Παραμονή δίσεκτου.

Τί διαβάζουμε;

Διαβάζουμε μιάν είδηση.

Τί λέει;

Λέει ότι κάποιος κράζει – έμμεσα - τόν Χριστόδουλο, τόν εγκαλεί στήν τάξι, τού καταλογίζει σπατάλες, αβδηριτισμό, αμετροέπεια κατά πρόσφατο ταξείδι του στούς Παρισίους.

Χμ... Δέν φαίνεται νά έχη άδικο ο κράζων. Νομίζω δέ ότι δέν έχει λάβει απάντηση προσέτι. Μέχρι νά λάβη, είναι πρέπον τό κράξιμο. Άλλωστε, ο Χριστόδουλος, ξέρει ότι τόν παραφυλάνε γνωστοί συμπλεγματικοί, θά πρέπει νά είναι αψεγάδιαστος.

Συνεπώς πρέπει νά πούμε ένα μπράβο στόν κράξαντα.

Βέέεεεεεεεεεεεεεβαια! Ένα εύγε!

Τί γίνεται όμως όταν (τόν κράξαντα) τόν έχουμε κράξει εμείς κατά τό παρελθόν, επικαλούμενοι μάλιστα - διά τού επιλεκτικά ελιτισμού τής αριστεράς - στεγνή βία ;

Τίποτε δέν κάνουμε, τίποτε δέν λέμε. Απλώς κάνουμε κοκοκό!

Εξάλλου μάς τό είχε πεί ο άφθαστος j πρό 6 μηνών περίπου:

Ρε άντε παίξτε το πουλάκι σας λέω γω, όσο τουλάχιστον σηκώνεται ακόμα (αν).