6ομολόγησις.

Τότε, τόν περασμένο Δεκέμβριο, δέν τής έδωσα μεγάλη σημασία, όλοι εξάλλου περνάμε κάποια ανάποδα, τά φεγγάρια μας δέν είναι πάντοτε ευπροσήγορα.

Όμως, η καί σ’αυτές τίς εορτές κακομούτσουνη μουρτζουφλιά μου μού έκανε εντύπωση.

Παρετήρησα νά μέ πιάνη μιά εορταγοραφοβία. Όχι εντελώς πεισματικά, αλλά τουλάχιστον συνεπώς θέλησα νά απέχω από επισκέψεις, βόλτες*, ευχές διά τηλεφωνικών κλήσεων.

Άκουγα (ήχον) τηλέφωνο(υ) καί έσπευδα στό δωμάτιον, ήχο θυροτηλεφώνου καί ανέβαινα στό δώμα τού πάνω ορόφου, ήχο μηνύματος καί απομακρυνόμην τής εστίας αναταραχής. Σέ εορτινά τραπέζια, καίτοι έσχον επισκέπτας λίαν ιδιαιτέρους, αρνούμην νά σηκώσω τό κεφάλι από τό πιάτο, νά τούς κυττάξω συμμετέχων στίς κουβέντες. Περατωθείσης τής μερίδος μου, εξέφραζα μιάν ανειλικρινή καί άψυχη «συγγνώμη» καί σηκωνόμην αποχωρών.

Γιατί ρέ γαμώτο τέτοια μούχλα, σπαρίλα, αρνητισμός; Μέ τήν πρώτη ευκαιρία, θά τό κυττάξω, θά ελέγξω εάν επαναληφθή, στήν πρώτη διαθέσιμη γιορτή από τώρα, σέ 11 ημέρες, ναί.


* ούτε κάν στήν Ανάστασιν δέν πήγα καίτοι χριστιανοταλιμπάν.