Πρίν άπό λίγο μού’πες νά φύγω κι έγιναν στάχτη οι Κυριακές. (1)

Τό ίματζ αυτό (δημοσιευθέν στό Βήμα τής Παρασκευής 14 Μαρτίου) προσφέρει τεκμήριο αψεγάδιαστο, ακλόνητο, στέρεο, γεμίζει στό κατακαταφούλ φαρέτρα επιχειρημάτων, δημιουργεί αυτοπεποίθηση συναχωμένου σέ διαγωνισμό ροχάλας, κρατά σέ θαυμαστά ταιριαστή μάτιση ακροδαχτύλων τών δυό χειρών, εξακοντίζει καιόμενα βλέμματα πρός πάντα διακείμενο εχθρικώς. Ίματζ – τεκμήριον μπετοειδές γιά τό ότι ο νεποτισμός εχάθη οριστικώς στις 8 Δεκεμβρίου τού 1974.

Γιά τό ότι η εξουσία ΔΕΝ μεταβιβάζεται, πλέον, κληρονομικώς.

Γιά τό ότι επικεφαλής τίθεται ο άξιος καί ουχί ο υιός.

Γιά τό ότι η ιδέα τής βασιλευομένης δημοκρατίας αναχρονίζει στό φούλ.

Γιά τό ότι ο κυρίαρχος λαός μιά ζωή (καί δυο καί τρεις καί τέσσερις μέχρι τήν εξάγνιση, μέχρι τήν νιρβάνα, αναλόγως μεταφυσικών πεποιθήσεων) μαλάκας, μιά ζωή ηλίθιος, μάζα σιχαμερή, επιπέδου γιά τόν πούτσο, ελεεινός όχλος, μιά ζωή καλόπιστο θύμα. Τό χειρότερο όμως είναι ότι δέν μαθαίνει. Τό οκτωμυριάκις εξαμαρτείν ού λαού στοιχειωδώς ού μέ σύνδρομο down.

ΥΓ: Ενώ κατά τ’άλλα η ορθογραφία τών ξένων λέξεων έχει απλουστευθή, οι συντάκτες στήν προκειμένη περίπτωση, διατηρούν τό ύψιλον στό τοπωνύμιο καί μόνον, «Γλύξμπουργκ». Ειδικά απέναντι στόν τέως Κωνσταντίνο, οι 4εξουσιαστες (καί όχι μόνο) τηρούν ελληναράδικη έως ρατσιστική στάση. Στοιχείο σχιζοειδούς τό δίχως άλλο προσωπικότητος.