Ὄχι τώρα, μαμά!

Κι ἐγὼ τὸν ἔχω παίξει γιὰ τὴν Ναόμι Κάμπελ –κάποτε– ἀλλὰ δὲν τὴν ἀνακαλῶ κάθε ποὺ σκέπτομαι κάποιο ἄλλο, ὁμόηχο, ὄνομα – πωπὼ πόσες μαλακίες σφυρηλάτησε στὰ μικράτα του, ὁ ἀρχηγὸς τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως γιὰ τὴν μαύρη γαζελάρα ὥστε νὰ τὸν στοιχειώνει ἀκόμη καὶ σήμερα!

Τώρα γιὰ τὰ γκουλάγκς τοῦ βαρέως καὶ σκοτεινοῦ σλοβένου μεγαλοφιλοσόφου καὶ τὸ πῶς τὸ ἐδέχθησαν/χειρίσθησαν/ἀντιμετώπισαν κάποιοι ποὺ πολὺ πολὺ πολὺ προβληματίζονται γιὰ τὴν βία τῆς Χρυσῆς Αὐγὴς – ἒ σοβαροὶ νὰ εἴμαστε – πάλι τὰ ἴδια θὰ λέμε; Ἄλλη ἡ βία τῆς Δεξιᾶς, ἄααααλη ἡ βία τῆς Ἀριστερᾶς. Ἡ μὲν ἀποτρόπαια σὰν καφετιὰ καὶ ζελὲ ῥοχάλα ὑπερήλικα ἡ δὲ βγαζογουστόζικη. Ἄλλως τε κι ἐξ ἄλλου, τί εἶναι πέντε δέκα δεκαπέντε εἴκοσι εἰκοσπέντε φτοῦ καὶ βγαίνω ἑκατομμύρια νεκροὶ μπροστὰ στὴν Ἐπανάσταση;