Ῥέκβιεμ γιὰ ἕναν μπούλη

Σβηνόταν ὁ χρόνος καὶ ἐκφυλίζονταν τὰ ὅρια τοῦ παρόντος, τοῦ μέλλοντος, τοῦ παρελθόντος κι ὄχι μόνο λόγῳ τοῦ ἀλήτη ἥλιου ἢ τῆς μυρωδιᾶς τῆς θάλασσας. Μιὰ μέχρι ἐνόχλησης ἠσυχία, ἀπομόνωση· ὅ,τι χρειαζόμουν αὐτὴν τὴν περίοδο. Δὲν τὄξερα, ἡ ἕντεκα μοῦ τὄπε: Περίεργα μαγνητικὰ πεδία καὶ πλεονεξιάρικες αὗρες παραμόνευαν ἐκεῖ διότι, αἰῶνες πρίν, ἦταν ἄντρο πειρατῶν τὸ νησί. Συνέβαινε συχνά· πλοῦτος ἐν πλῷ σὲ ἀκύμαντη θάλασσα, βαρεμάρα, ἀνία, ῥουτίνα καὶ ξαφνικά! Μυρωδιὰ ἐκρηγνυόμενου μπαρουτιοῦ, φωνές, προσέγγιση, κρότοι, ῥεσάλτο καὶ ἁρπαγὴ τῆς λείας – χωρὶς πολλὲς ἐξήγησες· μὲ τὸ ληστευθὲν καράβι βυθιζόμενο νὰ ἐγκαταλείπεται στὰ τῆς θάλασσας βάθη ἡ ὁποία ἡρεμοῦσε πιά... Ἐλάχιστα πιὸ πέρα, τὸ ἀπομακρυνόμενο πειρατικὸ μὲ πορεία ἀντίθετη καὶ μὲ τὸν θησαυρὸ μαζύ, ἀναδεύοντας στὴν πρύμνη του τὸ νερό, ἔπλεκε ἀφρὸ καὶ μικρὰ οὐράνια τόξα τῆς ἐλπίδος τὸ σημάδι ἐμφανίζονταν παντοῦ.

Συνέβαινε…

Τόσες εἰκόνες μὲ κατέκλυαν ἐδῶ στὸ Δορκαδονήσι… Προσπαθοῦσα νὰ τὶς ἀποδιώξω· πλᾶνα ἡ ἐπιρροή τους… Ἀποθυμισμένα ξενύχτια μὲ εὐχάριστες ζάλες, σχεδὸν παραιτημένοι δισταγμοί, βλέμματα κρυφὰ μὲ ἀλλιώτικο περιεχόμενο ἐκεῖνες τὶς στιγμές. Δὲν μὲ πείραζε ποὺ ἀντιλαμβανόμουν τὴν διαφορά τους ἀπὸ τὶς προηγούμενες φορές… Καθόλου. Πόσο διαφορετικὰ ἦταν ἀπὸ τὰ τότε τώρα… Πόσο πιὸ ἐλκυστικά, ἐνδιαφέροντα, συναρπαστικὰ ἀκόμη καὶ προβοκατόρικα… Κι ὄχι μόνο… Ἐκδήλωσες, μαζικὲς δραστηριότητες κι ἐγὼ νὰ παρακολουθῶ, νὰ βλέπω ἐνεργητικότητα, κίνηση, φωτιά! Μέχρι ποὺ μὲ σταματοῦσα, σύνελθε μοῦ φώναζα, προτάσσοντας ὅμως κάτι συμβατικὲς δικαιολογίες βολεμένων… Ἦταν τόσο κοντὰ ἡ παράδοση…

Συνέβαινε…

Σβηνόταν ὁ χρόνος καὶ οἱ θύμησες ποὺ μὲ κρατοῦσαν δέσμιο. Προσπαθοῦσα ὡστόσο, ὅπως ἔστω προσπαθεῖ ὁ γιατρὸς ἐνώπιον τῆς ἐδῶ καὶ ὥρα λεπτῆς ἴσιας γραμμῆς, προσπαθοῦσα. Ἀνακαλοῦσα ἀλλαχοῦ εἰκόνες, προσπαθοῦσα νὰ ἀνακαλέσω εὐχάριστες εἰκόνες ἀπὸ κατάστασες ποὺ μὲ εἶχε ἐγκλωβίσει ἡ ἀδυναμία, ἡ συνήθεια καὶ ὁ οἶκτος μου… Δὲν εὕρισκα τίποτε, καμιὰν δικαιολογία, τὸ παραμικρὸ ἄλλοθι, τίποτε τὸ ἀκυρωτικό. Ἦταν τόσο κοντὰ ἡ ἀναχώρηση…

Συνέβαινε…

Μόλις 50 μίλια μακρυά… Μακρυὰ ἀπὸ τὰ καθημερινά, ἀπομονωμένοι ἀλλὰ τόσο κοντά. Οἱ στιγμὲς ἦταν τέτοιες ποὺ καὶ τὸ τερπνὸ ἤθελα νὰ τὸ κρατήσω σὲ ἀπόσταση, γιὰ λίγο σὲ ἀπόσταση, ἀλλὰ δὲν γινόταν. Τὸ τρίτο ἀπόγευμα ἤμουν στὸ μπαλκόνι κι ἔβλεπα τὸν ἀτέλειωτο μπλὲ ὁρίζοντα νὰ δίνῃ χῶρο γιὰ τὶς καταληκτικὲς σκέψεις μου. Μόνος, παρέα μὲ παράστασες ποὺ χάνονταν, μὲ τὸν δύοντα ἥλιο καὶ τὶς ὁριστικὲς ἀπόφασες νὰ φθάνουν μαζὺ μὲ τὰ προσεγγίζοντα κύματα, πρὶν ἀπὸ τὰ βραχάκια τῆς ἐπιλογῆς. Μαζὺ μὲ αὐτὰ τὴν εἶδα στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου. Διστακτικὸ βῆμα μὲ πολλὲς στάσες ἀλλὰ ἀποφασισμένο βλέμμα. Μοῦ χαμογέλασε. Ἤξερε. Μοῦ τὸ ὑπέδειξε. Καί…

…Συνέβη.