Δέν μάς σώνει τίποτε.

Κοντό μαλλί, μέ μύτες. Μακρυά σκουλαρίκια. Γήινα χρώματα στά μάτια, ανεπιτυχώς κρύβουν ρυτίδες. Παρέα μέ τόν έφηβο υιό της, η μητέρα κιτρινισμένα τόν κυττά καθώς τρώει, σκεπτομένη τί τύχες θερινές τής κόβει η παρουσία του.

Μάτια μέ σακούλες σέ αξύριστο πρόσωπο· ψαλιδισμένο μούσι. Υποκάμισον μέ μιά κολεγιακή επιμελώς ατημέλητη πάνω του. Μάτια μέσα από τά γυαλιά ηλίου λοξοκυττούν τά τεταρτημόρια κινήσεως τών οπισθίων τής σερβιτόρας καί υγραίνονται λίγο τά δάκτυλα μέ λάδι σαλάτας κατά τήν απρόσεκτη παπάρα.

Μιά κίτρινη σακούλα μέ καπνό.

Κινητό, κινητό, κινητό. Κινητό τής δουλειάς δηλαδή, κινητό προσωπικό καί ένα τρίτο κινητό έτσι γιά τήν...λιγούρα.

Σεξουαλικά ανώμαλοι, αιμομίκτες, κτηνοβάτες, ψώνια, καμμένοι χασικλήδες, διαπρύσιοι μπολσεβίκοι δρέποντες (αλλά καί δρέψαντες βεβαίως) αγαθά καπιταλισμού, τρυφηλοί, ψοφοδεείς, γλύφτες, υποκριτές, άφιλοι, ηδονοβλεψίες.

Ελλαδικό καλοκαίρι.

Τό φθινόπωρο θά είναι καί πάλι κοντά μας νά επιτακτικοζητάνε χωρισμό κράτους κι εκκλησίας.

Μά επιτέλους! Άς τούς καθήση αυτή η σερβιτόρα μπάς καί ηρεμήσουν· μή φοβού γλυκιά μου, μόνον handjob θά λάβη χώρα, τίποτε περισσότερο διαθέτον διείσδυση π.χ....

Καί γιά τήν μητέρα, τήν εταίρα (sic) ηρωίδα, άς τής λερώση τό πρόσωπο καί τά τσίνορα μέ χυμό πέους ο αλλοδαπός λαντζέρης τού αυτού ταβερνείου χωρίς όμως περαιτέρω διαχύσεις!

Γιά έναν ήσυχο κι ακομπλεξάριστο χειμώνα!