Π'λιά προβλήματα.

Άχ, αυτό τό μέ δείκτες ωρολόγιον... Όταν τελειώνη μήνας μέ τριάντα ημέρες, τί βάσανο νά σμπρώχνω τούς δείκτες τόσες βόλτες ώστε νά πηδήξωμε μιάν ολόκληρη ημέρα μιάς καί η πρώτη Δεκεμβρίου φαίνεται 31 Νοεμβρίου... (Τόν Φεβρουάριο νοικιάζω αλβανό νά τό κάνη... Καί στά δίσεκτα τά χρόνια... χμμμμ... θά τό σκεφτώ, έχω χρόνο εξάλλου...)

Συννεφηλιοβρόχι τόσο γιά νά χαλάση τό παρπρίτς.

Κι άλλα πολλά, τά οποία δέν πρέπει νά αποκαλυφθούν διότι κινδυνεύει η ισορροπία τού οικοσυστήματος τών ενεργών (κι ευαισθήτων συνάμα) προαγωγών.

Άλλες φορές αντιδρούσα μέ κάποιες τσιτωμένες συμπεριφορές. Τώρα μού βγαίνει κάπως αλλιώς. Βυθίζομαι εύκολα καί αφήνομαι καί οι ύπνοι είναι (ενίοτε) καί διψήφιας σέ ώρες, διαρκείας.

Τά όνειρα αυτά, θυμίζουν δημόσιες υπηρεσίες. Σέρβις δημοσίων υπηρεσιών. Εκεί όπου δέν ξέρεις τί ακριβώς συμβαίνει καί κάποια στιγμή, (πολύ στιγμή όμως,ε;) θαρρείς ότι ο κόσμος αποκτά ένα κάποιο νόημα. Τό περιβόητα διάσημο νόημα τής ζωής τό οποίο παίρνει σάρκα καί οστά τήν στιγμή πού στήν υπάλληλο σχηματίζεται χαμόγελο καθώς ακούει τό πρόβλημα σου.

Τότε είναι πού ανοίγουν οι ουρανοί, σκίζονται σάν φόδρα φούστας πρωταγωνίστριας σέ γερμανική τσόντα καί ουρί τού παραδείσου σέ ρυθμούς τσάρλεστον ανακοινώνουν ότι πλέον δέν υφίσταται νόημα νά υπάρχη κόσμος - κι ώς έκ τούτου νόημα ζωής.

Τά πάντα θ’αρχίσουν νά διαλύωνται τότενες χωρίς καμιάν χρονοτριβή.

Οι καταλύτες τών αυτοκινήτων θά παιανίζουν κάθε θόρυβο καρμπυρατέρ σέ δίεση μολύβδου λίγο πρίν παραδωθούν. Τά κοριτσάκια στίς τετάρτες δημοτικού θά κλωτσάνε μέ σουφραζετικη διάθεση τά αγοράκια, τό 8ον λάκτισμα θά είναι καί τό έσχατον, μιά τυροπιτούλα από τό κυλικείο δέν θά προλάβη νά φαγωθή, θά πέση κι αυτή στό έρεβος τής ανυπαρξίας. Οι αιώνιες παρακλήσεις γιά μεγάλης διαρκείας οργασμόν θά εισακουσθούν τελικά. Ο τυχερός θά είναι ένας σιδεράς 41 ετών κάτοικος Κερατσινίου. Τήν στιγμή τού (όχι απολύτως επιτυχούς) οργασμού μέ μιά 33 υπάλληλο του΄σωφρονιστικού καταστήματος τών δικαστικών φυλακών Κορυδαλλού, επήλθεν τό πλήρωμα τού χρόνου. Ήταν αυτό πού λέμε ατέλειωτος οργασμός. Κάποια μολυβάκια φάμπερ δέν θά προλάβουν ούτε γιά τό δεύτε τελeυταίον ασπασμόν μιάς ξύστρας, από φάμπερ θά γίνουν βάμπερ καί εν τέλει βαμπίρ, χαρακτηριστικόν τού after life. Κάποιοι εκτυπωταί θά παύσουν αποτόμως, η σιωπή θά παρασέρνη ακόμη περισσότερο σέ μιά καταθλιπτικότερη κατάσταση, το μελάνι αυτόματα θά αλλάξη σέ μώβ, μώβ ένας κύκλος στά Α3 χαρτιά τά οποία αντί ισολογισμών θά φέρουν κάτι κύκλους μέ διχοτόμους γραμμές. Ένα σμς απ’τά παλιά, μιά αίτηση συγχώρησης, 160 χαρακτήρες μορφασμού διστακτικότητος έμεινε εκεί ψηλά, χωρίς ποτέ αυτήν εκείνη τήν αναφορά παράδοσης η οποία αιωρείτο σάν προϊδέασμα ακυρωμένης βροχής. Καί κάποιες αγάπες στήν μεγαλοπρέπειά τους, ανεπηρέαστες τού χαλασμού μά μέ ύφος, διάθεσι καί προθέσεις αυτόχειρος. Τό ίδιο αποτέλεσμα.