Βιάζομαι, δέν προλαβαίνω νά υπερτιτλιάσω.

Μηρυκάζοντας χολή πρός οιοδήποτε παίζει τόν ρόλο χαλικιού μέσα στό παπούτσι μας, βρίσκουμε κάποιο κενό καί χαμογελάμε, όταν παρατώντας Μικρούτσικο καί Τατιάνα, βλέπουμε Πανταζή καί Άντζελα νά τονίζουν ότι:

- Οι λαοί δέν έχουν νά χωρίσουν τίποτε. Οι ηγέτες, οι πολιτικοί μάς βάζουν σέ τέτοια τριπάκια, ισχυρίζεται η Λαίδη Άντζυ.

Καίτοι θαυμασταί πεισιθανάτων τόν μπόιτσο κλαίγανε, τραγουδοποιών γουστάρουμε μέ όλα αυτά διότι έρχονται καί δένουν μέ τήν πολιτική ιδεολογία μας. Μιά πολιτική ιδεολογία, μαζοχική κυρίως, χριζούσης περιθάλψεως άπό ιπποκρατομνύους τύπους. Ειμαστε νενέκοι όχι επειδη τήν έχουμε ψάξει αλλά διότι απηυδήσαμε μέσα στήν συμπλεγματική ανθυπομετριότητά μας (ούτε κάν μιά aurea mediocritas), στήν κατάσταση κάμπιας χωρίς πιθανότητα πεταλούδας.

Αυτά… Πού λες, προχθές ο Βουλγαράκης, σέ κάποια εκδήλωση, ανεκοίνωσε τήν αναβαθμιση τών κρατικών βραβείων λογοτεχνικής μετάφρασης. Θεσπίστηκε, γιά τήν μετάφραση δοκιμιακού ή θεωρητικού έργου, βραβείο Παναγιώτη Κονδύλη. Νά αναφερθή τίς ήτο ο Π.Κ. είναι όχι περιττόν βεβαίως αλλά λίγο παράταιρο. Αρκεί η παράθεση ενός μικρού αλλά λίαν χαρακτηριστικού κειμένου του.

Σέ κάποιο έργο του (Θεωρία τού Πολέμου, εκδόσεις Θεμέλιο) ο κορυφαίος αυτός Έλλην φιλόσοφος τού προηγουμένου αιώνος, γράφει:

«Στη συγκαιρινή μας Τουρκία δέν υπάρχει η παραμικρή ή σοβαρή ένδειξη ότι τμήματα του λαού αποδοκιμάζουν μέ οποιονδήποτε τρόπο τήν εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων του, καί ιδιαίτερα στο Αιγαίο καί τήν Κύπρο, όλες οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν ακριβώς τό αντίθετο.

Δέν του είναι γνωστή καμία ομαδική διαμαρτυρία γιά τήν εκδίωξη του ελληνικού στοιχείου από τήν Κωνσταντινούπολη, τήν Ίμβρο, τήν Τένεδο, ούτε γιά τον εποικισμό της βορείου Κύπρου. Αυτό διόλου δέν σημαίνει ότι κάθε Τούρκος μισεί κάθε Έλληνα, τό ίδιο όπως καί διόλου δέν μισεί προσωπικά κάθε Έλληνας τον κάθε Σκοπιανό όταν του αρνείται νά ονομάζει τό κράτος του «Μακεδονία».

Πρόκειται γιά δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, γιά αυτό καί υποπίπτουν σέ μια σοβαρή οφθαλμαπάτη όσοι μετά από μία εγκάρδια προσωπική επαφή ή μετά από μία κοινή μπουζουκοκατάνυξη μέ Τούρκους βγάζουν εσπευσμένα πολιτικά συμπεράσματα - χωρίς βέβαια νά έχουν ποτέ αποσπάσει από τους συνομιλητές, συμπότες ή συμπαίκτες τους μία δεσμευτική δήλωση υπέρ μιας συγκεκριμένης ελληνικής καί εναντίον μιας συγκεκριμένης τουρκικής θέσεως.

Η αρχή ότι «οι λαοί δέν έχουν νά μοιράσουν τίποτε μεταξύ τους» αποτελεί εφεύρεση όχι των λαών, αλλά των διανοούμενων, γι’ αυτό άλλωστε δέν αποσύρεται ποτέ, όσο κι αν τήν διαψεύδει η εμπειρία. Αντίθετα, η εμπειρία μεθερμηνεύεται κατάλληλα, έτσι ώστε νά παραμένει αλώβητη η αρχή.

Η τιθάσευση της Τουρκίας μέσω της εντάξεως της στην «Ευρώπη» συνδέεται στενά μέ τις ελπίδες καί τά σφάλματα της ελληνικής πολιτικής. Τό πόσο φρούδες είναι οι ελπίδες τό ομολογεί συνεχώς καί άθελα της η ίδια η ελληνική πλευρά, όταν από τη μία μεριά ισχυρίζεται ότι η αποδοχή των «ευρωπαϊκών αξιών» θά κάνει τήν Τουρκία «πολιτισμένο» καί φιλειρηνικό κράτος, ενώ συνάμα από τήν άλλη είναι υποχρεωμένη νά διαπιστώνει στην πράξη ότι οι Ευρωπαίοι φορείς των «αξιών» τις μεταχειρίζονται πολύ επιλεκτικά καί τις προσπερνούν μέ άνεση όποτε τό κρίνουν συμφέρον, άρα η αποδοχή των «ευρωπαϊκών αξιών» δέν φαίνεται νά βελτιώνει καθ’ εαυτήν τά ήθη.

