Πρησμένα...

Βλέποντας στίς τηλεοράσεις σλαβοβούλγαρους a.k.a. μακεδόνες νά ξιφουλκούν κατά τής Ελλάδος λόγω τών τελευταίων εξελίξεων δέν μού περισσεύει, καίτοι νάζουλας, κανένα άσχημο συναίσθημα. Αντιθέτως, συμπάθεια καί καλώς νοούμενος οίκτος δημιουργούνται γι’αυτούς, γιά τούς πολίτες μιάς χώρας τό μέλλον τής οποίας δέν είναι καί τόσο σίγουρο. Ο νοτιοσλάβος πού κακίζει τήν Ελλάδα μέ ύφος δράκαινας μού φέρνει περισσότερο στήν λάμψη τού φωτός πού δυναμώνει, ελάχιστα πρίν νά σβήση. Η μεγάλη, στά Σκόπια, μειονότης αλβανών, αργά ή γρήγορα, στά χνάρια τού Κοσόβου, θά δραστηριοποιηθή καί αποσχιζομένη θά συμπαρασύρη τήν κρατική υπόσταση αυτών τών εδαφών στόν κατακερματισμό. (Μιά κάποια μικρή συνάφεια καί γιά τήν κατάσταση τής χώρας μας, αναπόφευκτα προκύπτει. Γιά μερικούς η ακατάσχετη εισροή μεταναστών από όμορη χώρα - η οποία μάλιστα διαθέτει καί κάποιες διεκδικήσεις - δέν είναι καθόλου ανησυχητική. Τό απολαμβάνουν. Ζητήματα όπως αυτό τών τσάμηδων θεωρούνται από κάποιους αντιρατσιστές ότι δέν πρόκειται νά διαταράξουν τό «ήρεμον» τής παρουσίας τόσων μεταναστών στήν χώρα. Θά είχε ωστόσο μέγα ενδιαφέρον νά δινόταν βήμα στούς εδώ αλβανούς μετανάστες, νομίμους καί μή, ώστε νά μαθαίναμε τήν άποψή τους για τήν Τσαμουριά π.χ.)

Ο σλαβοβούλγαρος λοιπόν πρέπει νά απολαύση μιά κάποια ασυλία. Μιά επιείκια. Καί συμπάθεια. Εξάλλου, τί άλλο συναίσθημα πλήν συμπαθείας μπορεί νά δημιουργηθή γιά κάποιους οι οποίοι θεωρούν εαυτούς απογόνους τού Αλεξάνδρου όταν εδώ, πολλοί στέκονται σκεπτικιστικά απέναντί του κατατάσσοντάς τον τουλάχιστον στήν ίδια ποιότητα μέ τόν Αττίλα καί τόν Τζένγκις Χάν;

Επειδή όμως δέν είναι απολύτως σίγουρη η διάλυση τού κράτους αυτού, κι ως έκ τούτου τό πέρας τών σωβινιστικών τους «θέλω», δέν επιτρέπεται εφησυχασμός. Εφησυχασμός έκ μέρους μας ενώπιον π.χ. τών σχολικών βιβλίων τους περί σκλαβωμένης από τούς έλληνες Βέροιας. Πολλοί ψύχραιμοι ισχυρίζονται ότι δέν μπορεί νά μάς κάνη τίποτε τό κράτος αυτό. (Λές καί οι αλβανοί τού Κοσόβου πρίν από τήν ανάμειξι τών δυτικών είχαν υπεροπλία. Βούληση είχαν, βούληση καί βούληση.) Πράγματι. Σήμερα δέν μπορεί νά μάς κάνη κάτι. Στρατιωτικώς είναι υποδεέστερο ενώ διπλωματικώς «υπολείπεται γνωριμιών». Όμως ουδείς γνωρίζει τούς συσχετισμούς τού αύριο. Πολύ εύστοχα τά ανέφεραν οι πολιτικοί αρχηγοί τό 1992, όπως τά μεταφέρει ο Αντώνης Σαμαράς σέ άρθρο του στην Καθημερινή:

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αναφέρει ρητά τότε: «Σε ό,τι αφορά την ονομασία… για μένα δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να δεχθώ τον όρο «Μακεδονία», υπό οιανδήποτε μορφή αυτός περιέχεται στην ονομασία των Σκοπίων».

Κι αυτό διότι, όπως εξηγούσε, το θεωρούσε «όχημα αλυτρωτισμού».

Ενώ γιά τόν Κ. Καραμανλή ανέφερε:

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όχι μόνο συμφωνούσε με αυτή την άποψη, αλλά την πήγαινε κι ένα βήμα παραπέρα: «Το επιχείρημα ότι η Ελλάδα υπερβάλλει, διότι τα μικρά Σκόπια δεν αποτελούν απειλή για την Ελλάδα… είναι αντιφατικό και επικίνδυνο, για να μην πούμε παράλογο… Αν τα Σκόπια δεν αποτελούν απειλή, αυτή τη στιγμή, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει και να εγγυηθεί… ποιοι συνδυασμοί δυνάμεων θα προκύψουν, στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον, στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή… Τα κράτη δεν ζουν μόνο με το σήμερα. Πρέπει να θυμούνται και το χθες για να μη το ξαναζήσουν αύριο

(Προκύπτουν φορές πού λένε καί κάτι σωστό οι πολιτικοί...)

Όχημα αλυτρωτισμού λοιπόν από τόν Ανδρέα μιά τέτοια ονομασία, όχημα αλυτρωτισμού τό οποίο στό μέλλον κάπου θά καταλήξη, κάπου θά σταθμεύση. Σήμερα είναι έν κινήσει... Ενώ ο Καραμανλής οξυδερκέστατα, τόνισε ότι κανείς δέν ξέρει τί συνδυασμοί δυνάμεων αύριο μπορούν νά μετατρέψουν τά Σκόπια σέ απειλή.

Παρά ταύτα, απαραδέκτως επιπόλαια, οι ψύχραιμοι τής εδώ πλευράς αγνοούν τίς μακροχρόνιες προοπτικές κάποιων αποφάσεων τού σήμερα.