Μὴ ὁμῶσαι ὅλως

Τὰ λόγια ποὺ βαφτίζονται σὲ κλάιμα, οἱ διήγησες, οἱ κουβέντες καὶ οἱ ἐκμυστήρευσες ποὺ φιλτράρονται σὲ δάκρυα καὶ συνοδεύονται ἀπὸ τέτοια, εἶναι ὅρκοι.

Γι’ αὐτό, παρότι εἶχα τόσα δεῖ, τὸν πίστεψα.

Εἶσαι ἡ μοναδική μου, μοῦ ἔλεγε ξεπερνώντας ἕναν ἀναστεναγμὸ καθὼς μὲ τὸν ἀντίχειρα πλεγμένο στὸ μανίκι σκούπιζε τὰ βλέφαρά του.

Εἶσαι ἡ μοναδική μου. Εἶπε καὶ κάτι ἄλλα ποὺ ἔδεσαν τόσο ὅμορφα μὲ τὸν ἀφορισμό του ἐκεῖνο ποὺ παρότι εἶχα τόσα διαβάσει, τὸν πίστεψα καὶ τὸν συγχώρησα. Προσέθετε περισσότερα, πάντα ἐν μέσῳ λυγμῶν, κάτι ἄλλα τόσο ὅμορφα, τόσο γλυκὰ ποὺ μέχρι ῥίμα ἔκαναν μὲ τὴν ἀρχική του δήλωση: «Εἶσαι ἡ μοναδική μου». Οἱ ῥίμες πῆγαν κι ἔμπλεξαν καὶ γίναν μαντινάδες. Τὸν εἶχα πιστέψει. Τὸ λόγια ποὺ εἰπώνονται μέσα σὲ δάκρυα εἶναι ὅρκοι.