Τώρα στά 33 κι όμως μοιάζεις νά γερνάς.

Είναι εδώ καί κάτι ημέρες πού ένα usb πικάπ μέ έχει συνεπάρει καί έχω κολλήσει καί πραγματώνω ό,τι μού φαινόταν αδύνατον μέχρι πρίν από ελάχιστα χρόνια τότες πού μού τρέχαν τά σάλια καθώς μ’άφηνα βιρτσουαλιτοειδώς ν’ακούω αγαπημένα κουπλέ καί μαγκιώρικα ρεφραίν ολίγον πρό τού κυρίως νάνι. Τώρα λοιπόν λιγώνομαι καθώς βλέπω σέ 33 στροφές νά δερβισίζη τό μαρμάρινο σκυλάκι καί μιά πρόοδος στό ελληνικό τραγούδι· είναι κι ο βραχίονας πού προσπαθεί νά κρατιέται σταθερός μέ σλάλομ στά ντίγκι ντίγκι γκλόν. Κι εγώ στό πισάκι, φηφιακοποιώ κάθε βινυλιακή κατάθεση καί κεφάρω κάργα. Γούυυυυυυυυυρ! Τ’απολαμβάνω μέ ένα χαζό, ζαχαρωμένο βλέμμα. Κάπως έτσι:


Πάσα άλλη δραστηριότης επί τού υπολογιστού (η εξής μία δηλαδή: αρειμάνιος δεκαεξαβάλβιδος αυνανισμός) κομμένη. Βινυλιάκια!