τίς;

 

Νομίζω ὅτι εἶναι τὸ πιὸ ξεκαρδιστικὸ ἀλλὰ καὶ τὸ πλέον χαρακτηριστικό, δηλωτικὸ τῆς παθογενείας τῆς Ἑλλάδος. ὁ Τρικούπης, κορυφαῖος πολιτικῆς τῆς νεωτέρας ἑλλάδος, ἱστάμενος ἐπαξίως παρὰ τῷ Βενιζέλῳ (γιὰ νὰ μὴν ἀναφέρουμε, βασιλόφρονες ὄντες ὅτι τὸν ξεπερνᾷ) εἶναι πρωταγωνιστὴς αὐτοῦ τοῦ στόρυ. Στὰ 1874, δημοσιεύει τὸ γνωστό του ἄρθρο, στὸ ὁποῖο δεικνύει τοὺς ὑπευθύνους γιὰ τὴν παρακμή. Εἶναι ὁ βασιλιᾶς ὁ ὁποῖος δίνει ἐντολὴ σχηματισμοῦ κυβερνήσεως ὅπου κάνει γοῦστο. [ὅμοια εἶναι ἡ θεωρία τοῦ κηπουροῦ, τὸ (συνταγματικὸ κατὰ τ’ἄλλα) δικαίωμα τοῦ βασιλέως νὰ κάνῃ πρωθυπουργὸ τὸν κηπουρό του. Φυσικά, ἐντελῶς φυσικά, ὁ ῥεπουμπλικάνοι ἱστορικοὶ οὐδέποτε ἀναφέρουν ὅτι τὸ πρόσωπο αὐτό, λαμβάνει ψῆφο ἐμπιστοσύνης τὶς ἑπόμενες ἡμέρες ἀπὸ τὴν βουλή, τοῦτα ὅμως εἶναι ψιλὰ γράμματα γιὰ τοὺς ἀντιβασιλικοί.]

Ὁ Βασιλιᾶς ἔφταιγε λοιπὸν διότι δὲν ἔδινε στὸ πρῶτο κόμμα, πρῶτα σὲ αὐτό, δικαίωμα σχηματισμοῦ κυβέρνησης, ἀλλὰ ἴσως καὶ στὸ ἔσχατο, τὸ ὁποῖο μὲ χῖ ψῖ τρόπους, γινόταν κυβερνῶν.

Ἔ, ΟΚ, δὲν εἶναι καὶ τόσο ἀπορριπτέα ἡ ἄποψη τοῦ Τρικούπη.

Ἡ ὁποία πάντοτε προβάλλεται ὡς δεικνύουσα μεταξὺ ἄλλων, ὡς ἀρνητικὸ στοιχεῖο τῆς Μοναρχίας.

Αὐτὸ ὅμως ποὺ ποτὲ δὲν προβάλλεται, εἶναι ὅτι μόοοοολις ἕνα ἔτος μετά, ὁ Γεώργιος δίνει ἐντολὴ σχηματισμοῦ κυβερνήσεως, στὸν Τρικούπη, ὁοοοο ὁποῖος δὲν ἦταν κἂν βουλευτής.

Πιστὸς σὲ ὅ,τι ἐξέπεμψε τὸ πρὸ ἔτους ἄρθρο του ὁ μωραΐτης πολιτικός, ἐδέχθη.

Αὐτὰ εἶναι!