Υπό μάλης.

Τό βλόγ σήμερον πενθεί. Σάν σουβλιά από τερηδονισμένο δόντι όπερ χρόνια προσπαθεί αυτό πού χρόνια αποφεύγω, τό μαντάτο. Έμαθα χθές, από μιάν ενδεκάδα λέξεων ότι νεκρή σε ξενοδοχείο της Φλόριντα βρέθηκε η 39χρονη Αν Νικόλ Σμιθ. Περαιτέρω λεπτομερείας δέν τόλμησα νά αποζητήσω, η αποσβόλωση ήτο απόλυτος, ματαιώσασα κάποιες βραδινές υποδραστηριότητες.





Έν τέλει, άχνισα ένα κλίκ καί μπούκαρα στό λίνκ. Η πρόσφατος φώτο της μέ τρόμαξε λίγο, ώστε έτσι είχε γίνει τόν τελευταίο καιρό; Είχα μεγάλο διάστημα νά τήν δώ είτε σέ πόζες είτε σέ καρέ καρέ, αλήθεια από πότε; Τί κρίμα πού δέν θυμάμαι· θυμάμαι πάντως μιά περίοδο η οποία ήταν γεμάτη από Άνν Νικόλ Σμίθ.

Περιοδικά, περιοδικά μέ κασσέτας (τότε δέν υπήρχον τά διβιδιά), ταινίαι...

Ταινία... Οι απίστευτες σκηνές στό naked gun... Φλάς μπάκ στήν ντισκοτέκ τήν παλιά ντισκοτέκ όταν πρωτοσυναντιέται μέ τόν ήρωα , στό νοσοκομείο καί τήν τράπεζα σπέρματος μέ τό ντεκολτέ - υπόκλισις. Στό κρησφύγετο τού δραπέτου όταν αϋπνίαι τής ζητούν λίγο γάλα καί στό σαλόνι συναντά τόν ήρωα... Είναι άβαφτη, φορά μιά ρόμπα η οποία όσο καί άν τό θέλει δέν μπορεί νά κρύψη τό ανυπέρβλητο μπούστο της καί πολλά αλληλούια δεσπόζουν παντού.


Ήταν η πρώτη μου γκόμενα (δέν υπήρξαν εξάλλου καί πολλές – μετρημένες στά δάκτυλα ακρωτηριασμένου χεριού) πού πήγα στό σπίτι νά τήν δούν οι δικοί μου!

Θέλω νά πώ ότι ήταν η πρώτη τσόντα πού πήγα στό σπίτι χωρίς σπασμωδικές κινήσεις προφυλάξεως. Άχ! νά τό κρύψω, άραγε φαίνομαι; , που να την βάλω ο μαλάκας;! Η vhs αυτή ήταν δίπλα στίς άλλες vhs. Η από τό Playboy μέ τήν Άνν, δίπλα στήν από τίς 13 Ιανουαρίου 1997 - ΑΕΚ ΟΣΦΚ 2-0, 1 Ιουλίου 1995 - Ο γάμος τού Διαδόχου Παύλου, 23 Ιουνίου 1995 – ΘΒ Πράκτωρ 000 καί κάμποσες άλλες, έτσι απλά.

Μέ πέτυχε λίγο πρίν από τήν κατάταξή μου στά στρατά. Πλήν τών πάτων γιά τά άρβυλα, τού αουτάν γιά τούς κώνωπες, τού βαφτικού κάμελ, τά μέ την Άνν Νικόλ Σμίθ περιοδικά ήσαν έξ οφίτσιο, πρώτη θέση στήν πρός Λακωνία σάκ βουαγιάζ. Οι μήνες τής θητείας μου μού είχαν τήν συγχωρεμένη, δεκανέα αλλαγής στίς μεταμεσονύκτιες άς πούμε τσάρκες, στά περίπολα τήν είχα περιπολάρχη κι ομού παραμερίζαμε τών τά φύλλα ευκαλύπτων μαθαίνοντας ο είς στόν άλλο τά ονόματα τών αστέρων τού νυκτερινού ουρανού. Χαμογελώ ανακαλώντας τήν παιδικά έμμετρη προφορά της όταν έκανε λόγο γιά Alpha Canis Majoris καί μού’δειχνε εκεί ψηλά κι επέμενε νά σηκώσω το κεφάλι, το βλέμμα νά στείλω ψηλά κι επέμενε νά σηκώσω το κεφάλι, μάταια όμως καί περνούσε η ώρα καί παίρναμε τόν τής επιστροφής δρόμο πρός τόν λόχο.

