Περίεργο;

Βλέπεις τόν ρεπόρτερ νά τριγυρνά στήν πλατεία τού οσονούπω καιομένου χωριού.

Προσεγγίζει μιά ηλικιωμένη μέ έτοιμη καί ξεκάθαρη τήν ερώτηση γιά τό πώς νοιώθει.

Προλαβαίνεις εσύ, ώς ενεργός τηλεθεατής καί κλείνεις τήν συσκευή - μέ απαρχές στομαχόπονου όμως.

Αγαθέ μου τηλεθεατά... Καλό μου μέρος ενός τάργκετ γκρούπ... Αθώε μου καταναλωτά... Άκακη ψυχή...

Νομίζεις ότι τούς ξεφορτώθηκες, ε;

Μάθε λοιπόν, ότι τίς στιγμές πού κλείνεις τήν τηλεόραση οι στά πάνελ καί στά παράθυρα απλώς, ξαποσταίνουν. Τά φώτα στά στούντιο χαμηλώνουν, χαλαρώνει κι η διάθεση, μιά ύφεση στό έντονο τών πιό πρίν παρατηρήσεων καί καταγγελιών.

Διότι ναί, εσένα περιμένουν, εσένα αποζητούν μιάς καί από τήν πρώτη στιγμή σέ εσένα καί μόνον σέ εσένα απευθύνονται.

Έν συνεχεία, αφού υπομονετικά περιμένουν, σερβίρονται βυσσινάδα, καί σχολιάζουν τήν περιβολή τών συνπανελιτών. Κάποιοι μασουλάνε κρύα σάντουιτς καί σπεύδουν πρός νερού τους. Δέν λείπουν αυτοί οι οποίοι στά ίδια μέρη, πουδράρουν τήν μύτη τους.

Αιφνιδιάζονται πάντα όταν επανέρχεσαι σεβαστέ μου τηλεθεατά πατώντας τό "4" στό κομπιούτερ τής τηλεοράσεως, αλλά δέν υπάρχει τόσο πρόβλημα· ποτέ δέν αντιλαμβάνεσαι κάποια περίεργες κι ανεξήγητες αλλαγές εκεί, έτσι δέν είναι; Πάντα θά γυρνάς αυτού, πάντα.

Πείτε μας, γιαγιά, πώς νοιώθετε τώρα πού καίγεται τό σπίτι σας; Λίγο σύντομα όμως, πρέπει νά πάμε σέ διαφημιστικό διάλειμμα.