Kitsch καὶ cliché

Καὶ μέσα σὲ ἕνα καλὰ δομημένο πολιτικὸ λόγο, ἁρκούντως ἀντιρατσιστικὸ κατὰ τὶς τρεντιὲς τῆς ἐποχῆς μας, ἔρχεται καὶ δένει ἡ μεστὴ αἰτιολόγηση:

Στ' αρχίδια του αν το εγγονάκι δεν θα παίξει ποτέ στην ομάδα μπάσκετ του σχολείου.

Λόλ! Λὸλ μὰ καὶ πράγματι!

Ῥὲ τί τραβᾶμε κι ἐμεῖς οἱ ἀδέξιες μὲ τὴν κάθε φτηνὴ σαλούφα ποὺ σκρουτζείως ποιοῦσα, δὲν ἐπιλέγει προώθηση/διαφήμιση τοῦ ἔργου (sic) της μὲ ὀρθόδοξα (μὲ τὸ άζημίωτο δηλαδὴ) μέσα.  Not to be taken seriously συνεπῶς καὶ εἶναι λυπηρὸ νὰ ἀσχολοῦνται τόσοι μὲ κάποια attention whore.

Μάλιστα ἐτέθη ζήτημα καὶ στὸ βλὸγ ποὺ ἔχετε ἀνὰ χείρας (sic). Γιὰ τὸ ἄν πρέπῃ ἢ ὄχι ἀναφορά. Καὶ ἡ συντακτική του ἐπιτροπὴ μὲ ψήφους 88-82 (κινούμεθα στὰ βήματα, στὰ χρόνια τοῦ 70, τῆς  λιμπερασιόν) ἐνέκρινε ἀναφορὰ στὴν ξανθιὰ σκηνοθέτιδα, ἠθοποιό, συγγραφέα, βοτανολόγο, ἀρτίστα, μικροβιολόγο, ἀκροβάτιδα, διότι κατὰ τ’ἄλλα ὑπῆρχαν ἔντονες ἀντιδράσεις εἰς τὸ νὰ τὴν διαφημίσωμε τζάμπα.

Ἐν τούτοις, πρέπει νὰ εἰπωθῇ πώς... Ἂν τὰ μηνιαίως ὡράριά (sic) της εἶναι μάχιμα, κι ὄχι καμμένα καὶ ζέοντα πύον λόγῳ πολλῶν τοξικῶν, ἐλπίζουμε νὰ δοῦμε κάααααποια στιγμὴ (ἤδη εἶναι ἐτῶν παρὰ 69, ἑκατό, δηλαδής 41 – τὰ βυζάκια της ὡστόσο, ἔστω φωτοσοπίως, φαίνονται φερέλπιδα παρότι θὰ ἔπαιξε γιὰ τέτοιες τσίτα ῥῶγες, ποσότης πάγου ἀπαιτουμένου γιὰ ἑβδομήκοντα ντάκιουρα) πόσο ἄμ’ἕπος ἄμ ἔργον εἶναι κι αὐτή. Δηλαδὴ θέλω νὰ πῶ τί πιὸ φυσικὸ ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ τυπὰς ποὺ θὰ τῆς ἰσιώσῃ καὶ γονιμοποιήσει τὴν μήτρα δέον νὰ εἴῃ ἔγχρωμος ἀφροευρωπαῖος ἀράπης - ἂν μὴ τί ἄλλο. 

Ἂν μὴ τί ἄλλο· πρέπει νὰ πάῃ στὸν μπαμπᾶ της ἕνα μικρὸ μιγαδάκι, ἀπὸ ἑλληνίδα (sic) μάνα (sic) ξανθιὰ (sic) καὶ ἀφρικανὸ πατέρα μελαχροινὸ αἰθίοπα τὸ ὁποῖο μιγαδάκι θὰ μπορῇ νὰ παίζῃ μπάσκετ στὴν ὁμάδα τοῦ σχολειοῦ καὶ ἔτσι ἀνοσία θὰ ἀποκτήσῃ σὲ ὅλα τὰ συμπλέγματα ποὺ (θὰ) ἔχουν ἄσπρα ἑλληνάκια. Ὑψηλὴ πολιτικὴ ἀνάλυση, ἐκ βαθέων ἀντιρατσιστικὴ ἐξομολόγηση!

Κι ὅμως, δὲν πετιοῦνται τομάτες σὲ μιὰ τέτοια θέση, ἢ ἔστω κάποιο ξεροβήξιμο ποὺ νὰ ζητᾷ ἀπὸ τὴν ἐκφέρουσα αὐτὴν νὰ κάτσῃ φρόνιμα καὶ νὰ ἀφήσῃ τὶς μαλακίες ποὺ σίγουρα τὴν ἐκθέτουν. Ὄχι. Ἀντιθέτως. Ἡ Λένα Διβάνη, γνωστὴ καριόλα τῆς διανόησης [συνωνυμιὰ καὶ λογοπαίγνιο μὲ τὸ ἐπώνυμό της (διβάνι, κρεβάτι, καριόλα) φυσικά· ὄχι ἐξύβριση · ἄλλωστε γιὰ νὰ εἶσαι καριόλα καριόλα ἀπαιτεῖται συναίνεση κι ἀπὸ τὸ ἄντρα καὶ ποῖο ἄντρα ξενέρωτο καὶ χωρὶς περιεκτικότητα ἁλκοὸλ 7 στὸ αἷμα του θὰ τὸν ἔδινε σὲ μιὰν πρὸ 25ετίας γυναῖκα;] λέει κάτι σωστὸ σὲ ἄρθρο της. Διαβάστε το, βρίσκεται εὔκολα στὸ δίκτυο.

Μεταξὺ ἄλλων, πολὺ γουστόζικων  διότι ψιλοκαταλήγει σὲ κάτι τὸ ὁποῖο ἦταν ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῶν ἐνστάσεων 82 συντακτῶν τοῦ βλὸγ αὐτουνοῦ, ὥστε νὰ μὴν δημοσιευτῇ τὸ παρόν, εἶναι τὸ παρακάτω:

Τα εργαλεία της [Σημείωση γράφοντος: ἐδῶ ἀναφέρει τὸ ὄνομα τῆς συγγραφέως, σκηνοθέτιδος, ἠθοποιοῦ] (οι φωνές, η υπερβολή, το σπλάτερ, η ειρωνεία, το μαύρο κιτς, το ατελείωτο βρισίδι) είναι τα εργαλεία ενός παιδιού που όταν αρχίζει να ζητάει την προσοχή σου μπορεί ακόμα και να βάλει φωτιά στο σπίτι του για να σου δείξει πώς παίρνει φωτιά το σπίτι σου.