Καί μέ τήν νίκη σύντροφοι!

Σαράντα ημέρες κρατά η εορτή, συνεπώς τά παρακάτω δέν είναι διόλου μπαγιάτικα. Από δημοσίευμα τού Τύπου τής Κυριακής τής 24ης Μαρτίου: (Πειραγμένες λίγο, κάποιες καταλήξεις γενικών πτώσεων καί τά συναφή)

«Μπορεί κάποιοι νεόκοποι ιστορικοί στίς μέρες μας νά αμφισβητούν τήν συνέχεια τού ελληνισμού, θεωρώντας, όπως καί ο Φαλμεράυερ, ότι «εξαφανίστηκε» κατά τήν τουρκοκρατία, πλήν όμως τά πραγματικά ιστορικά στοιχεία τούς διαψεύδουν. Πρόκειται γιά τά συνεχόμενα επαναστατικά κινήματα τών υποδούλων Ελλήνων από τήν πτώση τής Κωνσταντινουπόλεως τό 1453 μέχρι τόν Μάρτιον τού 1821, τά οποία κανένας νεόκοπος ιστορικός ή όχι δέν έχει τήν ικανότητα νά «εξαφανίση». Έτσι τώρα, μέ τήν ευκαιρία τής συμπληρώσεως 186 ετών από τήν ελληνική επανάσταση τού 1821, η οποία ξεκίνησε στίς 6 φεβρουαρίου από τούς Έλληνες τής Μολδοβλαχίας καί συνεχίστηκε στίς 14 μαρτίου στίς Πόρτες τής Νωνάκριδος (ορεινή περιοχή τής Ακράτας), ο «Τύπος τής Κυριακής», υπενθυμίζει, όσο πιό συνοπτικά γίνεται, τά 16 σπουδαιότερα επαναστατικά κινήματα πού έγιναν στήν τουρκοκρατούμενη Ελλάδα. Συγκεκριμένα:

1. Τό 1462, δηλαδή 9 χρόνια μετά από τήν πτώση τής Πόλεως, επαναστάτησε η Λέσβος, απηλευθερώθη καί παρέμεινε ελευθέρα γιά ένα έτος. Τήν επομένη χρονιά, 1463, η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποβιβάζει στό νησί δέκα χιλιάδες γενίτσαρους πού επιδίδονται σέ όργιον σφαγής!

2. Τήν ίδια χρονιά (1463) οι Ενετοί, πού κατέσχον αρκετές πόλεις τής ΝΔ Ελλάδος, ήλθον είς ρήξιν μέ τούς Τούρκους γιά εμπορικούς λόγους, αποτελέσματι νά ενισχυθή ο πόθος τών Ελλήνων γιά επανάσταση. Έτσι ξεσηκώνονται στήν Πελοπόννησον καί γιά δεκαέξι έτη διεξάγεται ένας σκληρός αγώνας κατά τών Τούρκων! Τό 1479 η Οθωμανική Αυτοκρατορία, επειδή τό επαναστατικόν κίνημα είχε πάρει διαστάσεις, προχώρησε σέ ειρήνη μέ τήν Βενετία, αποτελέσματι οι Ενετοί νά εγκαταλείψωσιν τήν ενίσχυσιν τού ελληνικού αγώνος καί η επαναστατική αυτήν προσπάθεια νά καταρρεύση!

3. Δύο έτη αργώτερον, τό 1481, υποκινείται επαναστατικόν κίνημα στήν Ήπειρο, στό οποίον πρωταγωνιστούν οι οπλαρχηγοί Θεόδ. Κλαδάς καί Θεόδ. Μπούας. Επαναστατούν 50 κωμοπόλεις καί χωριά τής Ηπείρου, αλλά ένεκα ελλείψεως βοηθείας η επαναστατική αύτη ενέργεια δέν έσχε συνέχεια. Μετά από τήν περίοδον ταύτην γίνονται μέν διάφορες επαναστικές κινήσεις σέ διάφορες περιοχές τής Ελλάδος, αλλά πρόκειται γιά περιορισμένων αποτελεσμάτων ενέργειες πού δεικνούουν όμως τήν συνεχή προσπάθεια γιά ελευθερία καί αποτίναξη τού τουρκικού ζυγού.

4. Η τετάρτη κατά σειρά επαναστατική κίνησις, πού είναι ουσιαστική γίνεται μετά από 90 έτη, τό 1571, όταν μέ τήν ευκαιρία τής περίφημης Ναυμαχίας τής Ναυπάκτου, κατά τήν οποίαν κατετροπώθη ο τουρκικός στόλος, οι Έλληνες ηύραν τήν ευκαιρία νά ξεκινήσουν μιά νέα επαναστατική περίοδο. Τότε (1571) επ’αφορμή τής ήττας τού τουρκικού στόλου ξεσηκώνονται η Ρούμελη καί η Ήπειρος.

5. Ο επαναστατικός αναβρασμός γιγαντούται. Τό 1585 επαναστατεί η Ακαρνανία υπό τόν αρματολό Θεόδωρο Γρίβα. Μαζύ του επαναστατούν τήν αυτήν περίοδον οι Αρματολοί τής Ηπείρου Μάρκος Πούλιος καί Μαλάμης. Καταλαμβάνεται καί απελευθερώνεται η Άρτα καί οι επαναστάται βαδίζουν κατά τών Ιωαννίνων, τά οποία όμως απέτυχον νά καταλάβουν.

