In αλλαγή προγράμματος we trust.

Η οθόνη έγραψε ιντερμίσσιον κι άναψαν τά φώτα, κάνοντάς με νά βάλω γρήγορα γρήγορα τά παπά καί νά κουμπώσω τήν περισκελίδα μου, προσέχοντας μή μέ δεί η μου εκλεκτή συντροφιά.

Εσκέφθην νά (τής) πώ κάτι – τί λένε σέ αυτές τίς περιστάσεις; όλοι τήν βλέπουν Δανίκες· κυρίως τήν στιγμή μετά από τό Le Fin όταν άπαντες έχουσιν σηκωθεί αποχωρούντες – αλλά είχα μιά ναρκίλα καί οι λέξεις μου δέν ήσαν λέξεις, ήσαν μιά πιότερο βύθισις είς τό βελουτέ κάθισμά μου.

- Θέλεις καμιά σουμαδίτσα;

Κάτι τέτοιο πρόλαβα ν’άκούσω, αλλά αυτιστικώ τώ τρόπω φερόμενος, τής γύρισα τήν πλάτη, σταυροποδιάστηκα καί καρφώθηκα δι’ενός ξεκούρδιστου βλέμματος, στό πράσινο σήμα “WC” μερικά μέτρα πιό κάτω.

Συνέλαβα κάποια υπόκωφα, γοβίδια βήματα πρός τό κυλικείον κατευθυνόμενα καί προσπάθησα νά φανταστώ αυτές τίς γόβες ψηλά, νά κυττάν τό ταβάνι σέ πόδια ανοικτά, τρανταζόμενες καί φοβούμενες, μοναδικό στοιχείο περιβολής τής εκλεκτής παρέας μου.

Από αυτές τίς βάλσαμο σκέψεις πού μού είχαν εναποθέσει τό κεφάλι λίγο δίπλα από φερμουάρ, μέ τράβηξαν κάποιες φωνές. Έξωθεν. Έντονες φωνές, εριδίγονες. Γύρισα πίσω, η πόρτα τής αιθούσης ήτο ανοικτή, διεκρίνετο η εισβολή 15 νεαρών οίτινες άρχισαν νά πετούν φέιγ βολάν. Όλα γίναν γρήγορα, πετάχτηκα εκεί, εξίσου γρήγορα φύγαν καί οι εισβολείς.

Γύρω, υπήρχε αυτή η βεβιασμένη ησυχία πού προηγείται τής ισχυράς αναταραχής. Ο κόσμος μεταξύ του, έκανε μιά τελευταία γύρα ανέκφραστων μορφασμών πρίν φωνές εκτοξεύσει. Έσκυψα, έπιασα ένα φυλλάδιο καί επέστρεψα στήν ημισκότεινη αίθουσα πρίν νά αρχίσουν οι εξαλλοσύνες. Ξαναχαλάρωσα τά παπά μου καί κύτταξα τό φυλλάδιο:

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΑΦΑΝΕΙΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ – ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ!

Γύρισα σελίδα. Μπόλικες παράγραφοι:

ΧΟΛΛΥΓΟΥΝΤ – ΤΣΙΝΕΤΣΙΤΑ, ΙΔΙΑ ΕΙΝ’ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!

Άρχισα νά διαβάζω:

Επ’αφορμή τού «300»

Οι 300 τού Λεωνίδα.

Η φράση, παροιμιώδης. Δέν περίμενε βεβαίως, τό 2007 καί τόν αμερικανικό κινηματογράφο, τήν απονομή ενός καί μόνον αριθμού γιά τίτλο, ώστε νά βεβαιωθούμε γιά τήν σχεδόν ταύτιση αυτού μέ τό περιστατικό*¹ τών Θερμοπυλών. Τό «300», τουλάχιστον τούς έλληνες, στίς Θερμοπύλες παραπέμπει. Δυόμισυ χιλιάδες παρά δεκατέσσερα χρόνια αυτός ο αριθμός, αυτόν τόν συνειρμό σέρνει.

Ναί αλλά...

Μόνο;

Αναπόφευκτα, αυτός πού απολαμβάνει τόν ήλιο καί τήν λαμπράδα του, δημιουργεί σκιά. Αλλά καί χωρίς σκιά δέν αντιληπτοποιείται τό φώς.


700 θεσπιείς. Δέν κουβαλούν από τήν ιντελεγκέτσια τής πόλεώς των, κάποιες βαριές κι ασήκωτες επιταγές γιά τό αδιανόητο τής υποχωρήσεως, ακόμη κι όταν δέν υπάρχη καμία μά καμία ελπίς. Δέν υφίστα(ν)ται ασφυκτική στρατοκρατία. Κι όμως αυτοί, ενώ έχει αλωθή η ανοπαία ατραπός, αράζουν μαζύ μέ τόν Λεωνίδα προσμένοντας τό τέλος. Τέλος τό οποίον ίσως καί νά είχαν υποψιασθή ότι δέν θά τούς έφερνε δάφνες γιά τήν στάσιν των. Η δόξα τών Θερμοπυλών έχει σταθή στήν Λακεδαίμονα, στούς 300 καί τόν Βασιλιά Λεωνίδα αρνουμένη πεισματικώς νά νεμηθή καί στίς Θεσπιές, στούς 700, τόν Δημόφιλο.

