Μάς συγχωρούτε γιά τήν διακοπή!

Απρίλιασε μέν, βρόχισε δέ. Γι’αυτό καί σχολάσας, έτρεξα, έτρεξα, έτρεξα πρός τό σπίτι. Έχω αλλεργία στό νερό γι’αυτό καί προσεκτικά τσουλάω υπό κάτι μαρκιζών, οι οποίες αδιαφορήσαν κάπως κι έφαγα μερικές ρανίδες στό ξυπόλητο κεφάλι μου.

Παραμερίζω ανατριχιαστικές (οι μόνες πλέον στήν κατάσταση μου) θυμίσεις καί απλώς μπουκάρω σπίτι. Τό φαγητό κρύο, καίτοι κάργα θερμιδοφόρο, προκρίνω ηλιόσπορο.

Ταγκούλ τουγκούλ πρός τό σαλόνι.

Εκεί άγνωστον πώς, μέ περιμένουν κάτι φίλοι.

Τρείς.

Ο ένας στόν τριθέσιο, ο δεύτερος στόν μονό καί ο τρίτος, κάτω.

Κυττάν ένα έπιπλο.

Τό σύνθετο είναι;

Όχι… Είναι η τηλεόραση. Βλέπουν κάτι. Παίρνω τήν θέση τού «κάτι», επισημαίνουν τήν είσοδό μου καί μέ καλωσορίζουν.

«Γειά».

Στήν ερώτησή μου, τί βλέπουν, άναρχα ξεκινούν καί οι τρεις νά απαντούν. Δέν ακούω τίποτε. Ή μάλλον όχι. Ακούω αλλά δέν μπορώ νά ξεχωρίσω τί λέν. Ζητώ χάρη.

«Ρε μουνιά, δέν μού πήρατε κάτι στήν γιορτή μου (γιορτή πού δέν τιμήθηκε) απαιτώ τώρα ένα υποκατάστατο.»

Συνεσταλμένα συμφωνούν.

Η χάρη:

«Μπορώ νά δω, δύναμαι νά επιλέξω εγώ τί θά δούμε απόψα;»

Κι αυτοί, σκεπτόμενοι ότι φθηνά τήν έβγαλαν καί φέτος, εκπέμπουν ένα «ΝΤΑ!»

Τσιμπώ τό τηλέλεγχο.

Σκέπτομαι λίγο. Καί πατώ τό ερυθρόν κομβίον ησυχάζοντας καί σκοτεινιάζοντας τόν χώρο.

Απορία, σέ πίεση ερώτημα(τα), μεγάλα questionmarks. (άπό τούς τρεις χαυνωμένους).

«Τί κανείς ρέ μαλάκα;» μέ μιά (ξεκαθάρη) φωνή.

Εγώ: «Τόση ώρα όλο καί κάτι βλέπατε. Έχω δικαίωμα κι εγώ επιλογής κάποιου προγράμματος; Ε; …… Ωραία. Επιλεγώ λοιπόν κλειστή συσκευή».

Πάντως, γιά νά είμαι ειλικρινής, κάπως έτσι μέ φανταζόμην αυτό τό βράδυ καί όχι μαζύ μέ αυτούς τούς (προαναφερθέντες) αεριτζήδες…