Δύο ανά 8 ώρες. Πρό μάσας.

Άπό τό παραθυράκι της κουζινος, λιαζομενη κατ’αρχην, φόρεσε τα γυαλιά της πρεσβυωπίας μιά (εκ οξιάς Πίνδου) οδοντογλυφίδα καί μέ κυτταξε μέ ύφος Κρουζ πρός Χοφμαν στον Ρεινμαν. Κατ’αρχην.

Εν συνεχεία, τό αιφνιδιαστικώς εξεταστικον ύφος αμβλυνθη μέχρι που χάθηκε. Η οδοντογλυφιδιτσα μούτρωσε κάπως, ξυνισε τα μούτρα, της ήλθε μιά πικρια εντονη. Πιο εντονως πικρη κι άπό μιά Kaizer. Παρεμενε προσηλωμενη πανω μου καί ακουγε μέ κάθε λεπτομερεια κάθε κουβεντα μου.

Κουβεντα; Όχι ακριβως… Η μαλλον μπορεις νά την χαρακτηρισης κουβεντα σέ μιά γλωττα βρωμερα πρωτοποριακια, πρωτοσυναντη, αφαντη μεχρι εκεινη την στιγμη.

Προσπαθούσα, ο σαβουαρβιβριτζης, νά αφαιρεσω κάτι μικροτεμαχια αμύλου άπό φασιολους συνδρομή της γλωττης μου καί ουχι της παρά ποδα οδοντογλυφιδος. Αυτήν, την είχα αποστρατεύσει αναιτίως, σέ κρίσεις αβέρτα ΥΠΕΘΑ.

Τό ύφος της πάντως μέ άγγιξε. Μέ έριξε κάπως. Έπεσε η διαθεσις μου. Άφησα καί τα μόρια φασολιών στα πέριξ των οδοντων, πλησίασα τό ψυγειον.

Έβγαλα κάτι φρούτα. Ένα πορτοκάλι, δυο μανταρινια, ένα αχλαδακι καί μιά ντούρα μπανάνα. Τα καθάρισα, φώναξα ένα give me five αγαπούλα! πρός τό μέρος του παραθύρου της κουζινος και την πήρα, ρίχνοντας την βίαια στην σάρκα της μπανάνας. Γεμάτη χαρά η οδοντογλυφις μέ ύφος ναπολεοντειον μου έστελνε φιλιά καθοδόν σαλονιω.

Περατωσας τα φρουτα καί καταστρεψας την δοντιγλιφιδα (αθανατη δημοτικια!) αρχισα παλι μέ την γλωττα μου στα δοντια νά σερνω έναν μπαλο. Συνειδητοποιησα τοτε, ότι η κινησις της γλωττης μου δέν ητο μονο οδοντογλυφιδαντικαταστουσα. Ηταν μερος άπό ένα γαιτανακι τικ. Νά πιεζω την γλωττα στους δυο κατω εμπροσθιους κοπτηρας. Μου συμβαινει όταν ειμαι σέ πιεσιν. (όχι ότι εν χαλαρωσει ο στομας μεσα δέν κινειται, αλλα τελος παντων…) Πλην αυτου, μέ συλλαμβανω συχνακις νά σκαλωνω μέ πολλα πραγματακια, απειρα τικς γιά τα οποια οικειοι μου, μέ καμαρι μου τονιζουν ότι ο Νικολσον στην φωλια του κουκου ηταν προσκοπακι. Τικς τα οποια δέν είναι κινησεων (πλην του προαναφερθεντος λαμβανοντος χωραν εν στοματικη κοιλοτητι) αλλα τικς μέ κουβεντες. Συνθηματα. Καί καλα σλογκανς.

Ισως μπορεσω νά ξορκισω τό κακο έάν...

…Έάν αναφερω τα τικς.

Χμ… Ναί… Γιατι όχι νά’ουμ’…

«Βέρα στό δεξί * Εκαναμεν επανάστασιν! * Εγώ είμ’ο Γιαννόπουλος! * Ταυτότητα; Αμέσως! * Τί κλείσανε; * ταμ τυρι ριμ, τυροπιττες * Κρυοκωλιά χίλια κυβικά. * Σας παρακαλω κυρια μου, καλημερα σας! * Γυναικα; Στο διαολο!»