Τα φαινομενα απαιτουν: Πονεμένα megabytes υπογαστρίων αδένων.

Έτρωγα φακές όταν μού έσκασε - όλως αιφνιδίως - η μαντεψιά αυτή... Ναί ναί... Τά δαφνικά καρυκεύματα βοήθησαν νά εντοπίσω ότι παλαιόθεν υπήρχε ο νταλγκάς αυτός. Αυτά τά γαμημένα 15 λεπτά τής δημοσιότητος πού ανέκαθεν δυσκόλευαν τό αβασάνιστο νάνι τίς νύχτες.

Τά χρόνια περνούσαν αλλά κανένα βάττ φωτός δέν διεκρίνετο στό βάθος.

Ούτω, στό λυκαυγές τής εμμηνοπαύσεως, έριξε τήν πασιέντζα η ηρωίδα μας, ζύγισε τά καθέκαστα, τά είδε μιά καί δυό φορές μπάς καί είχε λαθέψει καί τό απεφάσισε.

«Κάποιο κρύο βράδυ όχι Δευτέρας ή Τετάρτης, αφού μαλώσω τήν έκ Μανίλας υπηρεσία μου γιά τίς στάμπες στά ντεμέκ πλυμμένα σερβίτσια, θά φύγω κλείνοντας δυνατά τήν πόρτα. Θά ελέγξω τά τού πορτοφολίου περιεχόμενα καί θά περάσω από τήν κάβα τής γειτονιάς. Θά αγοράσω μακεδονικό ροζέ τσάνταλη καί οκτώ λεβενμπρόυ. Θά σπεύσω στήν ΚΟΒ τού Κ.Κ. σάμθινγκ (μήν τά λέμε κι όλα!) περιμένοντας όλην τήν παλιοπαρέα. Κανένα κόκκινο φανάρι (πώς θά ήταν δυνατόν άλλωστε!;) δέν θά καθυστερήση τήν άφιξή των. Αι εγκαρδιότητες θά δώσουν τήν θέση των εις διαχυτικότητες καί ήχους εναγκαλισμών ποτηριών. Αι σπονδαί θά έχωσιν περιέργους τίτλους αλλά οι μεμυημένοι θά καταλάβουν. Θά λάβω τό «προχώρει αγαπημένη, η ιντελεγκέντσια μετά σου» καί θά φανερώσω σέ όλους τήν ικανοποίησί μου. Αργά αλλά σταθερά θά επεξεργασθώ τά συμπεφωνηθέντα. Δέν θά χρειασθώ συνδρομή – ένας άκρατος ενθουσιασμός θά είναι ο αψεγάδιαστος οδηγός. Σέ έναν κύκλο πεφωτισμένων θά είμαι τό κέντρο. Ναί! Θά +γράψω ένα σχολικό εγχειριδιάκι, νά τά κάνω πουτάνα όλα. Θά τά κάνω πουτάνα όλα. Ο κόσμος θά ψαρώση καί λυσσασμένα θά μνημονεύη τό όνομά μου πιό πολλές φορές από όσα αφιερώματα κάνει ο Ιός πρός τό «αυγό τού φιδιού τής άκρας Δεξιάς». Θά ηδονίζωμαι αισχρά πολύ, ενώπιον φωνών, αντιδράσεων, σέ ψηφίσματά των θ’ανατριχιάζω ικανοποιούμενη καί σέ εκδηλώσεις. Η αντίδρασίς μου σέ κάθε αντίδρασί τους θά είναι η όξυνσις τής στάσεώς μου, οπισθοχώρησις μόνον πρόσω. Τό ιδεολογικό μου λίκνο, άντρο φανατισμού, φώς άσβεστο, σημαντικό αποκούμπι, φρεσκάρισμα κάθε κοπιώδους προσπαθείας.Πώς τό είχε πεί ο Μάο;

Ο εχθρός επιτίθεται. Εμείς υποχωρούμε.

Ο εχθρός κουράζεται. Εμείς τόν ενοχλούμε.

Ο εχθρός σταματά. Εμείς επιτιθέμεθα.

Ο εχθρός υποχωρεί. Εμείς τόν κυνηγούμε.»