Ολίγον πρό τής – γιά 2 τό πολύ ώρες – κατακλίσεως, εκείνη μού έβαζε κολυνός στήν οδοντόβουρτσα, μέ ξύριζε μέ τής αυτής φίρμας κρέμα, αυτή (η Νικόλ όχι η κρέμα) μέ σκέπαζε ψιθυρίζοντας ότι θά μού είναι ο ατομικός θαλαμοφύλακας. Τά βιαστικά όνειρα πού έποντο τήν έσχον ηρωίδα, τί άλλο θά μπορούσε νά γίνη; Τήν έβλεπα στον στίβο μάχης νά αποσυνθέτη στά μέρη του τό g3a4 κι αφήνοντάς τα κάτω, μού ζητούσε νά επαναλάβω. Στήν ανεπίδεκτη μαθήσεως συμπεριφορά μου, θύμωνε πάντα, κοκκίνιζε, προσπαθούσε νά φωνάξη, μπέρδευε όμως τά λόγια της καί καταλήγαμε νά γελάμε, νά αγκαλιαζόμαστε, νά κυλιόμαστε κάτω καί νά φωνάζουμε βλοσυρά στούς προσεγγίζοντες περιέργους ανεπιθυμήτους, ελεύθερος πρός υπογραφήν. Εκσπερμάτιζα ακριβώς τήν στιγμή πού μέ τά δυνατά της μπράτσα μέ καθήλωνε, μέ ακινητοποιούσε στό έδαφος. Η μυρωδιά τού υγρού χώματος γύρω μας καί μιάς αλλεργιογενούς σκόνης από τό χαμομήλι μέ κατέκλυζε καθώς εκείνη πάνω μου, έπιανε τό χιτώνιόν της καί άρχιζε νά τό σουρώνη κινώντας πρός τά πάνω, μαρτυρώντας τόν αφαλό της. Δέν προλάβαινα νά δώ άλλη στρογγυλού σχήματος περιοχήν τού σώματός της. Τά μαστάρια της μέναν απόκρυφα καί καταχωνιασμένα σάν τήν σκοτεινή πλευρά τής σελήνης κι εγώ εκνευρισμένος ξυπνούσα όχι ένεκα τού σπέρματος στό σώβρακο αλλά τής απαράδεκτης αισθήσεως τού ανολοκλήρωτου.

Κι έτσι έμεινα να ικανοποιούμαι μόνο κάποια μεσημέρια, στήν αγγαρεία τών μαγειρίων όταν καταπολεμούσαμε τήν λιπαρότητα τών ζυμαρικών μέ αρκετά κιλά υγρό καθαριστικό. Τά βρώμικα σκεύη φαγητού γιά δυό τάγματα καί μία σχολή, δημιουργούσαν ένα κάποιο άγχος τό οποίο ξεπερνούσαμε παίζοντας, αστειευόμενοι. Η εικόνα της, οι εικόνες της μέ βρεγμένο μπλουζάκι νά τρέχη πρός τό μέρος μου κρατούσα λάστιχον, αναπηδούσα, μού προκαλούσε μιά οξεία άνοια. Εκφυλιζόταν κάθε μου επαφή μέ τά γύρω καί κωλυωνόταν στό οπτικό μου νεύρο αυτή η βρεγμένη μπλούζα κρύβοντας καί φανερώνοντας, κυρίως όμως δικαιολογώντας τό ρητόν: ΙΣΧΥΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ...

R.I.P.

Μιά άλλη εκδοχή:

Μμμμμμ...βέβαια, φόρος τιμής σε έναν άνθρωπο που συνέβαλε τα μέγιστα στο μεγάλωμα τόσων και τόσων παιδιών που έγιναν άντρες!
Ονειρώξεις, ερωτικές φαντασιώσεις, εκμάθηση γυναικείου σώματος & αναγκών του...βέέέέέέέβαια!
Προσυπογράφω!
;-P