ὁ ἐθνικός μας κάπως.

Κάτι μῆνες εἶναι ποὺ φαρμακερὰ εὐστόχως ὁ Χωμενίδης ἔκραξε μὲ ἕνα κείμενό του στὰ Νέα, τὸν ἀσπιλαμόλυντο τιμητὴ τῶν πάντων (πλὴν τῶν ῥὸζ ἀριστερῶν ἴσως) ἐπ’εὐκαιρίᾳ τοῦ προχθεσινοῦ δὲ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ ὑπάρχῃ κι ἐδῶ.

«O Λαζόπουλος είναι πληγή για τη δημόσια ζωή. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος, ενώ ξεκίνησε ως καλός κωμικός, ξαφνικά θεώρησε ότι είναι η συνείδηση των Ελλήνων. Όταν τον βλέπω στην τηλεόραση, μου θυμίζει κάτι Αμερικανούς ιεροκήρυκες οι οποίοι ουρλιάζουν κι από κάτω το πλήθος γουστάρει. Και το χειρότερο είναι πως πια δεν είναι κωμικός. O stand-up comedian δεν κολακεύει, αλλά βρίζει το κοινό του. O Λένι ο βρομόστομος δεν έβριζε την εξουσία κολακεύοντας τον απλό άνθρωπο. Του έλεγε "εσύ είσαι o διεφθαρμένος και μαλάκας που ανέχεσαι. Εσύ που κάθεσαι στην πολυθρονίτσα και περιμένεις από μένα να βρίσω τον Νίξον είσαι σαν τον Νίξον"». O Λαζόπουλος κολακεύει τον κόσμο και ιδίως τους νέους. Τους αποδίδει το αλάθητο, λες και δεν συμβαίνει αυτό που έλεγε ο Χατζιδάκις, ότι ανάμεσα στους νέους βρίσκονται και οι αυριανοί χαφιέδες και οι αυριανοί χασάπηδες και απατεώνες. Εν πάση περιπτώσει, η εξουσία του Λαζόπουλου δείχνει αυτό που έλεγα προηγουμένως. Την έλλειψη ενός καλού αφηγητή.