In Cold Blood.

Διαβάζω λοιπόν αυτόν τόν καιρό τό Έν Ψυχρώ τού Καπότε. Ομοφοβικός αλλά καί κρυφογκέυ ών δέν απεφάσιζα νά αρχίσω τό πιό συγκροτημένο καί μεστό (κατά πώς λέν) πόνημα τού Κ.. Ισχυρά ωστόσο δόσις Γεωργαλά στό γαμάτο του Προπαγάνδα, μέ έκανε νά ζητήσω κάτι μέ περισσοτέρα καλλιέπεια. Ήθελα επίσης νά δοκιμάσω τήν μυρωδιά τού στήν εντέλεια στοιχισμένου αλλά ατσαλάκωτου αντιτύπου, προσφάτου εκδόσεως. Η προμετωπίδα του στίς πρώτες τής συστάσεως σελίδες: Η αληθινή περιγραφή ενός πολλαπλού εγκλήματος καί τών συνεπειών του. Τό εδάφιον τούτο μού έφερνε λίγο σέ μιά λιτή διήγηση, κάτι σάν χρονικό, έναν Σόμπολο ή έστω Μάκη Γεωργίου στό πιό χάρτινο*, ίσως γι’αυτό νά μ’απωθούσε. Όμως, μιά γύρα (σελίδος) περαιτέρω μ’άλλαξε τ’ανεμολόγια:

Οι τελευταίοι πού τούς είδαν ζωντανούς.

Ο είς (ο πρώτος) από τούς πέντε τίτλους κεφαλαίων τού βιβλίου. Απ’τήν αρχή κι εντελώς φανερωτικά, στήν ουσία.

Οι περιγραφές στήν αρχή γιά τήν χλωρίδα τής ευρυτέρας περιοχής, γιά τήν ανθρωποϊστορία της δέν γινόταν αυτοσκοπίστικα (σίκ) ίσως επειδή κάτι τέτοιο συνηθίζεται στήν αρχή μεγαλεπηβόλων μυθιστορημάτων. Βοήθει είς τό νά εξοικειωθούμε μέ τήν περιοχή, νά νοιώσωμε ολίγον δημότες Χόλκομπ, ώστε νά καταλάβουμε τό διαμέτρημα τού δολοφονηθέντος ήρωος (;) τό εκτόπισμα τής οικογενείας του στήν τοπική κοινωνία.

Σύντομα εισήλθον άλλοι δύο χαρακτήρες τών οποίων η προϊστορία μαρτυρά τό ποιόν καί τόν (καταλυτικόν) ρόλο τους. Οι λεπτομέρειες τού παρελθόντος των παρετίθετο μέ ντοκυμανταιρίστικο ρυθμό, πολύ γρήγορο όχι όμως τόσο ώστε νά επεβράδυνες τήν ανάγνωσι. Εκεί παρουσίαζε - μέσα από τά στόματα συνεγκλείστων - κάποια ψυχογραφήματα απηλλαγμένα από εξωραϊσμούς ή λαϊκίστικη σκύλευση.

Ο Καπότε παραβιάζει συνεχώς τήν γραμμική πορεία τού χρόνου στό έργο του. Σέ κάποιο σημείο, η θυγάτηρ τού ήρωος (;) χαιρετά τόν φίλο της, όστις απομακρυνόμενος διέρχεται δίπλα από έναν εργάτη. Χωρίς κάτι ενδιάμεσο, επιστρατεύει άμεσα, ευθύ λόγο τόν οποίον δίδει στόν εργάτη ο οποίος αναφέρει – πρόκειται περί καταθέσεώς του στήν αστυνομία μετά από τό συμβάν – «Ήταν η τελευταία φορά πού τήν είδα ζωντανή. Όλα φαίνονταν πολύ φυσιολογικά».

Η μή τήρησις τής γραμμικής εξελίξεως τού χρόνου δέν παρουσιάζεται μέ πολλές καί ομοίου, αναλόγου χρόνου αναδρομές στά πίσω π.χ.. Αυτό πού κάνει κυρίως είναι νά επιστρατεύη εικόνες (εκφρασθείσες σέ μικρές προτάσεις, περιόδους) άμεσα συνδεδεμένες μέ τό μακάβριο τού θανάτου. Νόστιμες προοικονομίες. «Η Νάνσυ ετοίμασε καί κρέμασε τό αγαπημένο της καί πιό εντυπωσιακό φόρεμά της έν όψει τής κυριακάτικης λειτουργίας. Μέ αυτό θά τήν έθαβαν»

