Άντε πάλι!

Οι χρονικές συνιστάμενες (καί τά έν αυταίς τεκταινόμενα) πού μάς ενδιαφέρουν είναι οι εξής:

Ο Λάζαρος αραγμένος στό σαλόνι τής οικίας του. Είναι αμίλητος. Παρακειμένως κάθονται, οι κοντινοί του συγγενείς. Πίνει τήν εσχάτη γουλιά τεΐου κι αφήνει τό φλυτζάνι στό τραπέζι. Διατηρεί σταυροπόδι καί αποφεύγει νά τους κυττάξη κατάματα. Στρέφει βλέμμα στό μέ θέα μιάν χαρουπιά παράθυρο καί ρωτά τούς οικείους του εάν παίχτηκε κάτι άξιον προς αναφορά τίς ημέρες τού ληθάργου/επαγγελματικού του ταξιδιού.

Κάμποσα χιλιόμετρα μακρυά άπό εκεί, πρός τήν πρωτεύουσα, τά βάγια, περασμένα μεγαλεία καί διηγώντας τα νά κλαίς, τσαλαπατημένα στά δρομοπάτια τού άστεος, μαζύ μέ αχνίζουσες κοπριές όνων.

Στό τέλος τού δρομοπατιού, ένα πλίνθινο κτήριο. Σέ κάποιο ανήλιαγο γιομάτο υγρασία μεσημβρινό δωμάτιο, ο Ιούδας Ισκαριώτης ζητά άπό τόν δικηγόρο παρά Γολγοθά πεδίω, Ζαχαρία Αβεσαλώμ νά τού διευκρινήση τήν διαφορά τών εννοιών «δυσφήμισις» καί «συκοφάντησις».

Έρχεται ο Πάσχας δηλαδής.

Τό καταλαβαίνεις επειδή ανθίζουσιν πασχαλιαί

αφίχθησαν πασχαλίτσαι

κυρίως όμως επειδή έσκασε μύτη ο Γαϊτάνος* είς τάς τηλοψίας.

* καί μάλιστα, η βαμμένη βλεφαρίδα κάθε φέτος καί καλλίτερη!