Μεγαλεία!

Σάν σήμερα πρίν από 46 χρόνια, πνευματικοί άνθρωποι τής ανατολικής Γερμανίας έν μέσω μιάς απιστεύτου εμπνεύσεως πού οδήγησε σέ έναν ατάραχο οίστρο, ελλείψει γραφικής ύλης, απεφάσισαν όπως καταγράψουν (καί έν συνεχεία εκθέσουν) τά πονήματά των σέ τσιμεντένια ποστεράκια.

Πονήματα τών οποίων τό περιεχόμενο ήταν πινδαρείως εγκωμιαστικό πρός τόν υπαρκτό σοσιαλισμό, τήν οικοδόμησή του στήν έν λόγω χώρα, τήν εκπλήρωση τών όρων γιά τήν δικτατορία τού προλεταριάτου.

Ασταμάτητα η άρχουσα καλλιτεχνική τάξη έπλεκε σέ μορφή πεζή αλλά καί έμμετρη, τά εσώψυχά της, τά αφιερωμένα στήν ευεργετική – γι’αύγουστο - σκιά πού παρέχει τό σφυρί καί τό δρεπάνι, η σκέπη πού χωρά κάθε κολασμένο τής γής ετούτης!

Κι επειδή, χιτάκια γίναν όλα αυτά τά άσματα, τά ποιήματα, οι ωδές, χιτάκια μέ διάθεση αρμένικης βίζιτας, αναγκάστηκε ο Μιχάλης Τσαουσόπουλος εκείνης τής εποχής νά μονιμοποιήση τά μπετό πόστερς πού αναφέραμε! Όλο τό Βερολίνο, μιά μηχανή παρασκευής - τουλάχιστον - κριτικών τέχνης!

Κοντά σέ όλα αυτά, ήρθε κι έδεσε μιά πρακτικότης! Μέ έναν σμπάρο, τριγώνια δυό! Διά τού τσιμεντένιου στό όρθιο, εκθεσιακού χώρου, απομόνωσαν όλο τό ανατολικό βερολίνο από τούς λυσσάρηδες δυτικοβερολινέζους πού σάν χαρμάνια φαντάρια κατά τήν άδεια ορκομωσίας, προσπαθούσαν νά πάρουν κι αυτοί μιά γεύση επιγείου σοσιαλιστικού παραδείσου συρρέοντας κατά μυριάδες στίς στράσσε τής κοινοκτημοσύνης τών μέσων (αυτοί οι έξω, οι δόλιοι οι δυτικοί) παραγωγής.