κανέλλα καὶ γαρύφαλο

Μὲ κυρίευσε μιὰ συστολὴ σχεδὸν δυὸ ὀκάδες βαριὰ διότι ἡ κόκκυγά μου ἐζήτει αὐτοῦ τὴν προσοχὴ μὰ γὼ τὴν ἔβλεπα (ὄχι, τὴν κόκκυγα ῥέ, τὴν τύπισσα ἀπέναντι) καὶ μιὰ ἀνάδευσις ὡσὰν τὴν πηρουνάτη μάνητα τοῦ Ποσειδῶνος στὰ ὕδατα τοῦ Τσιρίγου, κατσικωνόταν ζμπούτσαμ.

Εἶχε βολευτεῖ, εἶχε ἀράξει, εἶχε χυθεῖ στὸν ἀναμονῆς ὀδοντιάτρῳ καναπὲ καὶ διάβαζε πολὺ ἀεράτα τὸ νάσιοναλ τζηογκράφικ ὀχτώβρης 1974, λίγο πρὶν ὁ ἰατρὸς τῆς πάρει μάτι τοὺς τραπεζίτας. Ἤμανε ἀπέναντί της ὅπως σὲ εἶπα καὶ ἐκμεταλλευθεὶς τὰ καθρέπτης γυαλιά μου μποροῦσα καὶ τὴν ἔκοβα ἀπὸ τὰ πάνω ὣς τὰ κάτω. Προέκυψε μιὰ wireless σύνδεσις τῶν σκελῶν αὐτῆς μὲ τὰ λερὸ μυαλό μου ὅπερ ἔστειλε σῆμα στὸ ἁπτὸ τεκμήριο ποὺ μὲ ὁδηγεῖ στὶς καφενείων τουαλέττες ὅπου κατουροῦν ὄρθιοι.

Ἡ φορεσιά της μαρτυροῦσε τὰ πάντα, ἔτσι διαρθρωμένη πάνω της· μοῦ προβάριζε πολὺ ῥὸκ ἒντ ῥὼλ φάση καὶ ἄξαφνα μιὰ ἀπορία μοῦ σκλάβωσε τὰ γκάζια τῆς φαιᾶς μου οὐσίης: Στὶς πόσες ἄραγε μοῖρες τὰ σκέλη ἑνὸς τέτοιου σώματος θὰ ἄνοιγαν, καθὼς θὰ ἦσαν πάνω στοὺς ὤμους μου ἐνόσω θὰ τῆς τρυγοῦσα τὸ δυὸ πόρτες ἔχει ἡ ζωή, ἄνοιξα μιὰ καὶ μπῆκα; 

Μὰ μὲ πονοῦσε τόσο ὁ φρονιμίτης, πονοῦσε καὶ ἡ κόκκυγα, πονοῦσε καὶ τὸ μυαλό μου μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς μαλακίες καὶ ἐν τέλει ἀκύρωσα· ἀφοσιώθην στὸ Ὀδοντιατρικὰ Χρονικά. Τὸ μόνο πονηρὸ ποὺ μοῦ ἀπέμενε, ἦταν νὰ σαλιώνω τὸ δάκτυλό μου κατὰ τὸ γύρω τῶν σελίδων καθὼς περίμενα νὰ τελέψει ὁ ἰατρὸς τὶς μαγγανεῖες στὸν πρίν.