσους ποὺ ἐπειδὴ δὲν χωρᾶνε στὸ παρτέρι ὅλοι, φοβᾶμαι ὅτι θὰ μαραζώσουν. 

Τὰ καινούργια φραουλάκια, ἀπὸ τοὺς τώρα στήμονες, ξεκινᾶνε, λέει, ἀπὸ τὴν ἀρχή. Προφανῶς θὰ συνεχίσουν νὰ βγάζουν στήμονες – ὅλο τοῦτο θὰ συνεχίζεται ἀδιάλειπτα.   

Ἐχθές, πλάτεψα τὸ παρτέρι ἵνα βολευθῶσιν ἔτι μᾶλλον οἱ νέοι στήμονες.