Περιμένω λέμε!

Mὰ κύττα μὰ σερί, κόψε σὲ περικαλῶ τὸ φεγγαράκι, κεῖ ψηλὰ βρέ! Κύττα τὴν χλωμάδα του καὶ σύγκρινέ την μὲ τὴν δική μου ὅταν σὲ εἶδα πρώτη φορὰ καὶ κατάπια τὴν γλῶττα μὴ ἔχων κάτι νὰ σὲ πῶ. Παρέμενα σιωπηλός, ἀκουσίως ὅμως μιλιὰ δὲν ἔβγαζα, μὲ εἶχες τόσο κομπλάρει, ἡ ὁμορφάδα σου δηλαδὴς καὶ ὅ,τι ἔκρυβες μέσα στὸ ὑποκάμισόν σου. Ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν ὅμως διεπίστωσες (Ἔ; Πές μου! Μαρτύρα το!) πόσο εὐαίσθητος εἶμαι, πόσο τρυφερός, πόσο γουτσουγούτσης καὶ ὅποια ἄλλη ἱδιότης κάνει τὰ κορίτσια (ἄβγαλτα καὶ μὴ) νὰ συμφωνοῦν μὲ τὸν ἑαυτό τους ὅτι αὐτὸς εἶναι (νῦν κι ἐσαεὶ) ἄντρα (sic)! Mὰ κύττα γλυκιά μου, ὄρτσα τὰ μάτια κεῖ ψηλά! Ἄφησον τὰ ἡδεῖα πάρεργα πέριξ τῆς περισκελίδος μου καὶ ἀφιερώσου σὲ μὴ ἁπτά, σὲ ἐκεῖνα ποὺ στέργουν μαζὺ τὶς παλάμες καὶ κάνουν τὰ βλέφαρα νὰ πάλλωνται σὲ ὑψηλὲς ταχύτητες! Ὦ, αὐτὴ ἡ ῥομαντικάδα μου μὲ κάνει σχεδὸν φιλομόφυλο! Αὐτὸ τὸ τραγούδι, πρὸς ἐπίρρωσιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω! Ψηλά, κύττα μὰ σερί, κόψον σὲ περικαλῶ τὸ φεγγάρι...