Πλυμμένος καὶ στὸ πιάτο!

Ὁ καιρός ἦταν καλός, ὑγρός δῆλα δη ἦταν, ἴσως νά μήν τόν χαρακτηρίζατε καλό, ἀλλά γιά μένα ἔτσι εἶναι τά καλά, ὑγρά· εἶχε μιά μουντάδα, τόν ἔνοιωθες σάν μέ μικρώτερο νούμερο στόν λαιμό, κολλοῦσε τό σβέρκο, ἀλλά εἴπαμε, ἔμορφα!

Ἔμορφα; Ὄχι ἐντελῶς ἐντελῶς, κάποια τέως εἰσιτήρια κοχλίαζαν μαλακιζόμενα στό τραπεζάκι τοῦ χῶλλ. Δέν εἶχα τί νά καπνίσω καί ἀδυνατοῦσα νά πείσω ἑαυτόν ὅτι ῥιγανίτσα (ἔστω ἀπό τό χωριό τοῦ Ῥαμίζ) μποροῦσε νά ἀντικαταστήσῃ τίς ἄφθαστες ἐπιδόσεις τῶν τῆς εὐφορίας λωταερίων.

Κι ἔτσι λοιπόν, νομοτελειακῶς παναπεῖ, συνειδητοποιήσας τήν ἀφραγκία μου, εἶπα νά ταχτσίσω μιά στάλα. Ξυρίστηκα κόντρα, τρεῖς καί τέσσαρες συναπτές φορές, φόρεσα ἕνα ἐβένινο κολάν, μιά πουκαμίσα, ἔσταξα λίγη μέ μαγικές ἰδιότητες κολώνια στ’ἀχρίδια μου καί κίνησα.

Φθάσας στό πόστο μου, εἶπα νά ἀφήσω τό σύνηθες μέρος ἐκθέσεως· περπάτησα κι ἔφθασα μέχρι τά ὅρια τοῦ πεζοδρομίου. Τά τουτοῦ διήρχοντο τάχιστα - τάχιστα γιά τά δεδομένα τῶν Ἀθηνῶν, προλάβαιναν συνεπῶς οἱ ἐν γκαζώσει ὁδηγοί νά σκαλώνουν βλέμμα, νά σαρώνουν τό σῶμα μου καί νά (ἀρχίζουν νά) βάζουν μέ τό μυαλό τους πού θά μποροῦν (ἐφόσον ψώνιζαν) νά πετοῦν τίς στάχτες τους. Ἐγώ ἤθελα νά τό παίξω ἀτάραχτος γι’αὐτό καί προσπαθοῦσα νά μιμηθῶ κάτι φαλακρούς μέ πορτοκαλί φοῦστες παπάδες · ἔβαζα τήν ματιά μου σέ ἕνα καρουζέλ καί τόρνευα πιότερο τά καπούλια μου. Μέχρι πού αὐτή ἡ ματιά ἔπεσε σέ ἕνα ἀσπρόμαυρο γκράφιτυ.


Κι ἐντελῶς απότομα, ἠσθάνθην μιάν τρελλή, παρανοϊκή σχεδόν εύφορία.

Ὄχι βέβαια μέ τήν περίπτωση Κ. Κούνεβα, μέ τήν ἀπίστευτη ἐπιθέση κατά αὐτῆς, μέ τό ὅτι τήν ὑπεχρέωσαν νά πιῇ (!) βιτριόλι καί ὅ,τι ἄλλο τέλος πάντων, ἐγκληματικό ἔγινε. Ἀλλά διότι θυμήθηκα τά ὅσα μηνυμάτισε γιά τήν ἡμέρα τῆς γυναίκας, τά ὅσα ἐθνοκεντρικά εὐχήθηκε.

Τί ζόφος γιά ἕναν ὑπογράφοντα μέ ἄλφα σέ κύκλο, νά ζητᾷ καί νά δηλώνῃ ἀλληλεγγύη γιά ἕνα...ἐθνίκι!




ΥΓ: Ἀλληλεγγύη στήν Κ. Κούνεβα. Κι ὄχι μόνο ἐπειδή εἶναι σχεδόν ἐθνίκι.