407

Μὲ ἄναβε ἐκεῖνο τὸ βράδυ, μ’ἄναβε πολύ, κυρίως αὐτὸ τὸ γαλακτερό, τὸ ἀμόλυντο κι ἀπείραχτο ἀπὸ τὸν κάλπη ἥλιο, χρῶμα της. Τὸ βλέμμα μου ξεκινοῦσε καὶ κατέληγε στὸ μποῦστο της, ὅπου δὲν διέκρινα ἴχνος ῥαγάδας. Κατάλευκα τὰ ἐκεῖ μέρη καὶ προσπαθοῦσα, ἡδονοπληχθεὶς καὶ ὀρθιάσας κάργα καῖ τουμπανοειδῶς, νὰ φανταστῶ τὴν ἀπόχρωση τῆς θηλῆς της λίγο πρὶν νὰ κρυφτῇ ἀπὸ τὰ θαλπωρῆς χείλη μου σὲ μανδαλωτὸν ἀσπασμόν.

Παρὰ ταῦτα, ντῆερ καφετζοῦ, δὲν ξέρω, δὲν ψήνομαι πολύ. Ὄχι πὼς δὲν γουστάρω νὰ λαδώσω μὲ μερικὰ ἐμὲλ τσοκίων τὸ αὐτῆς ἐφηβαῖον, νὰ ποτίσω τὸ οὐτιδανῶς φαλακρόν της ἐφάλμυρον πεδίον, νὰ γαργαλίσω τὸ μύρτον της, νὰ τῆς πιῶ τὸν ζωμόν καὶ ἐν τέλει νὰ τὴν κλινοπαλεύοντας ἐπιβατεύσω ὁριακῶς πυγυδόν, ἀλλὰ δὲν μοῦ βγάζει πολλὰ θάρρητα. Δὲν τὴν ἔχω πέσει βεβαίως ἀρκετὰ ἀναιδῶς ὥστε νὰ ζυγίσω φάση ἀλλὰ ξανατονίζω ὅτι δὲν μοῦ φαίνεται καὶ λίαν μπέηκτ ἡ καλλίγλουτος αὕτη κόρη. Ἄσε δὲ ποὺ ὑπάρχει κι αὐτὴ ἡ γνωστὴ καὶ θλιβερώτατη αἰτία, ἥτις μὲ ἀποτρέπει νὰ βουτήξω καὶ ἂς ἐν τέλει γαμηθῇ τὸ σύμπαν.

Βέβαια, ἔχω ὑπόψιν μου καὶ τὸ ἄλλο: Δηλαδὴ ἂν κάνω τὸν κονιόρδο, προτείνοντας/ῥωτώντας την γιὰ κάποιον περίπατο στὸ Ζάππειο παρέα μὲ ἡλιόσπορο, μπλὲ πορτοκαλάδα καὶ μιὰν πεολειχία, πόσο πολὺ θὰ μὲ ἐκθέσει καὶ θὰ μὲ κάνει τσιμπούκι ὅλο τοῦτο; Στὰ ἀρχίδια μου στὸ φινάλε κι ἂν μοῦ πεῖ σάλτα γαμήσου καὶ φέρε καὶ τὰ ῥέστα!, ἔτσι δὲν εἶναι καφετζοῦ μου;