Τό καλλίτερο συγκεντρώνεται στήν στιγμή πού οι θάνατοι έχουν συμβεί. Έχουν; Έχουν. Αλλά δέν τό ξέρουμε ακόμα, δέν είμαστε σίγουροι. Μαζύ μέ μάς οι γείτονες, οι συμπολίτες τους. Κάποιοι από αυτούς περίμεναν τόν ήρωα (;) καί τήν οικογένειά του στήν εκκλησία, είχε ξημερώσει Κυριακή. Σέ αυτό τό σημείο, από αυτό τό σημείο περιμένουμε τήν αποκάλυψη τού εγκλήματος, περιμένουμε τόν τρόπο, τόν τόπο, τίς λεπτομέρειες. Όλα τούτα, έρχονται μέ συνεχείς αναδιπλώσεις. Διακρίνονται σάν κουνημένη φωτογραφία, μέ διπλά καί τριπλά είδωλα. Μιά φίλη μπαίνει στό σπίτι, φεύγει τρέχοντας, δέν λέει τίποτε, ξαναμπαίνει κάποιος, η αφήγησις πετάγεται εκατοντάδες μέτρα μακρυά, σέ άλλον γείτονα ο οποίος απορεί αλλά καί σπεύδει. Σέ όλα αυτά, στήν σύνθεση τής συμπεριφοράς καί συμμετοχής στό δράμα κάθε γείτονα προηγείται μιά κάποια βραχεία εξιστόρηση καί περιγραφή τής προσωπικότητός του. Η είδησις καθώς μαθαίνεται δυσδιάκριτα, θυμίζει ψίθυρο, ο Κ. μπορεί καί μάς μεταφέρει επιτυχώς τήν τρομακτικά μεγάλη ταχύτητα τού ψιθύρου.

Είμαι στίς 120 σελίδες, τό άρχισα ψες τ’απόγευμα, μέ κόλλησε τόσο ώστε απαρνήθηκα τό ηδύ πάρεργον τού υγρού καθ’εκάστην, εσπερινού ρομάντζου μέ τό πισάκι μου. Μιλάμε γιά συνήθεια 7ετίας (κάθε μά κάθε βράδυ, συνεπής στά ροδαλά σάιτς, τά γεμάτα αέναη ντουράδα καί εκούσιο καταπίνειν· στά faceboύκια τά υποσχόμενα τσιμπούκια, στά μπλόγκια ενέχοντα τσόκια, καί στά τσάτια, πάντα γίνομαι κομμάτια) μ’απολογισμό, write off κάμποσα πισιά ένεκα βαρέων ιών. Έξις ήτις δέν εγκαταλείπεται εύκολα. Η επιρροή της, η οργανική επιρροή της πλέον μέ εμφανή σημάδια στό σφρίγος τής λίμπιντό μου γιά τά οποία διόλου περήφανος είμαι...

(120 σελίδες από τίς 369. Ελπίζω μόνον νά μήν λουστώ τήν απογοήτευσι πού έφαγα μέ τόν Μάγο τού Φώουλς όταν η απίστευτη αρχή, οι 300 σελίδες περίπου, πέρασαν τάχιστα, αλλά μετά, εκνευρισμό καί απώθηση προεκάλει καί ουχί τέρψιν τό μυθιστόρημα μέ τόν μυστήριο τόν Κόγχις.)

Καίτοι δέν είναι τρόμου, ένοιωθα εξαιρετικά άβολα σέ κάποιες στιγμές. Από τήν ανοικτή πόρτα τού υπνοδωματίου μου έχω θέα μιά βιβλιοθήκη. Στήν μέσιν της, τρία βιβλία μέ πορτοκαλί ράχη αντανακλούσαν έντονα τό φώς τού δωματίου. Κάθε φορά πού αφαιρούμην κατά τήν ανάγνωσιν, φαινόταν σάν κάποιο ξανθό πρόσωπο νά έχη ξεπροβάλλει από τήν πόρτα καί νά μέ κυττά (Ο κύριος;). Όποτε ήμην στίς μονές σελίδες έσχον - ουχί εντύπωσιν – αλλά ισχυράν πεποίθησιν ότι ανεπαίσθητοι θόρυβοι τινές από μέσα, από τόν καμπινέ, σέ κάποιον προσεγγίζοντα τό δωμάτιόν μου, μιά άφατος βεβαιότης ότι ανήκον στόν προηγούμενο ιδιοκτήτη τής γκαρσονιερούλας μου, ούτινος τήν αιτίαν θανάτου ούτε κάν ήθελον (καί θέλω) νά σκέπτωμαι. (Έχουμε υπόλοιπον μέ τά κοινόχρηστα, σκιτζή!). Καί όταν, νυστάξας, μέ βαριά βλέφαρα καί βαριά καρδιά άφησα τό βιβλίο κι εθώπευσα τό εξωφυλλάκι του, ειδών κι αντιληφθείς ότι ζεύγος ματιών, μέ εκύττει (μέ παράπονο; μέ οργή; μέ μνησικακία; Τί συναίσθημα διαθέτει είς αποτροπαίως δολοφονηθείς στά πεδία τού επέκεινα;) τό γύρισα μπρούμυτα ξορκίζοντας (ή νομίζοντας ότι) τό κακό. Οπισθοχώρησα νά ξαπλώσω μή αφήνοντας, ωστόσο, τό βλέμμα μου από αυτό, επανήλθον άμεσα. Τό κάλυψα, έριξα πάνω του ένα μέ υπερωρίες σλιπάκι μου καί ξάπλωσα ήσυχος.

* έλα ρέ ολυμπιακάρα!

14747 καί 13651.

Οι έν ψυχρώ δολοφονηθέντες, τήν εποχή, περίπου, τού συμβάντος.

Κάμποσα χρόνια πρίν από τό συμβάν, η πλήρης σύνθεσις τής οικογενείας.