Άν τό - οιοδήποτε - σχολικό εγχειρίδιο δέν περιείχε εξόφθαλμα λάθη, καλογινωμένα ψεύδη, στρατευμένα εδάφια, θά είχε περάσει απαρατήρητο. Καί τότε, αγαπούλες μου, τί θά γενόμασταν χωρίς τήν νομή τών 15 λεπτών διασημότητος; Διότι αυτή/τούτο αποτελεί τό μοναδικό κίνητρο τής ξεδιάντροπης ιστοριογραφίας, τής περίπτωσης Ρεπούση πιό συγκεκριμένα. Δέν είναι η προσπάθεια εξανδραποδισμού τών ελληνοπαίδων, τό μπαστάρδεμα τής πατριωτικής κατευθύνσεως ιδιοσυγκρασίας τους, η προσπάθεια πρός α-εθνίκ υπόστασή τους. Διότι είναι, εδώ πού τά λέμε, λογικό μιά ακροαριστερή πανεπιστημιακός νά προσπαθή νά μειώση, νά πολεμήση τό υπό επεξεργασία εθνικό φρόνημα τών μαθητών, αφού κιόλας η ευτελισμένη ελαφροδεξιά κυβέρνηση (αρπάζουσα ψήφους καί εθνικιστών) τής δίνει τήν ευκαιρία.

Ο μόνος λόγος γιά Ιστοριογραφία βόθρου η οποία προβάλλει τήν επανάσταση ώς ακατανόητη εξέγερση τού λαού εναντίον τών ευεργετών του αφού η οθ. Αυτοκρατορία εμφανίζεται ως πολυπολιτισμική κοινότης στήν οποίαν παρετηρείτο ελεύθερη η διακίνηση ιδεών κατά Καραμπελιά, είναι η διάθεση μή απωλείας τών 15 λεπτών διασημότητος.

Η Ιστοριογραφία εμετού η οποία διεχέει συναίσθημα μειονεξίας στούς μαθητές επειδή είναι έλληνες καθώς επίσης καί η επισήμανση ότι η επανάσταση προέκυψε από τά νάματα τής γάλλ. Επανάστασης κι όχι λόγω εθνικισμού κατά Μαρία Μαντούβαλου, έχει αιτία τήν αγωνία ενώπιον τών 15 λεπτών διασημότητος.

Η ιστοριογραφία ωοζούσης πορδής πού περιγράφει τά γεγονότα ώς τροχαία ατυχήματα, τίς μεγάλες συγκρούσεις ώς ιδιοτροπίες τών πρωταγωνιστών καί τίς περιγραφές τών πολυάριθμων επαναστατικών κινημάτων ώς μικρές διαδηλώσεις κατά Καργάκο, στοχεύει στήν από τά μαλλιά αρπαγή τών 15 λεπτών διασημότητος.

Δέν συντάσσονται όλα αυτά στήν προσπάθεια νά ξεφύγουμε από Ιστορία γεμάτη από συναισθήματα η οποία θά ταυτίζεται μέ τό ηρωικό έπος. (Σιγά κιόλας ρέ! Όλα αυτά τά χρόνια πού διδάσκετο τέτοια ιστορία μάς έκανε Ράμπο κι εκστρατεύσαμε πρός τόν Ινδό, τήν Παρθία καί Βακτριανή!) Δέν αποσκοπούμε σέ Ιστορία απηλλαγμένη από εθνικά συμπλέγματα, ντροπές ή επάρσεις. Είπαμε! Τό κάναμε επειδή θέλουμε, απαιτούμε, ζητάμε δημοσιότητα!

Ζηλεύαμε ανέκαθεν τήν Αλίκη, τήν Καρέζη τήν Ρένα Παγκράτη αλλά καί τήν Τερέζα Ορλόφσκι. Μάς έπρεπε μιά κλαουντιοκαρντιναλική καριέρα μέ φλάς, πόζες καί υπερήφανο σκίσιμο στίς φούστες. Γίναμε/καταλήξαμε καθηγήτριες σέ χαλεπούς καιρούς γιά τήν ιδεολογία μας μάλιστα, σέ καιρούς πού όλοι οι κρυφομπολσεβίκοι/ανενταχταριστεροί γλύφουμε δάχτυλο καί τό στέλλουμε σέ σκοτεινά σημεία. Χμ... Δέν βαριέσαι... Αλλά γαμώ το, ανέκαθεν προτιθέμην νά πουλήσω μέχρι καί τήν χλωροφύλλη τού γενεαλογικού μου δέντρου γιά λίγη δημοσιότητα. Ε, καί τώρα τό τερπνόν μετά τού ωφελίμου. Καί προκρουστοποιούμε τήν ελληνική ιστορία, καί φέρνουμε προβολείς πάνω μας. Τιτίκα Στασινοπούλου, σ’έφαγα!

