Στὸ σακούλι!

Λοιπὸν ἡ ΑΕΚ σπάει φέτος κάθε ῥεκόρ, μᾶλλον θὰ γίνουμε ἡ ὁμάδα ποὺ ἔπεσε μὲ τοὺς λιγότερους συγκομιδῆς βαθμούς, μὲ τὴν χειρότερη ἐπίδοση ἔβερ, ἀπὸ καταβολῆς ἐπαγγελματικοῦ πρωταθλήματος. 

Παρὰ ταῦτα, παρὰ τὸ γεγονὸς δηλαδὴ ὅτι ἡ δυναμικότης τῆς ὁμάδος εἶναι ὅμοια τοῦ τσικὸ τμήματος μιᾶς ἀντίστοιχης συμμετεχούσης στὴν ἄλφα πειραιῶς, φαίνεται διαιτητὲς νὰ συνεχίζουν νὰ ὑποβάλλουν τὰ διαπιστευτήριά τους στὴν 48 ἐμεῖς, 47 ὅλοι οἱ ἄλλοι λὲς καὶ ὑπῆρχε ἀνάγκη, λὲς καὶ μιὰ τεσσάρα/ἐξάρα δὲν ἦταν σίγουρη ἐν πάσῃ περιπτώσει.

Ἀκόμα καὶ τὰ λίγο οὐδέτερα, λίγο ἄχρωμα ἀθλητικὰ τοῦ in.gr, ἔκαναν ἔμμεσο λόγο (Ο Μήτρογλου έσωσε (και) τον... Σιδηρόπουλο στο ντέρμπι μιας ώρας με την ΑΕΚ) στὴν δυσωδία ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὴν χημικὴ ἔνωση Ὀλυμπιακὸς καὶ Διαιτησία. Φυσικά, δὲν μπορεῖ νὰ πῇ κάποιος ὅτι ὁ ΟΣΦΠ ἔστησε τὸ μὰτς φοβούμενος. Ἁπλά, ὁ διαιτητὴς ἔκανε ὅ,τι κάνουν οἱ μὴ πιασμένοι, παίζοντες μὲ ὁμάδα, ἂς ποῦμε, καθεστωτική. Ἀκόμα κι ἀπρόκλητα, ἀναίτια, ὑποβάλλουν μὲ κάποια σφυρίγματα, τὰ σέβη τους στὴν «κραταιὰ» ὁμάδα ὥστε μνήσθητί μου πρόεδρα ὅταν πληρωθῆ ὁ χρόνος.

Τὸ γεγονὸς ὅμως ὅτι, ὁ ἄλλοτε συνομιλητὴς τοῦ Μπέου δὲν τηλεφώνησε στὴν ἀνάπαυλα, κάποιον ψηλὰ θεσμικῶς ἱστάμενο στὴν διαιτησία, νὰ ζητήσῃ/ἀπαιτήσῃ νὰ παιχτεῖ στὸ βοῦ ἡμίχρονο, προκλητικὰ 100-0 ὑπὲρ τῆς γηπεδούχου ὥστε νὰ μὴν ὑπάρξῃ τὸ παραμικρὸ ἄλλοθι, δείχνει, μαρτυρᾷ ἕνα κάτι ψυχοπαθολογικό στὴν προσωπικότητα τῶν ἀνθρώπων τοῦ Ὀλυμπιακοῦ.

Δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγηθῇ ἀλλιῶς.

Παίζεις μὲ ὁμάδα φάντασμα καὶ ἀνέχεσαι κάποιος περίεργος διαιτητὴς νὰ σοῦ ψιλοχαλάῃ αὐτὸ ποὺ δημιουργεῖται γιὰ τὸ φετινὸ πρωτάθλημα· τὸ πιὸ ξεκούραστο τρόπαιο.

Μόνο ἡ ὕπαρξη κάποιου ψυχοπαθολογικοῦ περιττώματος, στὰ ἀσυνείδητα, ὑποσυνείδητα, ὑπερσυνείδητα, τὰ ὑπερεγὼ καὶ ὅλα τὰ προθέματα στὶς προσωπικὲς ἀντωνυμίες μπορεῖ νὰ τὸ ἐξηγήσῃ.

Εἶσαι παραλής, εἶσαι σένιος μεγαλοαστός, στὰ σαλόνια τῆς καλῆς τῆς κοινωνίας κάνεις στράκες κι ὅλοι σὲ θαυμάζουν καὶ σὲ ζηλεύουν [οἱ γκόμενες σὲ γουστάρουν, οἱ βλάμηδες σὲ φθονοῦν] μὲ τὶς χουβαρδοσύνες σου, ~~~~ παρὰ ταῦτα, καυλώνεις ἄσχημα, δακρύζει ἡ τσουτσοῦ, ὅταν κλέβῃς ἕνα λιποζὰν ἀπὸ σοῦπερ μάρκετ, ἕνα στυλὸ πράσινου χρώματος ἀπὸ κάποιο χαρτοπωλεῖο, ἕνα κουτὶ χὸλλς ἀπὸ τὸ περίπτερο ὅταν ὁ περίπτερμαν μπαίνει στὸ κιόσκι γιὰ νὰ σοῦ κρατήσῃ καὶ δώκῃ ῥέστα στὰ μόλις τσιμπιδάκια. Αὐτὴ ἡ ἱκανοποίηση ὅταν κλέβουμε κάτι ἐλαχίστης, εὐτελοῦς ἀξίας. Ἀρκεῖ ποὺ τὸ κλέψαμε ῥὲ ἀλανιάρη.  

Μὰ καὶ ὄχι μόνον.

Οἱ ἄξιοι συνεχιστὲς τῆς μαγκιᾶς τοῦ Πειραιῶς, ποὺ μπόρεσαν καὶ τἄβαλαν μὲ τοὺς φλώρους τῶν Ἀθηνῶν, τοὺς καθεστωτικοὺς τοῦ ΠΑΟ ἢ ΠΟΑ, δὲν ἀρκοῦνται σ’αὐτό, στὶς μικροκλοπές. Εἶναι πολὺ ἀναπόδραστα πιθανό, βάσει αὐτῆς τῆς γλυκειᾶς ἀρρώστειας, ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ κλεπούμενα νὰ μὴν πετᾷν τίποτε, νὰ ἔχουν μαζέψει δηλαδὴς ὅλην τὴν σαβούρα, μιὰ διαταραχὴ παρασυσσώρευσης νὰ τοῦς γιομίζει (καὶ) τὰ σωθικὰ καὶ νὰ δίδουν ὑλικὸ (ὄχι μωρὲ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἔχουν μαζέψει!) σὲ εἰδικοὺς νὰ ἀναρωτῶνται: 
  

Στὸ ἰδεοψυχαναγκαστικὸ φάσμα ἢ τζὰστ μιὰ διαταραχὴ τῆς παρόρμησης;