Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας. (Μικρός!)

Συνήθως αποφεύγω αστυνομικά διότι μέ σκιάζουν τά αίματα, κατασκοπίας, διότι η δαιδαλώδης πλοκή των μέ μπερδεύει, αισθηματικά, επειδής η ακατάσχετος ροή δακρύων επηρεάζει τήν μου επεφυκίτιδα, ιστορικά, μιάς καί αποδέχομαι μόνον τήν ρεπούσειον εκδοχήν γιά τά περασμένα, κωμωδίες, ένεκα χοντράδων άνευ τού παραμικρού ψήγματος φλέγματος.

Συνεπώς διά τής αφαιρετικής μεθόδου έχω καταλήξει στό μου αγαπημένο είδος ταινιών.

Αι τσόνται.

Πάει καιρός όμως, πού η παρακολούθησις αυτών κι η επίδρασίς των είς τήν μου ανατομίαν εφαίνετο άμεσα, ωσάν τά δάκρυα στό Τέλος Μιάς Σχέσεως, τά σκονάκια κι οι υπολογισμοί γιά τό ποιόν τελικώς υπηρετούσε ο σαγόνιας σέ κάποιο Τζέμης Μπόντ καί ό,τι άλλο τελοσπάντων... Δυσκολεύομαι πλέον νά αφοσιωθώ στήν xxx ταινία, νά αφοσιωθώ όχι στά καρέ επί τής οθόνης αλλά στήν επιρροή τών νοημάτων μιάς άγαρμπης αλλά κάργα τεστοστερόνικης προσεγγίσεως νυμφομανούς νορβηγίδος τινός, υπό σταματογαρδελίζοντος νεαρού, υπαλλήλου ρεκτιφιέ.

Δέν πατώ pause παρά μόνον λιπαίνω τήν μου παλάμη καί σκουντάω τήν μου ανατομία. Σκύβω τό βλέμμα, αφήνω τόν τύπο στήν ταινία νά αδαμοπεριβολιάζη τήν έν λόγω σκανδιναβή καί διαπιστώνω μετά βδελυγμίας, ένα τέως σφρίγος. Σφρίγος παρελθοντιασμένο σέ βάθος δεκαετιών. Αχ! Πού οι κάποτε ντούροι σάρκινοι σηματοδόται, πού τά πλήρως αιματωμένα αγγεία πρότυπον αρχιτεκτονικής, πού η αέναη σκληράδα, δεκανίκι θριάμβου...!

Έχω μιάν ιδιαιτέραν σχέσι μέ τό πέος μου. Στέλνω τό χέρι μου εκεί σέ κάθε πρώτη ευκαιρία. Ακόμη κι άν τρέχη η μου μύτη, η χαρτομαντίλικη παρέμβαση έπεται τού μπεγλερίσματος τού οσχέου μου. Καί τούτο ανέκαθεν. Καί πιό πρίν από τό έκαθεν. Από εξαπανέκαθεν δηλαδή. Στήν πρός εμβολιασμόν (μαντού) σειρά δέν έκλαιγα από φόβο γιά τήν βελόνα αλλά διότι η μήτηρ μου μέ ενοχλητικά διαβήματα επείραζε τόν μου βραχίονα. Στό νηπιαγωγείον, κατά τό πέρας τής χρονιάς πρώτα έπιασα τό μου πουλάκι καί μετά τό μικρόφωνο γιά ένα ποίημα τού Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ομοίως καί στήν έκτη δημοτικού γιά ένα λογύδριον σχετικά μέ τά εκατομμαμύρια τών νεκρών τού πολυτεχνείου. Στήν ουρά τού Ακροπόλ, στήν Ταξιαρχών, περιμένοντας νά δώ τόν Ρότζερ Ράμπιτ, σέ ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι κουβαλώντας σερβίτσια· μέ τό ένα χέρι βεβαίως. Ένα βράδυ, στό Νίκος Γκούμας, μέ τήν Αϊντχόβεν, πωπώ αγωνία! τί όμορφα μ’αγχώλυε η μου έξις! Στήν εφορία, τί ευφορία, στό ΚΕΕΜ μαζύ μέ άλλους νεοσυλλέκτους, καθώς εξεταζόμασταν, στήν μου πρώτη φορά μετά τής Ευανθίας, πόσο ωλιγοτέραν τέρψιν μού προσέφερε όταν τό άφησα απ’τό μου χέρι γιά νά τό βάλω στήν αλμυράν της σχισμήν, τί καλά πού ήμην γρήγορος καί τό επανέφερα στήν μου παλάμη!

Τείνω νά γίνω ο πρώτος χόμο σάπιενς μέ τρία άκρα - από τά πέντε συνήθη γνωστά καί συνήθη, αφού τό μου δεξί χέρι πάντα κολλημένο στό μου μόριον. Αντιλαμβάνεστε συνεπώς τήν απίστευτα ισχυρά έκπληξι ήν ένοιωσα όταν διάβασα (κρατώντας τό βιβλίον μέ τό ένα χέρι εννοείται...) παρά’θιν αλός:

Ο Φίλιπ Σουάλλοου ξυπνάει γιά δεύτερη φορά τούτο τό πρωί καί αγγίζει απαλά, μαλακά, τά γεννητικά του όργανα, μιά χειρονομία αυτοεπιβεβαίωσης τήν οποία κάνει κάθε μέρα από τότε πού ήταν πέντε χρονών• τότε η μάνα του τού είχε πεί ότι άν δέν σταματούσε νά παίζει μέ τό πουλάκι του θά μαραινόταν καί θά τού έπεφτε.

Νταίηβιντ Λότζ – Μικρός πού είναι ο κόσμος!

Εκδόσεις Πόλις

Επιμύθιον:

Μήν αγοράσετε 30φυλλα στές μανάδες τόν ερχόμενο Μάρτιον. Είναι όλο ψέμματα! (Οι μανάδες, όχι τά ρόδα.)