Ο κόσμος έχει φάει ένα φλασάκι μέ τό νά αναφέρη συνεχά (δημοτικιά γάρ) τό περί συνωστισμού καί νά επινοή νεολογισμούς μέ αυτό. Η επιμονή όμως σέ αυτό, αποπροσανατολίζει λίγο, χάνουν προσοχή τά λοιπά σημεία ντροπής .

Στό λεκανοπέδιο, όχι απλώς οδό ή πλατεία, δήμον ολάκερο τού έχουμε αφιερώσει. Ε, οι +γραφείς δέν θεωρούν σκόπιμο νά αναφέρουν τήν στά χρόνια 1825 – 1827 δράση του. Ούτε κάν ονομαστικώς. Κάτι ξέρουν• οπότε κι εμείς δέν θά μνημονεύσουμε τό όνομά του. Ίσως νά πρέπει νά επικαλεσθούν δαίμονα τού τυπογραφείου. Γιά τό έτος τής συνθήκης τού Κιουτσούκ Καϊναρτζή. Στήν σελίδα 23 διαβάζουμε ότι τό λειτουργικό βιβλίο «ο απόστολος» είναι οι πράξεις τών αποστόλων. Διαβάζουμε επίσης ότι τό οθωμανικό κράτος ανεγνώριζε τό δικαίωμα τής ζωής καί τής περιουσίας στούς έλληνες. Διαβάζουμε προσέτι γιά στρατολόγηση τών χριστιανοπαίδων από τούς οθωμανούς – αυτό πού μελαναναφέραμε κάποτε ώς παιδομάζωμα. Δέν διαβάζουμε ότι ο όρκος τής φιλικής εταιρείας εδίδετο ενώπιον εικόνας κι ευαγγελίου, πού νά πρωτοχωρέσουν όλες αυτές οι 5 ευτραφείς λέξεις εξάλλου. Τέρρα ινκόγκνιτα σχεδόν, τό Σούλι. Καί τό Ζάλογγο. Οι εξεγέρσεις πού προηγήθησαν τού 21 (16 από τό 1453 έως τό 1821), υποβαθμίζονται. Υποβαθμίζονται, αποκρύπτονται όλα τούτα, μέ σκοπό νά πλησιάσουμε τήν νεολαία καί τίς ανάγκες της, άλλωστε ο φλούφλης λιάκος έψεξε τήν ακαδημία Αθηνών γιά ολόπλευρο συντηρητισμό καί απόσταση από τίς ανάγκες τής νεολαίας επειδή έγινε αναφορά σέ εβδομήντα – 70 λάθη. 70 λάθη σέ πόνημα επιστημόνων γιά τό οποίο μόνον επιστήμονας έδει νά αποφανθή καθώς απεφάνθη η υπουργός. Η νεολαία έχει άμεση ανάγκη νά αναγκέσει (sic)τό καινούριο βιβλίο, σωστά τό έθεσε ο καθηγητής – Τοτός.

Οι απολογητές (όπως η υπουργός καί βεβαίως πολιτικός Κουτσίκου) τής χρήσεως συνωστισμός κάνουν λόγο γιά ατυχές περιστατικό. Γιά λάθος. Όταν όμως έχουν προηγηθή πάμπολλα λάθη, παιδαριώδη καί μή, ανούσια, ασήμαντα ή όχι, όταν έχει επισημανθή η προσπάθεια τών +γραφέων τού βιβλίου νά ξεστρατίσουν τής μέριμνας περί εθνικής διαπαιδαγωγήσεως (άρθρο 16) τότε η αισχρή χρήσις τού συνωστίζομαι γιά νά περιγράψη πεπραγμένα καί συνέπειες τού εμπνευστή τού Χίτλερ, είναι όνειδος γιά τήν ελληνική πολιτεία καί κάθε φορέα της.

Γιά όλους μας.