Βρώμικος, ἐλεεινὸς καὶ κουρασμένος

Ἔτσι μοῦ διηγήθηκε, γιομάτος ἐγωϊσμὸ καὶ ἔπαρση, πὼς ἔφθασε στὸ θέρετρο, ἔδειξε κορμάρα στὶς μπίτσιζ (καὶ στὶς μὲν καὶ στὶς δὲ), ἄραξε τὰ βράδια στὰ μπὰρ μὲ ὕφος σκεπτικὸ τύπου «κάτι μοῦ κόλλησε στὸ δόντι καὶ προσπαθῶ νὰ τὸ βγάλω χωρὶς νὰ καρφωθῶ» καὶ πρὶν κλείσῃ βδομάδα, ὁ μόνος Ἀχιλλεὺς ποὺ θυμόταν ἦταν ἐκεῖνος τοῦ Πατρόκλου - ἢ μήπως εἶπε γιὰ τὴν τοῦ Ἀγαμέμνωνος Κλυταιμνήστρα; Κάτι προχρίστειο ἀνέφερε.

Τοῦ’πα τοῦ μπαγλαμά, νὰ μὴν βιάζεται καὶ νὰ μὴν ἐν θερμῷ κινῆται. Νὰ μὴν πειραματίζεται προσπαθώντας νὰ ἀποδείξῃ κάτι καὶ ἔτσι νὰ χάνῃ τὴν οὐσία.

Καὶ τί μοῦ ἀπεκρίθη ὁ κερατάς:

Σιγὰ τώρα ποὺ μοῦ παριστάνεις τὸν Παλαμᾶ· «πάντα νά καρτερῇς αὐτὸν ποὺ πάντα λείπει».

Τί κρίμα… Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο ἐννοοῦσα ἀπὸ αὐτὸ ποῦ κατάλαβε τὸ παραληροῦν μυαλό του ἀλλὰ δὲν γινόταν νὰ_____________________________________________ ___________ ___________ _____________________________________________