Ῥετρὸ ΑΕ

Τήν περασμένη Κυριακή μπόρεσα καί εἶδα ἕνα ἔργο πού ἔψαχνα πολύ καιρό. Ἑλληνική παραγωγή τοῦ 1982, μέ πρωταγωνιστές Σ.Μουστάκα, Μ.Φωτόπουλο, Θ.Παπαδόπουλο², Β.Ἀσίκη, Β.Ζωνόρο. Ἡ προηγούμενη φορά πού τὄχα δεῖ ἦταν τά πρό 19-20 ἐτῶν χριστούγεννα· ἔκτοτε δέν τό ξανάδα-γιά διαφόρους λόγους. Δέν τό πετύχαινα στήν τηλεόραση, τά δέ βίντεο κλάμπ δέν τό διέθεταν.

Τό βρῆκα λοιπόν πρίν ἀπό μιά ἑβδομάδα κι ἔκατσα μέ λαχτάρα νά τό παρακολουθήσω. Γέλασα λιγουλάκι, ἔκανα κέφι, γούσταρα ἀλλά στό τέλος πωπώωωω! Αὐτό ἦταν τό ἔργο πού ἀπετέλει ἀντικείμενο ἐντόνου νοσταλγίας καί πεθύμιας γιά τόσο μεγάλο διάστημα;

Ἡ ματιά σέ περασμένα φιλτράρεται μέ τέτοιο τρόπο καί πολλά (μᾶλλον ὅλα) φαίνονται ἐξωραϊσμένα. Δέν φανταζόμουν ὅμως τόσο πολύ νά διαθλᾷ τήν πραγματικότητα, ἡ πάροδος τοῦ χρόνου!

Τό παθαίνει πολύς κόσμος. Ὄχι νά συνειδητοποιῇ τήν πατάτα ἀλλά νά τήν νομίζῃ ὡς ἐλευθέρα θερμιδῶν καί μάλιστα (ἀκόμη καί τήν τηγανητή) πώς ἀπορροφᾷ καί καίει ὅ,τι ἄλλο ἔχει συνοδείᾳ φαγωθῇ.

Κόσμος ἀπό αύτόν τόν κόσμο, ὁ μέ πρόσβαση στό διαδίκτυο, συνειδητοποιεῖ τά ὁμόγουστά του, συνασπίζεται καί μαζώχνεται. Σέ ἕνα φόρουμ π.χ.. Συμμετέσχον μέχρι πρόσφατα σέ ἕνα τέτοιο πού ἡ ὀνομασία του ξεκαθαρίζει τό ποιόν του. Ρετρομάνιαξ.γρ. Ἔβλεπα νά σκανάρωνται καί νά προβάλλωνται παλαιά βαρυσήμαντα περιοδικά ὑπολογιστῶν, νά κριτικογεωργουσοπαρουσιάζωνται μέ σημαντική ἐπιρροή στό καλλιτεχνικό γίγνεσθαι τῆς χώρας σήριαλ διαμετρήματος ὅπως τό τζοβανοφραγκουλάτο πατήρ υἱός καί πνεῦμα, νά γίνεται μνεία στά συναντώμενα στίς βάτες τῶν σακακιῶν πρεταπορτικά δεδομένα τῆς τότε ῥαπτικῆς, νά παρουσιάζῃται τό κουτάκι τῆς λεβεβμπρόυ, νά (ψυχ)ἀναλύῃται ἡ περσόννα τοῦ Τέρρυ στό Κάντυ Κάντυ καί πολλά πολλά ἄλλα ἀναγόμενα στήν δεκαετία τοῦ 80.

Ξεχωριστό τμῆμα στό φόρουμ αὐτό κατέσχον κάποιες συνεντεύξεις ἀπό προσωπικότητες ἐκείνης τῆς περιόδου. Προσωπικότητες ὅπως ὁ Στήβ Ντοῦζος, ὁ Ἄκης Φλωρέντης (ἤ Φλωρεντῆς;) κι ὁ Τάσος Προύσαλης. Ὁ πρόλογος τῶν συνεντεύξεων, ἡ εἰσαγωγή τους, τό ὕφος τῶν συνεντευξιαζόντων μοῦ θύμιζαν –δέν ξέρω γιατί· ἴσως λόγῳ τῆς καλλιεπείας των– ἕνα ὑβρίδιο Francois Truffaut καί Ἀθανασίου Λάλα· τό ἀξιοπρόσεκτο πάντως ἦταν ὅτι ἔδειχναν, ὅτι συμπεριφέρονταν σάν ἀπέναντι νά εἶχαν τόν μαῖτρ Ἄλφρεντ… Λιγωμένοι διθύραμβοι, ἐκθαμβωμβένα (σίκ) γλωσσοσώματα ἐνώπιον προσωπικοτήτων τῶν 80’s [Ντοῦζος, Φλωρέντης (ἤ Φλωρεντῆς;) Προύσαλης].

Ὅλα τοῦτα, π.χ. ἡ τέχνη διαμετρήματος Ντούζου, Φλωρέντη (ἤ μήπως Φλωρεντῆ;) Προύσαλη καθαγιάζονται καί τοποθετοῦνται στόν ὄλυμπο τῶν ἀναμνήσεών μας διά τῆς ἐπικλήσεως τῆς νοσταλγίας – χωρίς ἐδῶ νά ἐξετάζῃται τό ποιόν τῶν 80s ὥστε νά ἀξιολογηθῇ ἐάν τῆς πρέπῃ ἄλγος ἤ ὄχι. Θεωροῦνται καί θωροῦνται σχεδόν τοτεμικῶς (εἴτε μέ ὑποκρισία εἴτε ὄχι γιά εὐνόητους φυσικά λόγους) ὥστε νά χτιστῇ πάνω τους ἕνα μέγα τέμενος. Τέμενος θεμελιούμενο πάνω στήν 80’sλαγνεία, χτίζεται (καί διαθέτει σχεδόν ὅλα τά τυπικά πού διέπουν καί χαρακτηρίζουν τά τεμένη καί τούς ναούς) καί δημιουργεῖται μιά μεγάλη σουσουροφιλολογία. Καί ἔτσι, καταφέρνει νά ἐγείρῃ, νά δημιουργῇ καί νά μονιμοποιῇ μιά ψευδαίσθηση γούστου μέ ἀποτέλεσμα ἐν τέλει γιά τούς ῥετρέμπορους μέγα κέρδος/μείζων μάσα, τά hints γάρ μπόλικα [φυσικά, δέν πρέπει νά παραγνωρίζεται καί τό κίνητρο τοῦ σερσέ (πούρ λά κουσέ) λά φάμ στό σύνολο αὐτῆς τῆς πλασήμπο πλάσης.]

Λίγο παράπλευρα, μέ ὀξεῖες ἐνστάσεις, ἕνα μανιφέστο κατά τῆς γελοίας τάσεως, κατά τῆς βαρβαρότητος νά θεωρῇται τρέηντμαρκ τῶν 80s ὁ Γαρδέλης κι οἱ σύν αὐτῷ (ἡ ὁποία ὡστόσο ἔχει κατασταθῇ καθεστηκυία ἄποψις)

Μέ ἕναν ἄφθαστο τρόπο ὁ μότορ θά ἔπειθε ἄμα λάχει καί τόν Δαλιανίδη (τῆς βοῦ περιόδου του) ἀποδεικνύοντας ὅτι πρέπει νά εἶσαι μέγας κρετίνος γιά νά πιστεύῃς ὅτι 80s ἦταν αὐτά πού τσαμπουνᾷς.