Καί χωρίς αλεξίπτωτο; !

Υπόθεσε ότι περνάνε κάποια χρόνια... Αρκετά χρόνια.

Καί στήν Τουρκία σκάει μύτη μιά μεταρρύθμιση καί - οριστικώς - παραμερίζεται ο στρατός από τήν πολιτική. Μοναδικό μέλημά του πλέον, οι διά F-16 βόλτες πάνω από τήν Κούλουρη τής Σαλαμίνος. Πρόεδρος αναλαμβάνει ένας Τούρκος ευπατρίδης, όστις λόγω προγονικής έκ Κρήτης καταγωγής, διαθέτει μιάν ευαισθησία στό χριστιανικόν τυπικόν, χωρίς βεβαίως νά παραμερίζη τήν μουχαμέτικη λατρεία.

Αφού αυξήσει τούς αμέσους φόρους καί μειώσει τά έτη τής υποχρεωτικής παιδείας, στρέφει αλλού τά ενδιαφέροντά του. Κάνει μιά κολλεγιά μέ τήν Ουνέσκο καί αποφασίζει, κάποιων μνημείων, νά επαναφέρη τά τής προτέρας φύσεώς των. Έτσι, μεταξύ άλλων, η Αγία Σοφία ξαναποκτά φρατσάιζ εκπληρώσεως μεταφυσικών ζητημάτων.

Τά έτη όμως πού παρήλθον από τήν ιουστινιάνειον εποχήν πολλά, όχι μόνον ο χρόνος αλλά καί κάποια επιμελή μουσουλμανάκια, πλήγιασαν τό μνημείο.

Ο ήρως μας καί πρόεδρος τής Τουρκικής δημοκρατίας, ομού μέ τούρκους ειδικούς ψάχνει λύση. Τού προτείνεται η σύστασις ομάδος τούρκων αρχιτεκτόνων καί μηχανικών. Αυτοί, κατόπιν ενδελεχούς μελέτης, θά φροντίσουν γιά τόν εξωραϊσμόν τού Ναού. Κάποιος φαναριώτης πολιτικός μηχανικός ρίχνει μιάν πρότασι λίγο πρίν από τό διάλειμμα γιά άνευ αλκοόλ μπύρες. Είχε γνωρίσει τό παρελθόν θέρος στό Μποντρούμ, έναν γιουνάνι αρχιτέκτονα ούτινος τό ακαδημαϊκόν έργον πολλά γνωστόν είναι. Ούτω, οριστικοποιείται: Στήν ομάδα των θά συστρατευθή αυτός ο διάσημος έλλην επιστήμων!

Λίαν συντόμως ο τελευταίος, αφικνείται είς τήν Πόλιν. Δέν χάνει χρόνο, ούτε μπάνιο δέν κάνει φθάσας στό μέ θέα τόν Βόσπορο καί μέ μυρωδιές τά στάσιμα ύδατά του, ξενοδοχείο. Λούζεται μέ μπόλικη άκουα βέλβα καί επιθεωρεί εαυτόν ετοιμότατο επί τού καθρέπτου. Σπεύδει (αφού πρώτα κεράσει μασχαλίλα στήν έν λεωφορείω ακουσία παρέα του) στόν αύλιον χώρον τού μπλέ τζαμιού καί συναντά εκεί τούς συναδέλφους του.

Τόν κερνάν ηλιόσπορο καί κατευθύνονται στόν τού Θεού σοφίας ναόν. Δεικνύουσιν πειστήρια τινα καί αποφεύγουν πληρωμή εισιτηρίων. Κι ενώπιον τής πανέμορφης εικόνας τού Ιησού,
θυμάται κάτι πού είχε πράξει πρό 3 δεκαετιών:

Δέν τόν πτοεί καθόλου η θύμησις. Γελά πικρόχολα ανακαλών τό πού είσαι νιότη πού΄δειχνες πώς θά γινόμην άλλος καί μεταλλάσσει τό χαμόγελο σέ σιγουριάς μειδίαμα ότι θά κάνη τά καλλίτερα ώστε νά φανή ο περικαλλής ναός σάν καινούργιος καί νά προσφερθή πρός προσευχή, στούς απανταχού χριστιανούς.


Ούτε Τούρκοι φανατικοί δέν κάναν κάτι τέτοιο... Μόνο κάποια αναρχασπόνδυλα φανατικάκια.