νὰ μοιράζωμαι τὸ κάθε σου ῥολὶ

Κατευθυνόταν, διερχομένη τοῦ ΚΨΜ, στὸ καπνιστήριο τοῦ τμήματος· ἀκούσασα ἕναν τιποτένιο ντεσιμπελοειδῶς, ἦχο, ἦχο ἐξ ἐμοῦ δημιουργηθέντα καθὼς ἤπαιζα μετὰ τοῦ αὐτομάτου πωλητοῦ χαρτομανδήλων, σερβιετῶν, ἀναψυχτικῶν καὶ εἰδῶν καπνιστοῦ, πέταξε βιαστικῶς τὸ βλέμμα, κύτταξε πίσω ἀπὸ τὸν ὦμο της ἐνστικτωδῶς καὶ χωρὶς νὰ καλοδῇ ποῖος ἦταν ἐκεῖ, ηὐχύθη ἕνα χρόνια πολλά.

Τὸ δίχως ἄλλο, ἂν εἶχε δῇ πὼς ἐγὼ ἤμανε αὐτοῦ (παλαίων μετὰ τοῦ αὐτομάτου πωλητοῦ μὲ ἔπαθλον πακέτο χαρτομάντηλα λίαν σπουδαῖον τρόπαιον, διότι μὲ ταλαιπωροῦσε μιὰ ἐαρινὴ ἀλλεργία γαμῶ τη μου) θὰ συνεχοῦσε τὸ βῆμα πρὸς τὰ ὄξω, μὴ εὐχομένη. Εἴχομεν γὰρ κόψει σχέσεις διπλωματικὰς κάπου ὀκτὼ μῆνες, ὁπότε καὶ ἐξεκρέμει ἀγωγὴ καὶ μέτρα ταγματασφαλίτικα διότι εἶχα βγάλει στὸ ἰντερνὲτ κάποιες μερικὲς ὀλίγες φωτογραφίες της μὲ περιβολὴ ωστόσο λίαν ἀθώα - ἂν ἐπρόκειτο γιὰ πόζα μωροῦ βαπτίζομαι τὴν Κυριακὴ καὶ γίνομαι Εὐανθία, ἐλάτε ὅλοι στὴν ἐκκλησιά στὴν ἄνω Κορινθία.

Μὰ αἱ πόζαι της τὶς ὁποῖες ἐγὼ ἔσχον διαρρεύσει στὸ ἰντερνὲτ ἦσαν καμιὰ 28ριὰ χρόνια καθυστερημέναι καὶ μὲ 10.782 τρίχες ἐφηβαίῳ περισσότερες, γιὰ φωτογραφία μωροῦ, ἄσε δὲ ποὺ τὸ βλέμμα της, στεφανωμένο ἀπὸ σπαρταριστῶς μισόκλειστα μάτια, ἠδονικῶς ἐπίσης μισόκλειστα χείλη καὶ παραχωρητικῶς κι ἄλλο ἐπίσης μισόκλειστα χείλη (βοηθούμενα ἀπὸ δάκτυλα χειρὸς) τοῦ ἀναπαραγωγικοῦ της ὀργάνου χείλη, δὲν θὰ ταίριαζε σὲ κορίτσι ποὺ ἀναμένει θρησκευτικὴν ὀνοματοδοσίαν. Ἐξάλλου σὲ μερικὲς ἄλλες φωτογραφίας, ἡ τόρνευσις τῶν ὀπισθίων της στὸν φακὸ καίτοι διεκρίνετο ἕνα τράκ, ξέφευγε παρασάγγας ἀπὸ βαπτίσια, ἐνῷ ἔτι πόζες της στὶς ὁποῖες τσιμπιόταν (λὲς καὶ δὲν πίστευε ὅ,τι μόλις ἔβλεπε) στὶς θηλές της, ἐπίσης παραταίριζαν μὲ τὸ θέμα βάπτισις.

Οἱ δὲ πούστηδες στὶς ὑψηλὲς ἕδρες τοῦ δικαστηρίου, δὲν ἀπεδέχθησαν τὸ παραμικρὸν ἐπιχείρημά μου, ἀκόμα καὶ στὶς πόζες ὅπου δὲν διεκρίνετο καλῶς πὼς ἦταν ἡ Εὐτέρπη – διότι μεταξὺ προσώπου της καὶ φακοῦ ἵστατο ἀποπροσανατολιστικῶς ὁ φαλλός μου, ἢ σὲ κάποιες ἄλλες φωτογραφίες ὅπου τὸ πρόσωπό της ἦταν πολὺ μουσκεμένα διαφορετικὸ ὥστε θὰ τὴν μπέρδευε κι ἡ μήτηρ της – ἀκόμα καὶ σ’ αὐτὲς λέγω, τὰ δικαστήρια, θεώρησαν πὼς ἐγὼ ἤμανε κι αὐτὴ ἤντουνα ἐκεῖ στὰ σεντόνια τῆς ντροπῆς, ὁπότε βαρύτερος ὁ πέλεκυς.

Τὸ μάτι της δὲν πρόλαβε τὴν γλῶσσα καὶ μοῦ πέταξε ἕνα χρόνια πολλά.

Αἰφνιδιάστηκα βεβαίως ποὺ σημασίαν μοῦ ἔδωσεν καὶ γιὰ μιὰ στιγμὴν δὲν ἤξευρα τί νὰ τῆς ἀπαντήσω. Μὰ τάχιστα θυμήθηκα ὅλας τὰς ταλαιπωρίας ἅστινας ἐπωμίσθην καὶ ἐπωμίζομαι, γιὰ τὶς ὁποῖες συμπάθειαν θὰ μοῦ ἔδειχνε μέχρι κι ὁ Γιόζεφ Κ. καὶ γιόμισα πικρία, ἐπιθετικότητα, λύσσα.

Ὅλα τοῦτα φτιάξαν ἕναν σπασμὸ στὸν λάρυγγα ὅστις ἀπελευθερωθεὶς ἔγινε πρότασις:

Καὶ καλά!

Ἦταν μιὰ εἰρωνικὴ ἀποστροφή· καὶ καλὰ μᾶς εὔχεσαι τώρα, σιγὰ μὴν πάθεις τίποτε ἀπὸ τὸ εὐχολόγι!

Μὰ κείνη νόμισε πὼς ἀντευχήθην, πὼς ἀντευχήθην ποιότητα στὴν ποσότητα τῶν ἀναλογοῦντων ὑμῖν χρόνων.

Ὦ τί μπέρδεμα, μιὰ παραξήγησις βαριὰ χωρὶς χαρτόσημο νὰ ζητᾷ καὶ παραστάσεις νομικῶν!

Παρητήθη τῆς ἀκουσίας καὶ φευγαλέας στάσεως, μὲ προσέγγισε πλήρως τε καὶ ἐνσυνειδήτως καὶ ἀνέλαβε μορφασμὸν ντὰκ φέης ψάχνοντας φακό.