πρώτη Ἀπριλίου; μὰ τὰ περὶ τὰ μούσια!

Βλέπεις κόσμο ποὺ ποτὲ δὲν πληκτρολόγησε μισὴ λέξη συμπαθείας γιὰ τὴν Κύπρο (καὶ ὄχι μόνον· ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι ἰδεολογικὰ τέκνα ἐκείνων ποὺ ῥουφιάνευαν στοὺς Ἄγγλους τὸν τότε ἐπικεφαλῆς τοῦ κυπραίϊκου ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνα) καὶ ξαφνικὰ λόγῳ αὐτῆς τῆς παθολογικῆς, ψυχωτικῆς, ἀντιβασιλικῆς φάσεώς τους, ἀνεβάζουν φῶτος ἀπὸ δολοφονημένους κυπρίους ἀγωνιστές. Ὁ Ἠλίας ἀπὸ τὸ Χαλάνδρι ἀνέβασε Καραολῆ, Δημητρίου καὶ Αὐξεντίου παρότι ἡ Κύπρος γι’αὐτὸν (μέχρι τὴν ὀγδόη Σεπτεμβρίου) ἦταν βάρος γιὰ τὶς ἔνοπλες δυνάμεις τῆς Ἑλλάδος, σκοτούρα γιὰ «μᾶς» καὶ ἡ κυρα–Λουκία ἀπὸ τὸν Χολαργό, θυμήθηκε τὸν Παλληκαρίδη· ποὺ ἂν τὴν ῥωτοῦσες προχθὲς ποιός αὐτός, θὰ τὸν νόμιζε μέλος μιᾶς ποντιακῆς ἀδελφότητος – ἕνεκα ἡ κατάληξις τοῦ ἐπωνύμου. Ἄχ, αὐτὴ ἡ ὀξυδερκὴς θεώρηση τοῦ παντὸς ἀπὸ τὸν μέσο νεοελληναρὰ ῥεπουμπλικάνο...