6. Μετά από 18 έτη, τό 1603, γίνεται νέον επαναστατικόν κίνημα έν Ελλάδι, στό οποίον συμμετέχουν καί οι Ιππότες τής Μελίτης. Όμως καί η προσπάθεια αύτη, παρά τάς αρχικάς επιτυχίας, κατέληξεν αδόξως.

7. Μετά από 14 έτη, τό 1617 ο Γάλλος Δούξ Νεβέρ, εκφράζων τήν πρόθεσίν του όπως ηγηθή επαναστατικού κινήματος έν Ελλάδι κατά τών Τούρκων, γίνεται δεκτός από τούς υποδούλους Έλληνες, οίτινες χωρίς δεύτερη σκέψη, επαναστατούν. Απελευθερώνονται τά Τρίκαλα καί οι επαναστάται μέ επικεφαλής τόν Επίσκοπον Τρίκκης καί Σταγών Διονύσον βαδίζουσιν κατά τών Ιωαννίνων. Όμως η επιχείρησις κατά τών Ιωαννίνων αποτυγχάνει καί η νέα αυτή επαναστατική κίνησις λήγει αδόξως.

8. Τό 1645 εκσπά επαναστατικόν κίνημα στά Χανιά από Έλληνες καί Ενετούς μαζύ. Η επανάστασις επιτυγχάνει καί τά Χανιά μένουν ελεύθερα γιά 15 συνεχή έτη.

9. Τό 1680 επαναστατεί η Πελοπόννησος σέ συνεργασία μέ τούς Ενετούς. Η νέα αυτή επαναστατική κίνησις στέφεται από επιτυχία. Έτσι, εντός επτά ετών, τό 1687, ολόκληρη η Πελοπόννησος εκδιώκει τούς Τούρκους καί περιέρχεται υπό τήν κυριαρχία τών Ενετών.

10. Η επιτυχημένη αυτή επαναστατική κίνησις στήν Πελοπόννησον επηρεάζει τήν κατάστασιν στήν στερεά Ελλάδα. Έτσι, τόν Σεπτέμβριον τού 1687 οι Ενετοί βαδίζουν πρός τήν Αθήνα. Οι Τούρκοι υποχωρούν καί κλείνονται στήν Ακρόπολη, όπου ώς γνωστόν, από βόμβα πού έριξαν τά πυροβόλα τού Μοροζίνι προεκλήθησαν καί καταστροφές σέ τμήμα τού Παρθενώνος. Όμως καί η επαναστατική αυτή προσπάθεια τών 7 ετών έληξεν αδόξως, αφού οι Ενετοί «τά βρήκαν» μέ τούς Τούρκους καί εγκατέλειψαν τούς Έλληνες, οι οποίοι, ωστόσο διατηρούν τήν πελοπόννησον ελευθέρα μέχρι τό 1715 (επί 28 έτη) οπότε εκείνο τό έτος οι Τούρκοι τήν ανακαταλαμβάνουν.

11. Τό 1766 υποκινείται νέο επαναστατικό κίνημα στήν Ήπειρο στό οποίον πρωτοστατεί ο αρματολός Γεώργιος Παπάζωλης, αλλά αποτυγχάνει.

12. Τέσσερα έτη αργώτερον, τό 1770, οπότε καταπλέει στό Αιγαίον ο ρωσικός στόλος υπό τόν Θεόδωρον Ορλώφ τό «όνειρο» τών Ελλήνων γιά ελευθερία ξαναζωντανεύει έτσι, τό έτος αυτό, ξεσηκώνονται κατ’αρχήν οι Μανιάτες. Καί αμέσως μετά επαναστατούν η Αιγιάλεια, η Κορινθία, η Λιβαδειά, η περιοχή Βάλτου καί Ξηρομέρου στήν Αιτωλοακαρνανία καθώς καί τά Σφακιά υπό τόν Δασκαλογιάννη.

13. Δώδεκα έτη αργώτερον, τό 1782, επ’αφορμή τής υπογραφής τής Ρωσοαυστριακής Συμφωνίας γιά τήν διάλυση τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Έλληνες ξεσηκώνονται καί πάλι, αφού εξασφάλισαν τήν υποστήριξη τής Αικατερίνης τής Μεγάλης, τής Αυτοκράτειρας τής Ρωσίας, η οποία απέστειλε στό Αιγαίον μοίρα τού Ρωσικού στόλου υπό τόν Λάμπρον Κατσώνην, μέ σκοπόν τήν υποστήριξιν τών επαναστατικών κινημάτων.

14. Έν συνεχεία, ολίγον μετά από τήν Γαλλικήν επανάστασιν (1789), οι Έλληνες μέ τήν υποστήριξιν τού Μεγάλου Ναπολέοντος προχωρούν σέ νέα επαναστατικήν κίνησιν αλλά άνευ αποτελέσματος.

15. Το 1808 γίνεται νέα επαναστατική κίνησις στήν περιοχήν τών Χασίων καί τού Ολύμπου μέ επικεφαλής τό παπα-Ευθύμιο Βλαχάβα, άνευ όμως αποτελέσματος.

16. Η επομένη επαναστατική κίνησις ήλθε μετά από 13 έτη. Τό 1821! Η πρώτη πράξις τής λυτρώσεως τού Έθνους παίχθηκε στάς αρχάς Φεβρουαρίου στό Ιάσιον τής Μολδοβλαχίας καί η δευτέρα στά μέσα Μαρτίου, όπως προαναφέραμε, στίς Πόρτες τής Νωνάκριδος, στήν Αχαϊα.»