Αντισταθούτε!

Η φάση μέ τίς στά βλόγια υπογραφές έχει μεγάλο σουξέ· αυτήν τήν φορά (εδώ καί καιρό) (μέρος) το(ύ) κίνημα(τος) τών βλόγς διαμαρτύρεται γιά τήν απαγόρευση τής νεολαίας τού ΚΚ Τσεχίας. (Τό διάβασα στό βλόγ τού αλλού φάν μάρξ). Η πρωτοβουλία ξεκινά όχι από κάποιους λιμπεραλιστές, όχι από κάποιους φιλελεύθερους, αλλά από τήν εφημερίδα Ριζοσπάστης.

Χωρίς νά τό θέλω, κάτι σάν ρέψιμο μετά από μάμ δηλαδή, αρχίζω καί φαντάζομαι μιά νόμιμη κομμουνιστική νεολαία Τσεχίας, ένα νόμιμο κομμουνιστικό κόμμα. Φαντάζομαι επίσης τήν επιρροή τής εκεί ΚΝ νά μεγαλώνη. Μαζύ της νά αντριεύη καί τό Κ.Κ.Τσ.. Νά τσουλήσουν οι καιροί, νά έρθουν έτσι τά πράγματα καί μιά ακόμα πολιτειακή αλλαγή νά συντελεστή. Καί από τήν αστική τώρα δημοκρατία (τήν όχι καί τόσο φιλελεύθερη πάντως μιάς καί απαγορεύει τήν νεολαία τού ΚΚ) νά ξαναπειραματιστούν οι τσέχοι, μέ υπαρκτό σοσιαλισμό. Οι κόκκινοι τού σήμερα πού κόπτονται γιά τήν ανεπίτρεπτη κίνηση τού δικαστηρίου τής Πράγας, ώς αρχή-εξουσία τού αύριο φ-α-ν-τ-ά-ζ-ο-μ-α-ι θά επιτρέπουν νεολαίες κι άλλων τάσεων/ιδεολογιών... Φαντάζομαι είπα ρέ!

Ο πιθανώς, ο ενδεχομένως κόκκινος φασισμός τού αύριο βεβαίως, δέν δικαιολογεί ούτε προληπτική πολιτική σήμερα, ούτε ρεβανσιστική τοιαύτη. Ίσως νά υπάρχη ένα ελαφρυντικό διότι εδώ πού τά λέμε, σέ κάθε περίοδο πού έπεται ολοκληρωτισμού, σημειώνονται υπερβολές. Μήν ξεχνάμε εξάλλου ότι η Πράγα ένοιωσε τό καuλi ενός κάργα ακτιβίζοντος κομμουνισμού βαθιά μέσα τόν κώλo της τό 1967. Άς μήν τό ξεχνάμε αυτό. Γι’αυτό καί δικαιολογώ έν μέρει τίς αρχές πού απεφάσισαν κάτι τέτοιο. Νοιώσαν σέ σκοτεινά σημεία τού σώματός των τήν «ελευθερία» όπως τήν αντιλαμβάνεται ο υπαρκτός σοσιαλισμός καί τώρα προσπαθούν νά αποτρέψουν εκτροπή – έστω καί μέ λίγο άκομψες κινήσεις.

Πέρα από αυτό, ένας κάποιος βραχυτάτης διαρκείας ρεβανσισμός είναι λίγο ελκυστικός, (κι ανέντιμος πάντως. Ανέντιμος κί ασυνεπής διότι λόγω τέτοιων απαγορεύσεων εκρίθη κι απερρίφθη ο υπαρκτός σοσιαλισμός). Επαναλαμβάνω πάντως: ελκυστικός. Ελκυστικός διότι πάντα κουρδίζεσαι μέ τήν προκλητικότητα τού άλλου καί κάνεις κέφι νά λουστή ό,τι προηγουμένως έκανε επισταμένως καί οξυτάτως.

Καί βέβαια, έν μέσω τών κλαυθμών κι οδυρμών τών κομμουνιστών/συνοδοιπόρων/συμπενθούντων, δέν ειπώθηκε, δέν τονίστηκε (γιατί εξάλλου νά τονιστή; Διαμαρτυρία κάνουμε, δέν μαλακιζόμεθα!) ότι η ευαισθησία (ειδικώς τών νεομπολσεβίκων) δέν είναι ευαισθησία κατά τής λογοκρισίας, είναι κατά τής συγκεκριμένης λογοκρισίας. Πρέπει νά επισημανθή. Εάν τούς δινόταν πάλι η ευκαιρία, τότε καί πάλι αισχρά, ύπουλα, κλεφτοκοτάδικα, απάνθρωπα, θά’βάζαν στήν πρίζα τόν μεγάλο αδελφό. Δέν πρέπει ο ελεύθερος κόσμος (τό γάμησα λίγο μέ τήν ψυχροπολεμική ορολογία) νά φοβάται κατά τήν ελεύθερη διακίνηση τών ιδεών τίς κομμουνιστικές τέτοιες. Αντιθέτως, πρέπει νά τίς σπονσοράρη ώστε ο κόσμος νά ξεφύγη από τήν γοητεία τού αγνώστου, νά τό συνδυάση μέ τίς υαινίσιες εποχές 1945-90 καί φυσικά, τελείως φυσικά, νά τό απορρίψη. Μόνο έτσι η εκτροπή θά αποφευχθή. Άλλωστε η ενίσχυση (η προκαλούσα κύματα βιαστικού σπέρματος στά εσώρουχα τών σταλινιών) τών κομμουνιστικών κομμάτων σήμερα στήν ανατολική ευρώπη γίνεται όχι επειδή νοσταλγείται η εποχή τών Ζίβκωβ, Τσαουσέσκου, Γιαρουζέλσκι, Αλία αλλά διότι οι λαοί οργίζονται μέ τήν όξυνση τών οικονομικών αντιθέσεων. Η εναντίωση στήν κοινωνία τών 2/3 δέν προϋποθέτει πίστη σέ λενινιστιές επιταγές.