Μιά ιστορική αδικία πολύ έντονη.

Στήν αφάνεια οι εκλεκτοί.

Κι ο εκλεκτός.

Στήν αίθουσα συνεδριάσεων/εκδηλώσεων τού ΚΚΕ στόν Περισσό, ο εκάστοτε ομιλητής έχει μπροστά του, καί πίσω, άνω τών θεατών, μεγάλα πορτοκαλί γράμματα:

ΖΗΤΩ Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ, ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ, ΖΗΤΩ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ.

Ποιός ξέρει; Ίσως νά μήν χωρούσε κι άλλο όνομα στήν ταμπέλα εκείνη αλλά παντού βλέπουμε τόν Ένγκελς απόντα από όλο αυτόν τόν θίασο. Ονομασίες κομματικών σχηματισμών, url στό ίντερνετ, βιβλιογραφίες στό τέλος τών βιβλίων, πομπώδεις παραδοχές, επιρροές σέ προσωπικές κοσμοθεωρίες... Καί βεβαίως αυτή καθ’εαυτή η ονομασία τού ρεύματος.





Υπάρχουν όμως πολλές μαρτυρίες οι οποίες υποκλίνονται πιότερο στόν Ένγκελς απ’όσο στόν Μάρξ. Ο Λένιν κάπου σημειώνει*² τήν πρωτοπορία τού αφανούς γεννήτορα τού «Μαρξισμού» στήν εξαγωγή συμπερασμάτων γιά τήν κατάσταση τού λούμπεν προλεταριάτου, ενώ η αιτία γιά τήν επαφή τών δύο ήταν ένα άρθρο του Ε. πού εξεδώθη στα «Γαλλογερμανικά Χρονικά» καί έκανε μεγάλη εντύπωση στον Μ.. Ο Τέρρελ Κάρβερ μνημονεύει επίσης τήν καταλυτική συνεισφορά τού Ε. στήν εκλαϊκευση τών ιδεών τού «μαρξισμού», ενώ δέν πρέπει νά ξεχνάμε τήν συνεχή του εργασία η οποία συνεχίστηκε μετά από τόν θάνατο τού Μάρξ*³.

Συνεχής εργασία, μεθοδική.

Όπως μεθοδικός αναφέρεται ότι ήταν κι ο αδελφός τού Σέρλοκ Χόλμς, Μάικροφτ.

Άγνωστος χαρακτήρας όμως. Στήν αρχή τού The Adventure of the Bruce-Partington Plans*⁴, ο ήρως τού σέρ Ντόυλ κατατοπίζει τόν Ουάτσον γιά τό ποιόν τού Μάικροφτ ο οποίος εν τώ μεταξύ, έχει ζητήσει τήν συνδρομή τού Σ. σέ κάτι. Τό λογύδριον τού Σέρλοκ σχετικά μέ τίς ικανότητες τού αδελφού του είναι χαρακτηριστικό. Καταλήγει δέ στό:

«Υπήρξαν φορές πού κι εγώ ο ίδιος απευθύνθηκα πρός τόν Μάικροφτ όταν ήθελα νά μού δώση κάποιες πληροφορίες. Σήμερα όμως; Τί νά τού συμβαίνη καί ζητάει τήν δική μου βοήθεια;»

Ο αξεπέραστος μαίτρ, ο λύσας κάθε δαιδαλώδες πρόβλημα σέ 4 νουβέλες καί 56 διηγήματα τονίζει μέ τρόπο έντονο τήν απορία του γιά τό ότι ο 7 έτη μεγαλύτερος αδελφός του, ζητά βοήθεια... Παρά ταύτα, μόνον μερικές αράδες αφιερωμένες καί ασήκωτη λήθη στόν πρωτοπόρο ενώ στόν υποδεέστερο, πηγή πλουτισμού γιά τόν δημιουργό του.

Τά παραδείγματα αυτά είναι ό,τι λιγότερο μπορεί νά επισημανθή στήν προσπάθεια αφύπνισης τών λαϊκών μαζών.

Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οι σχέσεις αδυσώπητης αντιπαράθεσης δημιουργούν συνθήκες αποπροσανατολισμού. Η μεγάλη ανισομετρία μεταξύ διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας καί η ανελαστική πολιτική στήν ανοχή τού ισοπεδωτικού αναπόφευκτα μοιράζει τίς αγορές χωρίς κάνενα ουμανιστικό κριτήριο. Η κοινωνία πού οραματίζεται κάθε προοδευτικός άνθρωπος βάσει αγωνιστικών προδιαγραφών χωρίς δυνάμεις καταστολής καί αντιδραστικές υποβόσκουσες διαθέσεις δέν πρέπει νά μάς δημιουργή

Η κρύα υφή τού κυτιδίου τής έψα κόλα (στό σβέρκο μου) μ’απέσπασε από αυτό τό ανιαρό κείμενο μέ τήν άκρως ενδιαφέρουσα όμως κατάληξη. Τό έντονο χρώμα (σχεδόν κροκί) τού σαμαλιού (σύκ) έφτιαχνε έναν ωραίο συνδυασμό μέ τό κατάμαυρο μπλουζάκι τής φερούσης αναψυκτικό καί κοκό. Αφού μ’ενημέρωσε ότι η σουμάδα είχε τελειώσει εστράφημεν στήν οθόνη, η αίθουσα έπαιρνε νά σκοτεινιάζη. Πού μυαλό όμως γιά ταινία, τό φυλλαδιάκι με είχε αναστατώσει. Έφερνα καί ξανάφερνα στόν νού μου τήν φράση όξυνση τών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, είχα κι εγώ μιάν όξυνση 1,5 εκατοστό νοτίως τού φερμουάρ τού παντελονιού μου ήτις στήν θύμηση τού «όξυνση τών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών» δέν έλεγε νά καταλαγιάση – αντιθέτως! Θέριευε ασταμάτητα, ήταν κι αυτό τό σάμαλι πού μέ λίγωνε… Άνοιξα τό φυλλάδιο, τό ξεδίπλωσα, τό ξάπλωσα εκεί χαμηλά, έπιασα τό χέρι τής καλής μου, τό χάιδεψα, είδα ένα χαμόγελο επιδοκιμασίας καί ευαρεσκείας σέ πρόσωπο πού αρνείτο νά διακόψη τήν ταινιοπαρακολούθηση, κυττούσε μπροστά. Βυθίστηκα κι άλλο στό κάθισμα, κουβάλησα τό χέρι της σέ μένα, στήν ίδια περιοχή μέ αυτήν πού προφύλαττε πού κάλυπτε πλέον τό φυλλάδιον, ήθελα νά μοιραστώ τίς γνώσεις πού είχα προσεταιρισθή πρό ολίγου. Η χείρ της ήτο φιλομαθής. Μπήκε γρήγορα στό νόημα καί είδα νά μήν έχη πρόβλημα στήν παράδοση. Ανέλαβε η ίδια τήν ανάλυση τών καινοφανών ιδεών διά τού ρητού επανάληψις μήτηρ μαθήσεως · ναί σέ ρυθμόν υπαγορεύσεως η συνεχής κι επαναλαμβανομένη κίνησις πάνω στήν μέ επιρροές τού όξυνση τών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ανατομία μου. Κι όταν στήν μεγάλη οθόνη φάνηκε ο Λεωνίδας νά λέη ότι απόψε θά γευματίσωμε στού κάτω κόσμου τίς τραπεζαρίες, εξέλαβα τούτο ώς παρασύνθημα. Ταχέως απέλασα τό πολυπράγμον χέρι, τάχιστα τακτοποίησα τό σώβρακο, σφαλιαρίζοντας τό μόριό μου μπάς καί μινιμαλίσει ολίγον τι. Ηγέρθην, εκινήθην κι εστάθην στόν διάδρομον. Κάργα αγενώς φώναξα καλύπτοντας τίς από τήν οθόνη πολεμικές ιαχές, πρός τήν παρέα μου:

- Γιά κάμ! Μέ έχει κατακυριεύσει μιά έκ καθέδρας διάθεση νά μεταδώσω σοφίες! Δέν θά είναι κρίμα νά αφήσουμε αμέτοχο τής τρικυμίας πληροφοριών, τό αλμυρό σου σημείο;

Κι άκουσα πάλι τόν οικείον θόρυβον γόβας, προοικονομία συριανού λουκουμιού.


*1 πώς θά χαρακτήριζε αλήθεια,ο συρφετός τών συγγραφέων τού βιβλίου τής 6ης δημ. τήν έν λόγω ρουμελιώτικη μάχη;

*2 Απόφευγμα αυτής της περιόδου ήταν η μπροσούρα με τίτλο Κατάσταση της εργατικής τάξης της Αγγλίας για την οποία ο Λένιν είχε γράψει "Πρώτος ο Ένγκελς είπε ότι το προλεταριάτο δεν είναι μόνο μια τάξη που υποφέρει, ότι ίσα -ίσα η επαίσχυντη οικονομική κατάσταση του προλεταριάτου το σπρώχνει ακατάσχετα προς τα μπρος και το αναγκάζει να παλεύει για την τελική του απελευθέρωση. Και το αγωνιζόμενο προλεταριάτο θα βοηθήσει μόνο του τον εαυτό του...".

*3 Μάρξ 1818 - 1883 Ένγκελς 1820 - 1895

*4 Στήν σειρά Η Τελευταία Υπόκλισις.

Άπό τό Φιλοξενείο. Ο ακριβής δεσμός, εδώ.