Τά σφάλματα, πάλι, προκύπτουν από μιαν κακή εκτίμηση της σημασίας της «Ευρώπης» γιά τήν ανερχόμενη Τουρκία. Επειδή η Ελλάδα, αδυνατώντας νά σταθεί μοναχή στα πόδια της, περιμένει τά πλείστα ή τά πάντα από τους άλλους, τείνει εύλογα νά προβάλλει τη δική της κατάσταση καί διάθεση στην κατάσταση καί διάθεση άλλων, νομίζοντας π.χ. ότι η «Ευρώπη» έχει γιά τήν Τουρκία τήν ίδια απόλυτη σημασία όσο γιά τήν Ελλάδα. Γιά τήν Ευρασιατική Τουρκία η Ευρώπη είναι μόνον ένα πεδίο δραστηριοτήτων ανάμεσα σέ άλλα, ενώ γιά τήν Ελλάδα αποτελεί τό μοναδικό, γιατί στα Βαλκάνια δέν μπορεί νά παίξει ηγεμονικό ρόλο καί αυτός βέβαια δέν επιτυγχάνεται επειδή δέκα μικρομεσαίοι κάνουν κέρδη στη Ρουμανία.

Η Τουρκία θά προσπαθήσει νά προσαρμόσει τήν ΕΕ στις επιδιώξεις της, νά κερδίσει τη μάζα.

Στο μελλοντικό πολυετές παζάρι - διελκυστίδα μεταξύ ΕΕ - Τουρκίας, η Ευρώπη δέν θά μπορεί νά ικανοποιεί τις απαιτήσεις της Τουρκίας

Κατά πάσαν πιθανότητα τά σπασμένα του παζαριού θά τά πληρώσει η Ελλάδα. Γιατί τά ισχυρότερα μέλη της ΕΕ θά επιδιώκουν νά κατευνάζουν τήν Τουρκία μέ ελληνικά έξοδα (Αιγαίο, Κύπρο, κλπ).

Αν αυτό πράγματι συμβεί τότε θά δούμε μια ακόμη από τις τραγικές εκείνες ειρωνείες, τις οποίες τόσο συνηθίζει η Ιστορία. Ενώ δηλαδή η Ελλάδα προσανατολίσθηκε ψυχή τε καί σώματι στην «Ευρώπη» γιά νά διασφαλισθεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της θά μεταβληθεί σέ όργανο de facto μετατροπής της σέ δορυφόρο της Τουρκίας.

Η τουρκική επιρροή θά ασκείται στην Ελλάδα «μετριασμένη» μέσω ευρωπαϊκών καί αμερικανικών αγωγών καί τότε η Ελλάδα θά υποχρεωθεί νά θεωρεί τις «παραχωρήσεις» καί τήν ενδοτική πολιτική ως αυτονόητο καθήκον του «εξευρωπαϊσμού» της (ποιος ασχολείται άλλωστε μέ ξεπερασμένους εθνικιστικούς απαβισμούς;)

Η λύση βέβαια γιά τήν εθνική βιωσιμότητα σέ παραγωγική βάση αποτελεί προϋπόθεση γιά τήν άσκηση σοβαρής εξωτερικής πολιτικής. Οι εθνικοί πόροι πρέπει νά αντιμετωπίζονται μέ γεωπολιτικά καί στρατηγικά κριτήρια. Τό 1% του εθνικού εισοδήματος πού προέρχεται από τον τουρισμό δέν είναι τό ίδιο μέ τό 1% πού δίνει μια σύγχρονη εξοπλιστική βιομηχανία.

Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σέ χώρα μέ περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ η στάση της γίνεται όλο καί περισσότερο παθητική ή αντιφατική.

Η πορεία δορυφοροποιήσεως της Ελλάδος προς τήν Τουρκία μέσω του «ευρωπαϊκού» δρόμου της Τουρκίας είναι τό εύγλωττο επιφαινόμενο μιας βαθύτερης ιστορικής κοπώσεως, μιας προϊούσας, ηδονικής μάλιστα παραλύσεως. Η πορεία των πραγμάτων είναι αντικειμενικά τρομακτική καί ψυχολογικά αφόρητη: η ειρήνη σημαίνει γιά τήν Ελλάδα δορυφοροποίηση.

Δυστυχώς οι μετριότητες, υπομετριότητες καί ανθυπομετριότητες, πού συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό καί παραπολιτικό κόσμο δέν έχουν τό ανάστημα νά θέσουν καί νά λύσουν προβλήματα τέτοιας εκτάσεως καί τέτοιου βάθους.»

ΥΓ: Η μαλακία δέν μπορεί νά φορτώση φώτο…