Αντίδοτο στήν νεφελώδη Παρασκευή.

Έψαχνα κι εγώ σκορπιούς Αβάνας (ναί μωρέ, η πρωτεύουσα ενός κράτους στό οποίο ο «Πρόεδρός» της θητεύει γύρω στά 50 χρόνια αλλά τούτο δέν πειράζει κανέναν προοδευτικό τρόμπα) μπάς κι εύρω γιατρειά αλλά μηδέν είς τό πηλίκον.

Βυθίστηκα κι έκλεισα τά πέταλά μου, σκοτείνιασε πολύ αλλά ο ήχος ενός εισερχομένου μέηλ μού άνοιξε τό ένα μάτι.

«Καλημέρα»

Καλημέρισα κι εγώ, ζήτησα νά μάθω νέα.

Τά νέα δέν ήσαν πολλά, τό εξής ένα:

«Μέ τσάντισε ένας μαλάκας»

Κι εγώ ώς άλλος Ροδόλφος Βαλεντίνος μέ δεξιότητες στήν σπαθιστικήν ενός Ντ’Αρτανιάν, άρχισα νά χώνω:

«Τόν ρουφιάνο!

Εύχομαι ό,τι φαγητό θά φάη τό σ/κ νά είναι ανάλατο, καμμένο καί ποιότητος μαγειρίου κέντρου εκπαιδεύσεως νεοσυλλέκτων (τού Κέντρου Εκπαιδεύσεως Εφοδιασμού Μεταφορών κατά προτίμησιν)... Αλλά κι ό,τι φάει, νά προκαλέση έναν αλέγκρο καλαματιανό στό στομάχι του καί break dance (α ρέ Σταμάτη Γαρδέλη!) στό παχύ του έντερο μέ φιγούρες απωτυπούμενες στά, έν τώ σωβράκω, ευκοιλιώδη περιττώματά του.

Νά μήν τού σηκωθή καθόλου σέ αυτό τό διήμερο (άν καί καρακαταλούγκρα παθητικιά ούσα, δέν είναι καί πολύ κατάρα αυτή μιάς καί η ερωτογόνος περιοχή του, δέν είναι η βάλανος κι ο κορμός του πέους του αλλά τό απευθυσμένον) καί η αναδυομένη κρεμμυδίλα από τίς αμασχάλες του νά κρατήση μακρυά κάθε επίδοξον επιβήτορά του, άνθρωπον ή ζώον (έλα, έλα! Έχω διπλή μερίδα φρίσκις, Φλόξ μου, σέ θέλω νταυραντισμένο! Νταυραντισμένο καί μέ επιχειρήματα υπέρ τής ελευθέρας σεξουαλικής επιλογής...)

Νά μήν βρίσκη τήν εφημερίδα πού γουστάρει (Εποχή, Πρίν, Αριστερά!, Εργατική Αλληλεγγύη, Κόντρα) καί νά αναγκασθή νά αγοράση Ρίζοσπάστη υπό τού οποίου θά εντυπωσιασθή γιά τήν ταχύτητά του, διαβάζων κάτι περί αμερικανικού δακτύλου στό τσιρλιπιπί του. Θά παρεξηγήση τό όλο δημοσίευμα, (δάκτυλος – τσιρλιπιπί) καί θά κάνη ένα βήμα πιό πέρα, μετουσιώνοντας τό νόημα σέ δαχτυλάκι – κώλος, γουστάροντας πολύ, νομίζων ότι ήγγικεν η ώρα κάποιου ερεθισμού μιάς καί καίτοι σεξαποχή, υπάρχει τό αιώνιον, τό απαράμιλλον, τό ανυπέρβλητον, πούστης θέλει νά κρυφτή χαρά δέν τόν αφήνει.

Νά ξεχάση ανοικτό τόν θερμοσίφωνα (όταν θά είναι στήν γύρα γιά τίς έν λόγω κωλοφυλλάδες) καί τά καταναλωθέντα κιλοβάτ νά αρκούν νά θερμάνουν (καί νά εξατμίσουν) 77 παγόβουνα σάν τά τόν Τιτανικόν ερωτευθέντα.

Κάποιο σπάυγουέαρ στό πισάκι του νά κάνη μιάν εντυπωσιακή ντρίπλα καί η κλήσις πρός τόν προβάιντερ νά γίνη κλήσις πρός ένα νησάκι τού Ειρηνικού μικρότερας εκτάσεως τής Ψυτταλείας μέ χρέωσις ανά δευτερόλεπτον ίση μέ τό χαρτζηλίκι 77 x 2 παιδιών από τούς νονούς τους έν όψει Πάσχατος καί σοκολατένιου ωού άνευ τής τρέντυ ασθενείας.

Τελοσπάντων, καλή μου... Αυτά!»

Έβαλα τό ξίφος μου στήν θήκη, έσβησα τό φώς καί βυθίστηκα πάλι.